Kobiety okiem idioty   

Kobiety, co by nie mówić, to ponad połowa ludzkiej populacji. Nie sposób ich nie dostrzec. Żyją wśród nas, mężczyzn, odkąd tylko pamiętam – dokładniej, odkąd wynaleziono puder i szpilki. Podobnie jak pszczoły, są nierozerwalną i integralną częścią naszego ekosystemu. Ktoś uczony powiedział kiedyś, że gdy umrze ostatnia pszczoła, ludziom pozostaną jedynie cztery lata życia. O kobietach można powiedzieć to samo.

I też chodzi o „zapylanie”. Mówiąc wprost, płeć żeńska jest nam niezbędna wyłącznie z czysto technicznych względów i nie ma innych, pomniejszych aspektów jej istnienia... A tak mi się przynajmniej kiedyś wydawało. Mimo wszystko, wraz z nadejściem siódmego roku życia, człowiekowi coraz częściej przychodzi do głowy, że w tej damsko-męskiej zależności nie chodzi chyba jedynie o przedłużenie gatunku. Czy jest więc coś poza funkcją rodzenia i karmienia dzieci? Jest. Ośmielę się nawet wysunąć tezę, że kobiety ujarzmiają nasze męskie szaleństwo. Bo bez nich chyba byśmy kompletnie powariowali.

To właśnie dla kobiet poświęcamy mnóstwo swojego cennego czasu, zamiast przeznaczyć go na wzajemne mordowanie się czy też upijanie się do nieprzytomności. I mówiąc mnóstwo czasu, mam na myśli NAPRAWDĘ mnóstwo czasu. Poza tym, gdyby nie płeć piękna, pewnie do tej pory siedzielibyśmy w jaskiniach, bawiąc się swoimi zabawnie dyndającymi penisami. Jak to możliwe? Zapytajcie Boga. To On postanowił nam pomóc. W jaki sposób? Bardzo logiczny. Zabrał nam po prostu jedno, jakże cenne żebro i stworzył z niego kobietę, a do tego obdarzył ją szatańskim zmysłem uwodzenia i piersiami. Innymi słowy to Najwyższy uratował nas przed pokusą masturbacji, przyprowadzając nam kobietę (choć mógł nam dać po prostu krótsze ręce). I może Was zaskoczę, ale Jego boski plan nie był pozbawiony efektów ubocznych. Z czasem owe posiadaczki piersi, oplatając sobie naszych praprzodków wokół palca, stawały się coraz to bardziej wymagające. W pewnym momencie swym szatańskim sprytem próbowały przewyższyć nawet Boga. Kwestią czasu było więc, że pozbawieni żebra mężczyźni musieli porzucić swoje małpie korzenie, aby nie utracić zagubionego niegdyś sensu życia. Postanowili jednak działać. Dla przejęcia kontroli nad swoimi biuściastymi władczyniami postanowili wybudować ogromne galerie handlowe i zwabić do nich kobiety. Czy im się udało? Jak pokazują współczesne odkrycia archeologiczne – tak, udało im się. Mimo niewiarygodnych strat moralnych przechytrzyli je... A tak przynajmniej słyszałem.

Jeśli wierzyć tej niewiarygodnej historii, może się ona stać dowodem na korelacje pomiędzy darwinowską teorią ewolucji a religią katolicką, tworząc tym samym całkiem nową teorię naszego istnienia. W takim razie ja, młody Karol Darwin, chciałbym Wam przedstawić jej odłam, mówiący, że wszystkie największe dzieła i wynalazki, będące zasługą mężczyzn, powstały tylko dlatego, że ich autorzy chcieli jedynie zaimponować swoim wybrankom. Znając historię średniowiecza, czyli okresu kiedy to mężczyźni w celibacie przejęli ster nauki i kultury, śmiało możemy powiedzieć, że moja hipoteza jest mocno uzasadniona. A to nie wszystko. Niektórzy, ci niepotrafiący łączyć religii z ewolucją, twierdzą również, że to już biblijny Wąż – ten sam, którego ukarano czołganiem się do końca świata – działał z polecenia Najwyższego. Mówiąc dokładniej, ten podłużny gad był jedynie wysłannikiem Boga, który zjednoczył nas, ludzi i kobiety, we wspólnej, beznadziejnej egzystencji. Podsumowując obie te teorie, trudno się więc nie zgodzić z tym, że to kobiety były powodem naszego rozwoju, naszego zejścia z drzew. Można temu zaprzeczać lub nie, ale faktem pozostaje, że to dla nich robimy wszystko, poczynając od golenia się, a na jedzeniu jabłek kończąc. Pytaniem pozostaje, dlaczego?

Z tego szaleństwa do tych niepozornych istot zapominamy przecież, kto ciągle zajmuje łazienkę, kto jest zagrożeniem na drodze i kogo codziennie boli głowa. Udajemy, że synonimem kobiety wcale nie jest „histeria-na-obcasach”, ale dobrze zdajemy sobie z tego sprawę. Mimo wszystko wybaczamy im za każdym razem, a nawet jesteśmy skłonni je pokochać. Dlaczego więc to robimy? Czy dostajemy coś w zamian? Chyba nie. Kochamy je wszystkie: anorektyczki na diecie i puszyste na pięciu dietach, blondynki i brunetki, gaduły i gaduły, te w drodze do kosmetyczki i te w drodze do fryzjera, te mieszkające w kuchni i te wiecznie prasujące... Słowem, wszystkie. Bez wyjątku. A one co? One nami gardzą. Bawią się nami, wykorzystują, a na końcu porzucają. Zdaję sobie z tego sprawę, że w naszym kraju to temat tabu, ale my, mężczyźni, nie możemy wiecznie milczeć.

Do tego dochodzi także kwestia przeznaczenia. Wierzycie w nie? Wierzycie w ten kobiecy wymysł? Przykro mi, ale muszę rozwiać Wasze wierzenia. Otóż wyobraźcie sobie, że poznajecie najwspanialszą dziewczynę na świecie, z którą dzielicie pasje, upodobania, o której mówicie: „moja druga połówka”, „moje przeznaczenie”. A teraz wyobraźcie sobie, że nigdy jej nie poznaliście. Ona nigdy nie istniała. Postawcie się w tej sytuacji i zastanówcie się, ile na świecie jest takich dziewczyn, o których możecie powiedzieć, że są Wam przeznaczone. Tak, drodzy mężczyźni, miłość to kwestia przypadku. Słucham? Mówicie, że wymyślam sobie jakieś niestworzone, zaprzeczające sobie nawzajem teorie i jestem żałosny? I macie rację. Ale jak to napisał Friedrich Nietzsche: „Cokolwiek się powie o kobiecie – jest prawdą”. Kochajmy je więc mimo bezsensowności tego działania. Dlaczego? Bo bez nich świat nie przetrwa nawet tych czterech lat. Prawdopodobnie umarlibyśmy z nudów po tygodniu.

(W tym momencie kończę swój tekst, zdając sobie oczywiście sprawę z jego chaotycznej struktury. A ten nawias jest wyłącznie dla Waszej pewności.)

Grafika:

• http://2.bp.blogspot.com/...
• http://upload.wikimedia.org/...
• http://2.bp.blogspot.com/...