Kwiaty   

Jesteśmy jak… jak kwiaty. Słabe, delikatne, wrażliwe. Kwiaty, których jeszcze nikt nie zerwał. Ale może już niedługo. Przyjdą wiatry, deszcze, mrozy, susze. Kwiaty opadną, zwiędną. Tak jak my.

Ale na razie świeci słońce. Wieje lekki zefirek, kropi delikatny deszczyk. Idealna pora na rozkwitnięcie. Lepszej może już nie być.

Jesteśmy jak kwiaty. Z uporem dążymy ku dorosłości, chcąc pokazać innym to, co w nas najpiękniejsze. Próbujemy opierać się wszelakim przeciwnościom losu i czekamy z nadzieją na lepsze jutro. Przetrwają jednak tylko najsilniejsi, najlepiej przystosowani do zmieniających się warunków. Nie ma tu miejsca dla słabych…

Jakim ty jesteś kwiatem? Jesteś silny, wytrwały, pewny swoich możliwości i nigdy się nie poddajesz? Jesteś jak szarotka, pokonująca wichry, mrozy i trwająca tak długo, jak tylko się da?

A ja? Słaba wewnętrznie, strachliwa, wierna temu, co kocham. Jestem niczym… co? Jaki kwiat mi przypiszesz?

Tulipan? Może masz rację. Chowam się, gdy dzieje się coś złego, a swoje wnętrze pokazuję tylko wtedy, gdy czuję się bezpieczna. Nawet słaby wiatr może mną zachwiać, a byle deszcz może oberwać moje płatki.

Dlaczego się śmiejesz? Co w tym takiego zabawnego? Spójrz tylko… Wczoraj ktoś był. Dziś go już nie ma. Nawet nie wiesz, kiedy ktoś zerwał ten kwiat. Kto to zrobił? Dlaczego? A tobie zostają tylko wspomnienia, niczym oberwane płatki. I jak te płatki, twoje wspomnienia również kiedyś znikną, bo nic nie jest wieczne.

Przerażam cię - mówisz. Ale to nie ja. To świat. Świat w jego prawdziwych kolorach. Może czas zdjąć z nosa różowe okulary? Może już czas przestać ubarwiać świat, gdy on taki nie jest? Może już czas, by spojrzeć w dół, a nie nosić wciąż głowę w chmurach?

Jesteś optymistą, wiem. Chcesz widzieć to, co dobre, bez dostrzegania tego, co złe. To twój sposób na życie. To twój kolorowy kwiat. Uważaj tylko, bo kolorowe kwiaty często przyciągają tych, którzy je potem zrywają. Być może namierzyli już i twój kwiat. Może już się zbliżają, są o krok od ciebie. Błagam cię! Uważaj…