Może w końcu dowiem się, co to jest "spalony"?   

Tytuł tego felietonu nie jest przypadkowy, a wręcz znamienny, jeśli tylko panowie zechcą zwrócić uwagę na to, kto jest jego autorem. Bo niby skąd dziewczyna ma wiedzieć, co znaczy w terminologii piłkarskiej „spalony”? Jasne, zdarzają się wyjątki, czyli kobiety, które również interesują się piłką nożną, ale te - zdaniem większości mężczyzn - jarają się nie tyle samym meczem co piłkarzami i to tymi najprzystojniejszymi. Nie jest tak, panowie?

Bo ja właśnie tak postrzegam wasze spojrzenie na kobiety, które podobnie jak wy interesują się piłką nożną. Postanowiłam jednak napisać ten tekst, by uświadomić wam, że nie jesteście jedyną oświeconą płcią na tej planecie, która jest w stanie ogarnąć arkana footballu i dostrzec jego piękno. Jesteśmy tu także my, nie mniej pojętne od was kobiety, które podobnie jak wy wykazują zainteresowanie tą fantastyczną dyscypliną sportu i równie gorąco potrafią kibicować swoim ulubionym drużynom.

Z badań wynika, że statystyczny mężczyzna ogląda mecz piłki nożnej przynajmniej raz w tygodniu. Albo na stadionie, by poczuć tę niezwykłą atmosferę, albo przed telewizorem, co z kolei daje mu możliwość dojrzenia tego, co nawet dla wytrawnego kibica nie jest zbytnio zauważalne z wysokości trybun. A kobieta? Hmm, takich badań chyba nikt nie do tej pory nie przeprowadził. Coś mi się jednak wydaje, że statystycznej Polce podobna historia przydarza się mniej więcej raz na pół roku. Zazwyczaj ma to miejsce wtedy, gdy nasza drużyna narodowa po raz kolejny gra o wszystko albo o honor. Nie oznacza to jednak, że tak jest zawsze. Ja oglądam średnio dwa mecze piłkarskie w tygodniu. Ostatnio obejrzałam głównie te, które rozegrała nasza reprezentacja, ale pozwólcie, że nie będę ich tutaj komentować.

Lubię również oglądać mecze piłki nożnej na stadionie i powiem wam, że w ostatnim okresie dostrzegam nowy trend. Coraz więcej pań pojawia się na meczach. Dzielnie kibicujemy boiskowym herosom, którzy niesieni naszym dopingiem potrafią na murawie dokonywać prawdziwych cudów. To zdecydowanie najbardziej ponętny rodzaj dopingu, który potrafi zarówno zmobilizować piłkarzy do jeszcze większego wysiłku jak i do jeszcze lepszej gry (chyba, że jest zbyt nachalny). Serce rośnie, gdy słyszę na stadionie kibicowskie przyśpiewki wykonywane przez grupy dziewcząt. To znak, że na mecze nie chodzą jedynie te dziewczyny, które pragną się lansować w towarzystwie swoich mężczyzn, ale również i te, dla których mecz ich drużyny jest najważniejszy, a piłka nożna jest prawdziwą pasją.

Ale piłka nożna jest nie tylko do oglądania. Dziewczyny coraz szerszym frontem zaczynają próbować swoich sił w tej dyscyplinie. Kobiece drużyny piłkarskie powstają na wszystkich kontynentach jak grzyby po deszczu. Na całym świecie tworzy się profesjonalne ligi piłkarskie kobiet. Ba, organizowane są już poważne międzynarodowe turnieje i to we wszystkich przedziałach wiekowych. W telewizji coraz częściej możemy obejrzeć również kobiece rozgrywki piłkarskie w wydaniu krajowym bądź międzynarodowym. I choć niektórzy mężczyźni nadal zmieniają szybko stację, gdy tylko widzą transmisję meczu piłkarskiego w wydaniu pań, to nie zaprzeczycie chyba, że coś na rzeczy jest. Skoro ktoś wykupił prawa do tych transmisji, to musi istnieć poważne społeczne zainteresowanie. Na tym rynku nikt nie działa charytatywnie. I nie zapominajmy, że polskie piłkarki nożne zaczynają odnosić w ostatnim okresie znacznie większe sukcesy niż polscy piłkarze. Wystarczy tu wspomnieć choćby naszą reprezentację kobiet do lat 17, która w czerwcu tego roku wywalczyła tytuł Mistrzyń Europy podczas turnieju w szwajcarskim Nyon, a Ewa Pajor została wyróżniona przez UEFA nagrodą Golden Player, przyznawaną najlepszym piłkarzom Europy w danym sezonie (taką samą nagrodę otrzymali nieco wcześniej m.in. Wayne Rooney i Cesc Fabregas). Czy coś podobnego przydarzyło się w ostatnich latach naszym piłkarzom i to w dowolnej kategorii wiekowej?

Profesjonalna piłka to jednak dla wielu z nas zbyt duże wyzwanie. Ja mam na myśli raczej całkowicie rekreacyjne kopanie piłki. Choćby po to, by złapać lepszy kontakt ze swoim chłopakiem. Miło jest dzielić wspólne zainteresowania i pasje. Może brzmi to zabawnie, ale żyjemy w takich czasach, gdy równouprawnienie jest tak daleko posunięte, że praktycznie nie ma rzeczy, które nadal byłyby zastrzeżone wyłącznie dla mężczyzn. Ba, wydaje mi się, że zmienia się również poziom kobiecego zainteresowania aktywnością fizyczną. Dziewczyny coraz częściej i coraz chętniej ćwiczą, zyskując przewagę sprawnościową nad chłopcami, którzy z kolei coraz chętniej w ostatnich latach przesiadują godzinami przed komputerami, rzadko wychodząc gdzieś z kolegami, by się trochę poruszać. Zmienia się także w naszym kraju społeczne postrzeganie kobiety, która nie musi być dziś wyłącznie „Matką Polką”, ale ma również prawo do realizowania swoich pasji i zainteresowań, nawet takich, które od wieków zarezerwowane były dla mężczyzn. Piłka nożna jest właśnie jednym z takich zauważalnych wyznaczników zmian cywilizacyjnych, czy to się komuś podoba czy nie.

Na koniec chciałabym się jeszcze odnieść się do tytułu mojego tekstu, który pozwoliłam sobie zaczerpnąć z jednej z reklam popularnego banku, w której aktorzy odgrywają zabawną scenkę „z życia codziennego”. Scenarzysta wplótł do rozmowy bohaterów tej scenki tę zabawną, choć mocno już wyeksploatowaną frazę. Rozumiem chęć przyciągnięcia uwagi telewidzów, ale czy my, przedstawicielki płci pięknej, nadal musimy być przedstawiane w reklamach jako słodkie idiotki czy też osobniki niżej rozwinięte, które nie mają pojęcia o przepisach gier zespołowych? Pozwólcie więc, że na koniec wyjaśnię pani Romie Gąsiorowskiej, która zagrała w tym spocie, że „spalony” to pozycja na boisku, gdy piłkarz drużyny A jest wysunięty przed obrońców drużyny B (częścią ciała, którą może strzelić gola) w momencie podania mu piłki od kolegi z drużyny A. I to by było na tyle.

Grafika:

• http://pzpn.pl/index.php/...
• http://gwizdek24.se.pl/...
• http://fakty.interia.pl/...