Nauczmy się cieszyć życiem
Siedząc na poczekalni w pewnej bardzo znanej, specjalistycznej przychodni przed gabinetem ortodontycznym, obserwowałam z nudów ludzi, zarówno tych przechodzących obok mnie, jak i tych czekających w kolejce do lekarza przyjmującego w gabinecie naprzeciwko. Wiele osób tak robi. Tabliczka na drzwiach wspomnianego gabinetu informowała, że jest to gabinet onkologiczny i podawała godziny, w których przyjmują tam konkretni lekarze. W sumie nic specjalnego, nieprawdaż? O wiele bardziej moją uwagę przykuwali więc pacjenci, którzy się przed tymi drzwiami pojawiali.
Jedni przychodzili o kulach, inni w chustkach na głowie, ale byli i tacy, którzy nie wyglądali bynajmniej jak ofiary nowotworu. Najbardziej niezwykły okazał się być jednak dla mnie wiek osób, które pojawiały się przed tymi drzwiami. W większości byli to ludzie w moim wieku lub nawet młodsi. I choć nie powinno było mnie to chyba specjalnie dziwić, ponieważ znajdowałam sie w klinice, gdzie jak sama nazwa wskazywała, leczono generalnie dzieci i młodzież, to jednak mimo wszystko zrobiło to na mnie kolosalne wrażenie.
Jak się okazało, nie tylko ja obserwowałam tak bacznie swoje otoczenie. W pewnym momencie dosiadła się do mnie mała dziewczynka, która spytała mnie, czy ja także noszę perukę i musiałam ją długo przekonywać, że nie, i że mam naturalne włosy, które naprawdę wyrastają mi ze skóry. Starałam się to zrobić niezwykle delikatnie, bo w żaden sposób nie chciałam jej urazić.
Po chwili moją uwagę przykuł z kolei pewien chłopak, który przyszedł o kulach, ponieważ jak zauważyłam jedną nogę miał amputowaną. Chłopak stanął obok drzwi, odstawił kule pod ścianę i zaczął skakać po korytarzu na jednej nodze, żartując sobie przy tym ze swojego kalectwa i nawiązując sympatyczne rozmowy z innymi pacjentami oczekującymi na wizytę. Nie tylko ja z trudem powstrzymywałam śmiech. Bałam się bowiem, że może to zostać źle odebrane, a tego bynajmniej nie chciałam. Poznałam tam także niezwykłą parę przyjaciół: prawdziwi Flip i Flap Starszy z nich miał chyba z 18 lat, a młodszy wyglądał na jakieś 8. Dowiedziałam się potem, że poznali się jakiś czas temu na oddziale onkologicznym i od tej pory utrzymują ze sobą bardzo bliski kontakt, choć mieszkają ponad 150 km od siebie. Nawet na wizyty we wspomnianej przychodni umawiają się w miarę możliwości w tym samym terminie. Niezwykłe.
Ale tak naprawdę to wtedy zastanowiło mnie coś zupełnie innego. Dotarło do mnie, że my, ludzie zdrowi, nie potrafimy się tym faktem cieszyć. Nieustannie na wszystko narzekamy, a każde najdrobniejsze nawet niepowodzenie traktujemy jak wielką porażkę i rozprawiamy potem ze znajomymi o bezsensie życia. Ludzie, których tam poznałam, są zupełnie inni. Oni żyją z prawdziwym wyrokiem śmierci, a mimo to potrafią się cieszyć życiem. I choć często są okaleczeni fizycznie, pozbawieni włosów po chemioterapiach, bladzi, to uśmiechają się radośnie do innych i żartują ze swojej straszliwej bądź co bądź choroby. I jak w tym kontekście zrozumieć przeciętną, ogólnie zdrową nastolatkę, która jest w stanie popaść w depresję z powodu byle pryszcza, który nieoczekiwanie zagościł na jej twarzy lub też zbyt małych jej zdaniem piersi? Czy naprawdę trzeba stanąć oko w oko ze śmiercią, by docenić w pełni to, co się już ma. Wielu z nas podświadomie uważa chyba, że zdrowie jest nam dane raz na zawsze i nie warto robić z tego powodu jakieś wielkie halo. Możecie mi wierzyć lub nie, ale wizyty w takich specjalistycznych przychodniach mogą zmienić stosunek człowieka do bardzo wielu spraw, nauczyć go pokory i uświadomić mu, co tak naprawdę jest w życiu najważniejsze.
Grafika:
Komentarze [0]
Jeszcze nikt nie skomentował. Chcesz być pierwszy?
