Emocjonujące poranki   

Jeśli mieszkasz w centrum, ewentualnie na obrzeżach Tarnobrzega i do szkółki nie dojeżdżasz, to nie wiesz, co tracisz. Osoby dojeżdżające znają ten klimat... Nie mam tu na myśli 20 stopniowych mrozów w zimie, ale sam urok podróży, którą umożliwia nam masa przeróżnych przewoźników z PKS na czele. Dziś będzie właśnie o tym. Zacznijmy może jednak od początku...

Otwierasz oczy, wysuwasz głowę spod kołdry, rzucasz spojrzenie na budzik i wiesz, że kolejny dzień szkoły właśnie się zaczął. Nie masz specjalnie dobrego humoru, ale zaraz to się zmieni, bo przecież jedziesz autobusem! Ogarniasz się szybko i czas biec na przystanek. Słuchawki na uszy, dobra muzyka, 4 minuty i jesteś na miejscu. W brzuchu czujesz ucisk, myślisz sobie: „Ciekawe, jaki dzisiaj przyjedzie?”. W końcu przez mgłę zaczyna przebijać się światło i już wiesz, że to Twoja maszyna mknie ku przystankowi. Czekasz niecierpliwie kilka sekund, no i okazuje się, że to niestety tylko kolejna ciężarówka... Jeszcze nie jest Ci dane rozpocząć tę podróż. Drugie podejście! Światła po raz kolejny przecinają poranną mgłę. Jest 6:10, a on powinien już tu dawno temu być. Tak, w końcu jest! Autobus! Na twarzy wielki uśmiech, bo dziś możesz jechać nowoczesnym Autosanem! No, może nowoczesnym w 1976 roku, ale zawsze. Majestatycznie wjeżdża na zatoczkę przystanku. Słyszysz charakterystyczny pisk bębnów hamulcowych i autobus się zatrzymuje. Patrzysz na niego z podziwem. Pierwsza myśl: „Łoo.. Prawie jak BMW Sauber.”. Faktycznie, bo Twój autobus ma barwy bolidu Kubicy, no ale za kierownicą stary, dobry, doświadczony, sprawny (po zaledwie 2 zawałach) kierowca. Łapiesz za klamkę, charakterystyczne kliknięcie i drzwi się otwierają. Do pokonania dwa schodki, w sumie przydałaby się winda, bo trochę jednak wysoko. Teraz czas „władzy”. Kierowca patrzy na Ciebie niczym rewolwerowiec, wyciąga rękę do kasy fiskalnej, by wydać Ci bilet, za który zaraz zapłacisz, a Ty szalejesz i wyciągasz „miesięczny” z kieszeni! Paszport Polsatu i wejściówka do klubu „Vanessa” mogą się schować! Na twarzy kierowcy smutek i żal, a Ty niczym sokół zaczynasz szukać wolnego miejsca. Jest! W tylnej części jeden wolny fotel! Trochę tam niebezpiecznie, ale w zimie cieplej od silnika i spalin, które unoszą się w środku pojazdu. Podchodzisz, siadasz i czujesz wibracje wielkiej jednostki napędowej swojej maszyny.

Kierowca włącza silnik i rusza, a ty zdenerwowany patrzysz, czy przypadkiem nie zgaśnie. Jednak nie! Jedziemy już prostą jak stół drogą w kierunku miasta. Przyśpieszenie powala! Czujesz się jak w samolocie. Drogowa sytuacja nieco się uspokaja. Teraz rzut oka na wnętrze maszyny. Myślisz sobie: „Ci ludzie, to się jednak kochają”. Faktycznie, wyznania miłosne na pokrowcach foteli Autosanu potwierdzają to jednoznacznie. Jest dobrze, dopóki kierowca nie wbija najwyższego biegu, a autobus nie zaczyna przekraczać 40 km/h. Twoja jednostka zaczyna niemalże tańczyć po drodze jak Dudek w finałowym meczu Ligii Mistrzów, a z silnika dobiega charakterystyczny stukot i zgrzyt. To nie konie mechaniczne... One już dawno pouciekały i ślad po nich zaginął. „Może się nie rozleci i jakoś dojedziemy” – myśli wtedy 82% pasażerów.

W twojego kierowcę wstępuje demon. W radiu „Czerwone gitary”, a na liczniku 48... Zaczyna dymić w środku, autobus dalej „myszkuje i pływa” po swoim pasie. Odruchowo zaczynasz szukać pasów bezpieczeństwa, ale nikt w 1976 roku o nich nie słyszał. Jesteś zdany na kierowcę, który dalej dusi gaz. Kilku pasażerów wychyla głowy zza siedzeń. Wolą wiedzieć, co ich czeka. Kilku udaje twardzieli - słuchawki na uszach i „Poker Face”. Kolejna grupa zaczyna się naprawdę denerwować, a na ich skroniach pojawiają się pierwsze krople potu. Autobusem kiwa do przodu i do tyłu. Masz wrażenie, że zaraz wysuną się z boku skrzydła i transport drogowy zmieni się w ten powietrzny. Teraz zaczynasz się naprawdę bać. Przymykasz książkę od historii i śledzisz rozwój sytuacji. Bledniesz, blednie Twój sąsiad, blednie nawet Dżoana Krupa na zdjęciu, które jakiś fan przykleił na ścianie za kierowcą. Muzyka dalej gra. Teraz z głośników dobiega głos Niemena. Niby spokojny, a brzmi w tej sytuacji jak Behemoth. W Twoim Sony Ericssonie też przestaje grać muzyka. W myślach krótka modlitwa o zdrowie dla kierowcy i autobusu. Myślisz jeszcze o dystansie, który trzeba wytrzymać i teraz dopiero czujesz przerażenie. Przed Tobą górka i miasto! Nie wiesz, czy już wyskakiwać w efektowny, filmowy sposób, czy jeszcze chwile poczekać. Sztywniejesz, widzisz wzniesienie, które macie pokonać. Przynajmniej autobus zwolni. No tak, faktycznie, zwolnił i to mocno. Niedobitki starych koni nie chcą się wysilać. Kierowca jakoś nie domaga i w zasadzie nie wiesz, co się dzieje. Wszyscy spoglądają na siebie nerwowo. Szofer redukuje biegi, próbuje rozbujać autobus, ale ten na polecenia reaguje średnio. W końcu ledwie się toczy. Na tyłach zawiązuje się coś w stylu sztabu kryzysowego i wysuwa pismo z propozycją popchania tej kuwety. Kierowca odrzuca petycję i niczym trener Smuda chce wyciągnąć na szczyt całą naszą grupę. Nerwowo, ale pod kontrolą. Niektórzy zakładają słuchawki i otwierają podręczniki. Ty jesteś spokojny i obserwujesz rozwój wydarzeń. Osiągacie wasz target! Wjeżdżacie na to wzniesienie… Autobus nabiera rozpędu, a serce znów zaczyna walić niczym młot, a przecież miało być tak spokojnie. Przed oczami skrzyżowanie. Czujesz przerażenie, nie wiesz czy kierowca, który zaczyna bujać się w rytm piosenki Anny Jantar, widzi, co jest przed Nim. Na liczniku 48km/h, do skrzyżowania 300 metrów. Robi się gorąco, dystans maleje, ciśnienie rośnie. 250… 200... 150… 100 i w końcu hamowanie! Znów szczęki hamulcowe świszczą, a wy zgodnie z zasadami fizyki zsuwacie się z foteli. Autobus jedzie dalej... Ostatnie metry, zielone światło, wjeżdżacie za sygnalizator i zatrzymujecie się! Smród spalonych hamulców i zajeżdżonego silnika bez oleju wdziera się do środka. Kierowca zapomina o tym, bo przecież teraz musi zjechać z tego skrzyżowania. Z wielką gracją „szuka” biegu i w końcu odnajduje przyzwoite przełożenie. Niestety z naprzeciwka nadjeżdża sznur samochodów… Czekacie, czekacie.. W końcu jest wolna luka! Może teraz? No nie... Jeszcze minuta. Teraz, albo nigdy! Oj... chyba jednak nigdy. W końcu wir ustaje, a nasz wehikuł rusza i kieruje się na dworzec. Jeszcze wibracje, jak przy młocie pneumatycznym, skręt w lewo (tak gwałtowny i szalony, jakby kierowca naoglądał się „Szybkich i Wściekłych”) no i wreszcie zatrzymujecie się. W pewnym sensie ulga, napompowany adrenaliną wysiadasz z gęsią skórką. Wiesz, że to już koniec porannej przygody. Teraz szkoła, a w niej odliczasz godziny do powrotu na dworzec i kolejnej przygody w postaci drogi powrotnej do domu.

Grafika:

• http://www.leszno24.pl...