Czerwone szpilki.   

Wieczór. A ja siedzę i myślę nad bezsensem i beznadzieją, która mnie otacza. Jest mi źle, ale nigdy o tym nie mówię. Spytasz: „dlaczego?”. Otóż nie lubię, gdy ktoś mówi, że rozumie, tak naprawdę nie rozumiejąc niczego. Każdego dnia wkładam na twarz nową maskę i wychodzę do ludzi, bo myślę „nie jestem sam”. Lubię obserwować ludzi, którzy mnie mijają, których spotykam każdego dnia.

Nieraz zobaczysz mnie wśród zgiełku ulicy z najszczerszym uśmiechem, jaki kiedykolwiek widziałaś. Może właśnie wtedy zdziwisz się, jak można się tak szeroko uśmiechać, a może pomyślisz, że na starość zrobią mi się zmarszczki mimiczne. Ale uspokoję cię, to tylko maska. Nie będzie żadnych zmarszczek ani blizn, a ten uśmiech… ten uśmiech też nie jest prawdziwy. Zdejmę go, gdy tylko przekroczę próg własnych możliwości.

Czasami spotkasz mnie w kawiarni, będę siedział przy stoliku obok, sącząc powoli zimną colę z cytryną, a ty będziesz jeść kolejny kawałek ciastka, tłumacząc się złym samopoczuciem, a później zdziwisz się, że kolejna sukienka jest na ciebie za ciasna. Śmiejąc się do rozpuku, zgarniesz okruchy pod stół, myśląc, że nikt nie widzi, ale może cię zmartwię - widzę więcej niż inni, siedzę tuż obok, tak zupełnie n i e z a u w a ż a l n y.

Któregoś dnia miniesz mnie na przejściu. Pomyślisz wtedy: „dziwne, wydaje się, jakbym go już gdzieś widziała”. Mijamy się każdego dnia. Ciągle ta sama droga z biura do domu. Czasami wstępujesz do najdroższych sklepów. W końcu mieszkasz w stolicy i musisz być „kimś”.

Przechodzę dalej, jak każdego dnia, ale zapamiętam twój obraz. To, jak byłaś ubrana tego dnia, gdy cię mijałem, jak pachniało twoje ciało.

Ty, przejdziesz, zadziwisz się chwilę i za minutę już zapomnisz, że w ogóle mnie spotkałaś. W końcu masz tyle spraw na głowie, że nie zauważasz ani drugiego człowieka na ulicy ani postępu czasu.

Kiedyś byłaś piękną kobietą. Twój naturalny odcień blond włosów zawsze wzbudzał podziw mężczyzn i zazdrość kobiet, które tak często chciały być tobą. A teraz jesteś zupełnie siwa, ale uparcie dążysz do tego, by ciągle być tą atrakcyjną kobietą sprzed lat. Kupujesz konsekwentnie innowacyjną farbę do włosów, nakładasz ją, a ja delikatnie rozczesuję twe włosy grzebieniem, który trzymasz w ręce. Próbujesz nowych perfum, wkładasz czerwone szpilki, które zawsze dodają ci odwagi i patrzysz w lustro. Podobasz się sobie, myślisz, że jesteś atrakcyjna.

Nie będę sprowadzał cię z tych twoich marzeń na ziemię. Żyj w tej swojej błogiej nieświadomości, tylko czy jesteś szczęśliwa?

Może gdy przyjrzysz się bliżej - zobaczysz mnie. W oknie sąsiedniego domu, w kawiarni, na ulicy, a może na twoim ulubionym fotelu w salonie. Może właśnie wtedy zapytasz, co tu robię? - nie odpowiem ci. Bo ja jestem tylko wyobrażeniem, twoją przyszłością, przeszłością i kresem twego życia. Mogę być nią, nim, a może teraz jestem już tobą?