Kiedyś   

Kiedyś

Przez zaspy śniegowe i góry kamieni,
Szli nasi ojcowie niezwykle strudzeni.
Przez błota, moczary, w zawiei, wichurze,
Szli mężnie, nie patrząc, na trudy ni burze;

I radość dziecięca kipiała obficie
Z ich twarzy beztroskich, odpornych na bicie.
Bo kiedyś to kable oświecały dzieci,
Zwłaszcza od prodiża... Już drugi cios leci...

Niechaj wróci wojsko, niech zgłębiają wiedzę,
Jak było w przeszłości... Lecz oni już siedzą
Przy swych telefonach — narzędziach zbrodniczych,
Należą się razy ze skórzanych biczy.

Kiedyś stres nie istniał — a teraz już nastał,
Winne komputery, lenistwo i basta!
By zginął Internet, z komputera gierki,
Niech powróci przeszłość! Niech wrócą kolejki!

Mglisty ranek

Wśród mglistego ranka — październikowego,
Wstaje oprócz chłodu człowiek do swej pracy.
Lecz wstaje z niechęcią do miejsca swojego,
Z którego chleb bierze — czyli jakąś płacę.

I w końcu się przemógł — po zmagań minutach,
Tak cennych, gdy rankiem leniwe są oczy.
„Śniadanie!” — wnet myśli, kiedy stał już w butach,
I szybkie jedzenie — kawa z papierosem.

Wybiega z zegarkiem, bez spóźnienia chęci,
Bez biletu również — zostawił go w domu;
Za późno by wrócić, to w miejscu się kręci,
I myśli... - Wymyślił! — zadzwoni po pomoc.

Podjechał kolega, spóźniony tak samo;
Zaspany, ziewając — nieomal w szlafroku.
I zrzędzi, narzeka — bo budzik, bo rano...
A główna dewiza: „Odbębnić i spokój”.

Pomału do celu — i już są na miejscu,
Witają się z szefem i idą w swe strony;
Z grymasem na twarzach — jak konie w zaprzęgu,
Na pewno to nie są kultyści mamony.

Mijają godziny, gdy wtem słychać przerwę;
Już lica weselsze po pracy skończonej,
Lecz wciąż duma cierpi — to nie na ich nerwy,
Bo żaden z tych mężczyzn wszak nie jest spełniony.

Grafika:

• marcinkryger.blogspot.com