Kaczka na wróble   

I weź tu człowieku się staraj widzieć coś innego niż najsłynniejszych bliźniaków RP, kiedy przed oczami w najohydniejszych barwach rusza kampania na śmierć i życie, której główną zasadą po obu stronach – sprawiedliwego prawa i obywatelskiej opozycji – jest „ześwinić do granic niemożliwości”. Po kilku sprytnych rewelacjach, jak: awans Nelly Rokity, małżeńskie poświęcenie Jana Marii, kosmiczne transfery pomiędzy listami – zawiedziony Miller nie może znaleźć sobie miejsca, a Sikorski (najprzystojniejszy polityk ostatnich lat) zbacza z drogi prawości, zapowiedzi wybuchu wielkiej bomby, podkręcana atmosfera, wzrost adrenaliny i co? Kapiszon. Albo stary kotlet, co kto lubi.

PiS atakuje w wierną mu jak pies TVP i Internet, mówiąc o tym, jak dobrze się dzieje w polskiej gospodarce i wszystkich innych sektorach, w których jeszcze nie ujawniono wielkich afer. Dzieje się dobrze, bo nic się nie dzieje. Zajmowanie się czymś, nieważne, że bez kroków do przodu i knocenia, „żeby Polska nie ruszyła wstecz”, jak rzecze sam premier, to też sztuka. Winszować zatem. Pokazujmy więc to, co oczywiste i co nie jest naszą zasługą ani winą, wypychając przed szeregi tego, do którego Kowalski nie wie, jak się ustosunkować – waćpana Ziobrę. I brońmy się przed PO-wskimi armatami. Bo z agresją, jak z korupcją, walczyć trzea (to nie błąd, to wymowa braci). Na śmierć dla nich i życie (synonim: władzę) dla nas. PO tradycyjnie już, jako że robić obywatelowi prania mózgu nie przystoi, leci ostro z antykaczyzmem. Robimy więc wszystko, żeby pokazać, jak bezprawna i niesprawiedliwa jest partia Kaczyńskiego, jaki on sam jest obleśny i nie bawimy się nawet w reklamowanie siebie – jedynej partii, która potrafi rządzić reklamować przecież nie ma konieczności. I gdzieś pomiędzy rozradowanym i pełnym podniecenia obsadzaniem stanowisk w nowym, tuskowym rządzie, drżą nam jednak kolana na myśl, że PiS da radę, że wybory ich nie zabiją, a wzmocnią, a wtedy my już się nie podniesiemy. I dlatego plujemy, ile śliny damy radę wyprodukować, albo i więcej, byleby tylko udało się zyskać jakąkolwiek przewagę nie liczoną w centymetrach. Nie ma czasu na szczegóły, obietnice, plany – liczą się hasła, które uderzą w twarz i pozwolą się elektoratowi PiS-u otrząsnąć. I tyle – lewica jakoś nie może zebrać się do tej kampanii, LPR i Samoobrona są już tak tragicznie niewiarygodni, że aż przykro. Wojna PO-PiSowa. Tak to pewnie przebiegnie (przepłynie?).

Mówimy o kulturze politycznej, ale to jest już mocne nadużycie semantyczne. Mówimy o granicach, ale gdzie one tak właściwie są. I na co nam Gombrowicz, na co Mrożek. Sami sobie możemy formować absurd. Bo jak premier jedzie do Helsinek i (uwaga! wypowiedź – z grubej rury - Tuska, która mnie tak zainspirowała i wzbudziła salwę śmiechu o 2.10, że o mało co nie wyleciałam przez przednią szybę auta), „siedzi taki w czapce i szaliku i przynosi pecha naszej drużynie”, Europa już chyli czoła. Czapki z głów panowie, rozpocznijmy kampanię minutą ciszy. I niechaj ona trwa. Na dobre i na złe. A przynajmniej do 21 października.