Czas marnowany stale i za krótki   

Nudząc się na lekcji, człowiek wybiega myślami w różne miejsca, chcąc oderwać się od dusznej, monotematycznej szkolnej rzeczywistości, która zamiast ożywiać, wręcz zabija naszą świadomość przeładowaniem informacyjnym. Prześledźmy, gdzie to podczas tych szkolnych dłużących się chwil, wędrują nasze myśli.

Wakacje! - odwiecznie wspominany rozdział życia ludzkiego. Wciąż za krótkie. Zawsze ciekawe. Morze, góry, czy choćby powłóczyste spojrzenia krowy pasącej się na łące... ach! I ci ludzie! Niby nie różniący się, ale na wakacjach wyglądający jakoś barwniej i bardziej tajemniczo. Przypominasz sobie zapewne w co ubrany był Twój nowoupolowany obiekt westchnień, albo jak śliczną bluzeczkę zobaczyłaś w firmowym sklepie, obiecując sobie, że nie będziesz jeść i pić, byle tylko ją zdobyć! Tak, to było piękne... Te wyjątkowe wakacje, choć może chwilami takie banalne...

Traumatyczne przeżycie - drży ciało i drżą myśli. Takich obrazków się nie zapomina! Skojarzenia na podstawie hasła, które w tym nudnym monologu belfra usłyszysz i już staje Ci przed oczami ten wypadek, ludzkie nieszczęście, ból, krew, łzy. I Twoja bezsilność, a może znieczulica? Twoje współczucie, a może radość, że to spotkało kogoś innego, a nie Ciebie? Wiesz jedno, to wyryło niezmywalny ślad w Twojej pamięci i jeszcze długo będzie śniło Ci się po nocach.

Przerwa - jak marzy Ci się ten zbawienny dzwonek, który obwieści koniec męczarni i zrodzi czas na kontemplację nad ubiorem i zachowaniem pozostałych uczniów szkoły, czy też ożywi wyobraźnię poprzez mniej lub bardziej wyssane z palca love story naszych współtowarzyszy edukacyjnej niewoli. Przerwa, podobnie jak wakacje, choć cieszy, również przeraża za krótkim czasem na wytchnienie.

Tworzenie abstrakcji - malowanie na kartce w kratkę różnorakich kształtów (bo owych najwięcej i są najlepszym materiałem na tego typu sztukę), figur, trójwymiarów i bezwymiarów, geometrii i kresek o różnych grubościach, co w całokształcie stwarza całkiem atrakcyjny obrazek. Wydaje mi się, że gdyby pozbierać owe dzieła sprzed lat i te, które zdążyły już powstać w tym roku, dałoby się okleić nimi wszystkie ściany w szkole! I kto powiedział, że młodzież nie jest kreatywna?

Są jeszcze inne ścieżki dla naszych myśli, ale starałam się wybrać te najbardziej przyzwoite i te najczęściej praktykowane. Z nudą jakoś trzeba sobie radzić. Trzeba ją jakoś zabijać, bo w przeciwnym razie ona zepchnie nas w otchłań. A może po prostu wystarczy ten drobny apel do profesorów. Jeżeli już koniecznie chcecie nas „zabijać” tym, co ma nas wychować i pomóc wejść w dorosłość (z jako takim balastem wiedzy), to chociaż otwórzcie okna i drzwi, bo stanowczo lepiej będzie się nam „umierało”, gdy będziemy mieli czym oddychać!

Dziękuje wszystkim, którzy natchnęli mnie do podjęcia tego ponadczasowego tematu !