Faszyzm urojony   

Po ogłoszeniu wyników ostatnich wyborów, wszelkiego autoramentu media społecznościowe zalane zostały falą postów, informacji i obwieszczeń o zbliżającej się nieuchronnie ucieczce autorów tychże postów z naszego kraju. Byli też i tacy, którzy z tegoż samego powodu chcieli mordować i zamykać innych w obozach. Co było tym powodem? Podobno faszyzm.

Strach przed faszyzmem nazistowskim jest całkowicie uzasadniony, jednak trzeba przypomnieć, że ten rodzaj faszyzmu istnieje już chyba tylko w głowach neonazistów i im podobnych. Raczej nie ma on miejsca pod kopułami większości polityków prawicy, a już na pewno nie w Polsce, tak okrutnie okaleczonej przez nazizm w latach jego panowania na naszym i ościennym terenie. Jednak pewne grupy, pewni ludzie, pewne organizacje, próbują nam dziś wmówić, że ta odmiana faszyzmu jest ciągle żywa, i że jest ona reprezentowany na najwyższych szczeblach polskiej władzy państwowej! Ludzie ci próbują nas przekonać, że faszyzmem jest obecnie zarówno krytyka działań państwa Izrael (dlaczego nie bronić Palestyńczyków? Przecież nie każdy Palestyńczyk to terrorysta!) jak i kultywowanie rodziny w rozumieniu religii chrześcijańskiej. Niedługo będziemy mogli doszukać się oznak faszyzmu pewnie i w niedzielnym spacerze, bo to przecież nic innego jak propagowanie ciemnogrodzkiego modelu rodziny i wartości chrześcijańskich, tak opresyjnych dla wszystkich innych lub w czytaniu wierszy Zbigniewa Herberta, bo te często odczytywane mogą być przez pryzmat Boga, wiary, religii i wszystkich równie opresyjnych terminów.

To nie jest faszyzm. Faszyzmem nie jest też chodzenie na manifestacje patriotyczne. Faszyzmem nie było nigdy i nigdy nie będzie bycie patriotą, dla którego patriotyzm nie ogranicza się tylko do płaceniu podatków czy sprzątania po swoim psie. Nie można chyba nazwać faszystą także kogoś, kto kultywuje pamięć o swoich przodkach, kogoś, kto głosi może i ideały z minionej epoki, ale takie, w które gorąco wierzy, i które nikogo nie obciążają. Faszyzmem nie może też być wiara, religia czy manifestacja swoich religijnych przekonań (oczywiście nie poprzez palenie na stosach czy grożenie ludziom piekłem). Ale to, co chce nam dziś wmówić medialny establishment, politycy pewnych nurtów, a niekiedy i ludzie z naszego najbliższego otoczenia, rozszerza definicję faszyzmu na wszystkie wyżej wymienione obszary jak i nie tylko. To ich rozumienie faszyzmu sięga niekiedy tak abstrakcyjnych rzeczy, że nawet Witkiewicz byłby zdziwiony poziomem ich kreatywności i być może nawet by się zawstydził. Bo to nic innego jak faszyzm urojony, stworzony po to, by wywołać poczucie winy u tych, którzy podążają starymi ścieżkami i odstraszyć od tych ścieżek tych, którzy chcieliby na nie wejść. Dlatego dziwi mnie, że terminem tym rzuca się dziś we wszystkie strony i we wszystkich, z zaciekłością godną... prawdziwych faszystów.

Nie potrafię więc zrozumieć, jak można porównywać demokratycznie wybranego prezydenta naszego kraju, człowieka, który jak do tej pory nie podjął chyba żadnej złej dla Polski decyzji, którego prezencja i wystąpienia na arenie międzynarodowej i w kraju wypadają chyba najlepiej od kilku kadencji, do Hitlera? Jak można wyzywać go od faszystów? Czy zawetowanie tzw. „ustawy o lasach” było naprawdę złe? Zostawianie dóbr narodu w jego rękach (w zasadzie w rękach państwa, ale lepsze to chyba niż zostawianie ich w rękach losowych nabywców). Czy zawetowanie poprawki dauhańskiej też było złe? Ustalone dla poszczególnych krajów limity CO2 dobijają i tak już nasz konający przemysł ciężki, a przy ostatnim przebiegunowaniu kierunków rozwoju państwa, wraca się przecież do węgla. Gdzie w tym wszystkim faszyzm? Bo ja widzę tylko troskę o interesy własnego państwa i jego obywateli. Nawet jeśli gdzieś tam da się zauważyć nutę interesu jakiejś grupy obcego autoramentu, to chyba lepsze to niż rozsprzedanie naszej (teoretycznie mojej i Twojej) własności.

Moim zdaniem takie podejście, czyli szczucie faszyzmem, może i prawdopodobnie już prowadzi tylko do jednej rzeczy – radykalizacji obu środowisk. Środowiska, które są tym mianem określane, muszą jakoś odpowiadać na zarzuty, a z każdym ich kontrargumentem radykalizuje się kolejny argument stawiany przez szczujących faszyzmem. Taki obustronny wzrost radykalizmu nie jest dobry, bo stawia nas, obywateli, na dwóch przeciwnych biegunach. W takim układzie nie da się budować sprawnego, dobrze działającego i co najważniejsze obywatelskiego społeczeństwa. Takie działanie prowadzi do coraz większych niesnasek i do walk na wszelkich poziomach bytności politycznej, od małych komórek partyjnych lub organizacyjnych, po sam szczyt, gdzie w ławach sejmowych politycy obdarzają takim określeniem posłów tudzież senatorów z innych ugrupowań. Smutne jest szczególnie to, że strona plująca jadem, zamiast próby rozmowy ze swoimi politycznymi oponentami, nieustannie atakuje i żąda rozliczenia głosicieli rzekomego faszyzmu. Co może odpowiedzieć im człowiek, któremu leży na sercu dobro narodu, a mówi się o nim publicznie, że powinien wisieć na latarni lub na najbliższej brzozie? Również zaatakuje. I tak będą się przerzucać inwektywami, nad Polską, o którą wszystkim nam przecież chodzi.

Chciałbym zwrócić waszą uwagę, drodzy czytelnicy, na tę sytuację i zachęcić was do poważnego zastanowienia się na tą kwestią. Osąd pozostawiam naturalnie wam. Przyjrzyjcie się jednak obu stronom, sprawdźcie postulowane przez nich zmiany i popatrzcie na ich idoli - kogo mają na ustach i na koszulkach. Czy można bowiem porównywać Rotmistrza Witolda Pileckiego do Che Guevary?

Grafika:

• http://republika.pl/...
• http://static.prsa.pl/...
• http://www.docinek.com/...