Ulysses
Matematyka / Fizyka / Język angielski
Ilość artykułów: 25
Upadek kultury, czyli apokalipsa zombie
Świat się chyba kończy. Z kapitalistycznego zachodu nadciąga ponoć apokalipsa, która zniszczy ludzkość od środka. Nigdzie, w mediach czy na ulicy, nie widać poruszenia. Nikt nie szuka schronienia. Wszędzie jedna wielka cisza, podobna do tej, gdy ktoś puści bąka i wszyscy udają, że to nie oni. W domach zwykłych obywateli daje się co prawda wyczuć niewielki swąd naiwności, ale sami ludzie zachowują się tak, jakby nic się nie działo.
Pewnego razu w burdelu
Od strony ulicy burdel nie wyglądał zachęcająco. Jedna z kobiet, niemal półprzytomna, pełniąca swoją wartę w oknie wystawowym i ubrana jedynie w sznurek między pośladkami, tańczyła właśnie w rytm niesłyszalnej muzyki, wykonując przy tym ruchy pozbawione jakiejkolwiek finezji. Odurzona, zamknięta w małym świecie, którego granicą była cienka szyba, zdawała się właśnie odprawiać swój „taniec śmierci”, taniec pełen nieszczerych gestów i obnażeń.
O szczęściu, czyli o niczym
Felico: Wiecie co? Wszyscy macie rację. Życie jest beznadziejne. Świat jest do niczego. Nie chcę już dłużej udawać, że jestem szczęśliwa, że gdziekolwiek spojrzę, dostrzegam piękno. Nie mogę być wieczną optymistką. Tak naprawdę to wszystko jest kłamstwem. Świat jest skażony, a za kilka lat, kiedy my, licealiści, staniemy się dorośli, nie będzie już niczego, co kiedyś nas cieszyło, a pozostanie jedynie ból. Prawdziwe piękno będzie wówczas reliktem przeszłości.
Czy ja też mogę być patriotą?
Czy człowiek taki jak ja może być patriotą? Nie wiem, ale coraz częściej zadaję sobie to pytanie. Wiem natomiast, że czas mojego wyboru powoli dobiega końca, że w stolicy organizowane są kolejne Marsze Niepodległości, a ja siedzę bezczynnie i nie potrafię wydostać się ze swej neutralności. Wspominając transmisję telewizyjną z 11 listopada, w mojej głowie maluje się teraz obraz potężnego mężczyzny z twarzą owiniętą w szalik, ochryple śpiewającego Rotę i całującego zawieszony na szyi krzyżyk.
Tonąc we mgle
Kiedy byłem dzieckiem, często budziły mnie hałasy pobliskich fabryk. Pełen rozpaczy podchodziłem wtedy do wielkiego okna i patrząc w spowite dymem niebo, ponad wszystko pragnąłem dostrzec w nim odległe gwiazdy. Chciałem podziwiać ten nieosiągalny dystans, który oddziela kosmos od ziemskiego gówna, ale bezlitosny smog pieniędzy, szaleństwa i bezduszności skrywał go przede mną niczym komunistyczna cenzura. Długo żyłem w jego oparach, lecz czy szmacenie się dla pozorów szczęścia można było nazwać życiem?
Nudny esej o kiczu
Gdy czytamy książki, czyli gdy mamy bezpośrednią styczność z obcym mózgiem, często nachodzi nas jakaś refleksja. Bezczelnie wdziera się do głowy i nie daje spokoju. Z jednej strony jest czymś, o czym możemy powiedzieć: „Skąd ja to znam!”, z drugiej natomiast: bytem całkowicie nieznanym, który fascynuje i poszerza percepcję. Dlaczego o tym piszę? Cóż, przyszedł oto taki czas, że ja również stałem się ofiarą owej refleksji. Mówiąc dokładniej, zaatakowała mnie całkiem bezbronnego (w rozumieniu metaforycznym), zanurzonego w...
Kobiety okiem idioty
Kobiety, co by nie mówić, to ponad połowa ludzkiej populacji. Nie sposób ich nie dostrzec. Żyją wśród nas, mężczyzn, odkąd tylko pamiętam – dokładniej, odkąd wynaleziono puder i szpilki. Podobnie jak pszczoły, są nierozerwalną i integralną częścią naszego ekosystemu. Ktoś uczony powiedział kiedyś, że gdy umrze ostatnia pszczoła, ludziom pozostaną jedynie cztery lata życia. O kobietach można powiedzieć to samo.
Koniec wakacji, skowyt beznadziejnej dorosłości
Podróż, w czasie której jedni z was zgłębiali dzieła francuskich egzystencjalistów lub pracowali nad własnymi twierdzeniami matematycznymi, a drudzy najzwyczajniej w świecie melanżowali, właśnie dobiegła kresu. Tak, drodzy licealiści, dobrze mnie zrozumieliście: wakacje się skończyły.
Miłość i takie tam
Miłość to jedna z tych rzeczy, o których nie warto już chyba ani pisać, ani mówić. Skończyła się na dobre. Odleciała wraz z ostatnim tchnieniem romantyzmu, podążając za całą resztą ludzkich emocji wypartych ze współczesnego świata. Nie widziała dla siebie żadnej sensownej przyszłości w obliczu nadchodzącego stulecia. Próżno jej przecież szukać w czasach, które przyszłe pokolenia zapamiętają jedynie ze starych odcinków Warsaw Shore, czy innego, równie znakomitego źródła informacji o naszej obecnej kulturze.
Psie odchody, niebo i pogrzeb
Nareszcie umarłem. Nie, żebym się jakoś specjalnie cieszył, ale śmierć to jedna z tych niewielu rzeczy, o których zawsze marzyłem. Śmierć, będąca dla wielu ludzi problematyczną, bo nie zdążyli spłacić kredytu na zagrzybione mieszkanie, to spełnienie moich żałosnych fantazji, ucieczka od świata pełnego niezdrowej żywności i wszędobylskiego AIDS.
