Globalizacja dusz   

Świat dwudziestego pierwszego wieku. Wszechogarniający chaos. Zewsząd zalewająca fala krytyki. Wystarczy kilka godzin przebywania na otwartym powietrzu, aby na naszej skórze znalazła się cała tablica Mendelejewa. Aż dziw bierze, że nie zaczęliśmy jeszcze świecić. Wszystko do czasu.

Coraz więcej się wymaga, a coraz mniej daje. Pracujemy 25 godzin na dobę, tylko po to, żeby żyć „lepiej”. Ogłupiamy się kolorowymi szmatławcami z miłosiernie nam panującymi Nataszą Urbańską i Martą Żmudą - Trzebiatowską na okładkach. Chcielibyśmy życia tak zachwycającego i pełnego wrażeń, jakie wiodą nasi ukochani serialowi ulubieńcy. Karmimy się tanimi sensacjami, plotkami wyssanymi z palca, modnymi thrillerami. Podoba nam się geniusz Chopina, czytujemy Norwida, kochamy naszego Ojca Świętego i jego naukę, którą - to przecież oczywiste - wprowadzamy w życie. Zakochujemy się do szaleństwa w realu, ale zrywać wolimy już na fejsie. Dowartościowujemy się drogimi gadżetami. Wydajemy mnóstwo kasy. Odpoczywamy oglądając telewizję z pięknymi artystami od początku do końca stworzonymi przez programy na zachodniej licencji.

Stajemy się samowystarczalni, bo przecież proszenie to nie dla nas. Chociaż samodzielności nie ma w nas ani krzty. Nie wiemy co to odpowiedzialność. Dane przysięgi mamy gdzieś. Bo po co, na Boga, potrzebne nam coś jest coś takiego jak honor? Przecież to ktoś inny powinien za nas o tym pomyśleć. Nie słuchamy. Bez przerwy gadamy. Tak, jakbyśmy istnieli tylko my. Powoli, acz skutecznie, unicestwiamy się nawzajem.

Tylko pomyślmy, czy o taką przyszłość bili się nasi dziadkowie?