„Czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy Pan wasz przybędzie”   

Plac Świętego Piotra w Rzymie pękał w szwach. Mieliśmy nadzieję, że lekarze zdołają jeszcze pomóc. Miliony ludzi na całym świecie skrupulatnie śledziło tego dnia doniesienia z Watykanu. Liczni gromadzili się w świątyniach, aby swą modlitwą udzielić mu tak potrzebnego w tym momencie wsparcia. Niestety, 27 rok pontyfikatu zbliżał się ku końcowi. Wierni w kościołach i na placach palili tysiące zniczy. Śpiewano „Barkę”.

W godzinach wieczornych pojawił się oficjalny komunikat Stolicy Apostolskiej. Okazało się, że śmierć zakończyła jego zmagania z bardzo ciężką i przewlekłą chorobą, ale 21:37 kojarzy się nam nadal tylko z jednym. Nie trzeba wymieniać nawet nazwiska. Wszystko jest jasne. Nie trzeba go przedstawiać. Wszyscy go znają. Nie trzeba go chwalić, bo przemawiają za nim jego czyny. Jan Paweł II.

Kilka dni temu obchodziliśmy 3 już rocznicę śmierci papieża Polaka. Nie sposób było tego nie zauważyć. 2 kwietnia nam Polakom kojarzy się tylko z jednym. Z czym? Wiadomo. Pomyślałem, że pisanie tekstu o Janie Pawle II byłoby banalne. Istnieje wszak tyle bogatych opracowań. Postanowiłem jednak na łamach LESSERA zamieścić wypowiedzi kilku osób uczęszczających do naszej szkoły. Tak więc autorstwo tej pracy nie jest jedynie moim udziałem. W odróżnieniu od kilkuset innych tekstów nadesłanych do tej pory do naszej szkolnej redakcji, ten będzie inny, będzie zbiorowym świadectwem wiary. Ważniejsze bowiem wydało mi się posłuchanie opinii innych osób.

Pragnę umieścić tutaj te zapiski, aby poświadczyć, że pamięć o wyniesionym na Stolicę Piotrową Polaku, w naszym pokoleniu, żyje nadal.

Anna Sauermann - klasa I e:

„Papież Jan Paweł II był dla mnie wielkim autorytetem. Nie takim codziennym, jak choćby rodzice, ale takim niedościgłym, choć nie odległym. Imponował mi spokojem i radością życia, pomimo słabego zdrowia. Myślę, że wszyscy odczuliśmy jego stratę, tak, jak utratę kogoś bliskiego. Był swoistym „aniołem stróżem” dla młodzieży. Wiedział, jak przemówić, abyśmy go słuchali i zrozumieli. Śmierć wcale nie zakończyła jego dzieła. Słowa papieża żyją wciąż w nas i w umysłach tych, którzy chcą iść drogą Chrystusa. Powiedział tak wiele i wypada jedynie żałować, że nie przemówi już więcej. W swoim życiu zastanawiałam się nie raz nad dokonaniem jakiegoś ważnego wyboru i muszę przyznać, że jego nauki miały zawsze wpływ na moje decyzje. 3 lata bez papieża Polaka, to próba wytrwałości dla tych, którzy go kochali. Czas, który pokazał, jak głęboko zakorzenione w nas były jego nauki. Teraz przekonamy się, jak długo zdołamy w nich wytrwać.”

Piotr Wilk - klasa I e:

„Karol Wojtyła był dla mnie człowiekiem, który umiał oddać się Kościołowi, który kochał Pana Boga i ludzi. Udowodnił nam swoim życiem, że Bóg nas kocha, jest naszym Odkupicielem i daje nam nową godność - misję życia. Jego śmierć ukazała, iż istnieje wielka pustka. Był wspaniałym człowiekiem o niezwykłej mądrości i głębi życia duchowego. W szczególny sposób staram się wprowadzić nauki Ojca Świętego z encykliki pt. „Fides et Ratio”. Ta nauka o Wierze i Rozumie powinna iść zawsze ze sobą w parze. Jest jeszcze wiele do zrobienia, a nauka Ojca Świętego powinna być wciąż żywa…”

Anonim, uczennica z klasy ogólnej:

„Jan Paweł II był dla mnie autorytetem, choć może nie zawsze umiałam żyć tak jak on, żyć według jego słów. Był dla mnie człowiekiem wyjątkowym. Człowiekiem wielkim w swej bezpośredniości, otwartości, zrozumieniu dla innych, umiejętności przebaczenia, umiłowaniu młodych, w wędrowaniu po górach. Był przewodnikiem, nauczycielem, a nawet przyjacielem, bo dla niego każdy człowiek był wyjątkowy. Uważam, że jego śmierć wpłynęła na całe pokolenie JPII. Ale najważniejsze jest to, że oprócz obchodzenia rocznic jego śmierci, pokolenie to wprowadza w życie działania, do których on nas w końcu zachęcał. Bo nie wystarczy robić coś na pokaz, ale trzeba zmieniać swoje życie. 3 lata bez niego, to dla mnie czas bez kogoś, kogo podziwiałam, szanowałam i kochałam. W tym samym roku zmarła też moja babcia. Były to więc 3 lata bez dwóch osób, które zawsze znalazły dla każdego dobre słowo, wierzyły ludziom i bezgranicznie ufały Bogu. Ten okres był próbą życia bez tych, na których mogłam liczyć.”

Anonim, uczeń z profilu humanistycznego:

„ Jan Paweł II był i powinien być nadal wzorem. Imponował mi jako ktoś, kto dba o wszystkich, nie zważając na ich wiarę. Starał się, aby świat był lepszy i wolny od wojen. Godził religie, nie mieczem, lecz miłością. Postępował jak prawdziwy chrześcijanin. Każdy, kto uwierzył w jego „politykę miłości i pokoju”, będzie ją dalej kontynuował. Staram się nie patrzeć na kolor skóry, narodowość, czy religię. Wszyscy jesteśmy równi. Wokół papieża jest ostatnio zbyt dużo szumu, a przecież on uważał się zawsze za kogoś normalnego, zwykłego.”

„ZACHÓD” (pseudonim), uczennica z profilu humanistycznego:

„ Papież był przede wszystkim człowiekiem. Był swego rodzaju głosem, za którym podążały miliony wiernych. Był człowiekiem, którego podziwiałam. Nie za funkcję jaką pełnił, lecz za wewnętrzny spokój i radość ducha. Na pytanie, czy śmierć Karola Wojtyły wpłynęła jakoś na pokolenie JPII - po głębokim namyśle - odpowiem, że nie. Po tygodniowej żałobie narodowej kraj wrócił do normalnego życia. Młodzi Polacy zapomnieli o smutku i o tym, że stracili Wielkiego Rodaka. Papież mówił o miłości, o wybaczeniu bliźniemu, o rzeczach oczywistych, jednakże ignorowanych przez współczesne społeczeństwo. Minęły 3 lata od jego śmierci. Dziś, coraz częściej ludzie odchodzą od życia duchowego na rzecz życia materialnego.”

Marek Obara - klasa I e:

„Gdy dowiedziałem się o śmierci papieża - nie ukrywam - rozpłakałem się. Zadałem sobie pytanie, jak teraz będzie wyglądało nasze życie, życie Polaków. Przecież odszedł nasz Ojciec. Sternik, który kierował «barką». W dniu 2 kwietnia zjednoczył na moment wszystkich ludzi na całym świecie. Można go porównać do Jezusa, który przez swe cierpienie złączył wierzących. To był Papież dzieci i młodzieży, Papież wszystkich ludzi, mój Papież. Powinniśmy wyryć w swoim sercu jego słowa, zapamiętać je. Trzy lata bez Ciebie, Ojcze Święty, to lata smutku. Polacy nie wynoszą już zbyt wiele z twojej nauki. Ale ja nigdy tego pontyfikatu nie zapomnę.”

To tylko fragmenty kilku obszernych wypowiedzi, które udało mi się uzyskać. Myślę jednak, że nawet te opinie uświadamiają nam, kim tak naprawdę był dla naszego pokolenia Ojciec Święty. Na zakończenie pragnę serdecznie podziękować moim rozmówcom za to, że zechcieli podzielić się ze mną swoimi refleksami w tym temacie.

„W miarę, jak zbliża się kres mego ziemskiego życia, wracam pamięcią do jego początku, do moich Rodziców, Brata i Siostry (której nie znałem, bo zmarła przed moim narodzeniem), do wadowickiej parafii, gdzie zostałem ochrzczony, do tego miasta mojej młodości, do rówieśników, koleżanek i kolegów ze szkoły podstawowej, z gimnazjum, z uniwersytetu, do czasów okupacji, gdy pracowałem jako robotnik, a potem do parafii w Niegowici, i krakowskiej św. Floriana, do duszpasterstwa akademickiego, do środowiska... do wielu środowisk... w Krakowie, w Rzymie... do osób, które Pan mi szczególnie powierzył - wszystkim pragnę powiedzieć jedno: «Bóg Wam zapłać»!

«In manus Tuas, Domine, commendo spiritum meum».”

Testament Ojca Świętego Jana Pawła II – fragment

Grafika:

http://www.vatican.va/holy_father/john_paul_ii/img/gpii_index.jpg