Nawet najmniejsza kałuża odbija niebo   

Był ciepły, letni poranek. Słońce przecierało dopiero swoje zaspane oczy wyglądając delikatnie zza chmur. Ktoś mógłby powiedzieć, że to dzień, jak każdy inny, ale nie dla niej. W ten dzień przypadał bowiem termin jej porodu.

Wprawdzie oczekiwali już drugiego dziecka, lecz tym razem towarzyszyła im jakaś dziwna obawa. Anna od samego rana chodziła zdenerwowana po domu, a kiedy schyliła się po skarpetkę, która upadła jej przy ściąganiu prania, poczuła, że to już, że się zaczyna. Była sama. Zadzwoniła po męża.

- Adam, przyjeżdżaj, szybko, proszę cię! - krzyczała do słuchawki telefonu.

- Ależ kochanie, uspokój się, co się dzieje? Tylko mi nie mów, że... – w tym miejscu urwał.

Anna jeszcze przez chwilę usiłowała się do niego dodzwonić, ale jego telefon nie odpowiadał. Adam jechał już do domu. Chciał być przy niej i jak najszybciej zawieźć ją do szpitala. Kiedy zjawił się w domu, ujrzał swoją żonę opartą o futrynę, spakowaną i gotową do drogi. Powoli pomógł jej zejść na dół i wsadził do samochodu.

* * *

W szpitalu czuła się dobrze, choć ciągle towarzyszył jej ów dziwny niepokój. Jaś urodził się jednak zdrowy, otrzymał w skali Apgar 10 punktów. Był naprawdę ślicznym dzieckiem. Razem z mężem cieszyli się z narodzin swego kolejnego dziecka. Byli tak szczęśliwi, że aura, która ich otaczała udzielała się i innym. Pielęgniarki i lekarz, który odbierał poród, byli zdumieni. Dawno już nie trafiło się na ich oddziale tak urodziwe dziecko. Dziecko z ogromnymi oczami koloru ciemnej czekolady i z jasną, delikatną cerą. Nic nie wskazywało na to, że spotka je tak ogromna tragedia.

Nazajutrz, Jaś zaczął gwałtownie tracić masę ciała. Miał problemy z oddychaniem, dlatego szybko podłączono go do odpowiedniej aparatury. Anna nie miała pojęcia, co się dzieje z jej synkiem. Lekarze wiedzieli. Diagnoza brzmiała jak wyrok - sepsa, czyli piorunujące zakażenie organizmu. Lekarz prowadzący Jasia wezwał Annę na rozmowę.

- Panie doktorze, co się dzieje z Jasiem?! Dlaczego tak nagle pogorszył się stan jego zdrowia? Mówiliście, że wszystko jest dobrze! – mówiła nerwowo Anna, próbując opanować płacz.

- Proszę się uspokoić. Wszystko będzie dobrze. Obiecuję pani, że postaramy się zrobić wszystko, co w naszej mocy, by Jaś przeżył. Anna poczuła, że świat zaczyna wirować wokół jej głowy. Nie mogła się z tym pogodzić, że jej ukochany synek ma sepsę. Dlaczego właśnie on?

***

Sepsa opanowała już cały malutki organizm Jasia. Konieczne okazało się wycięcie znacznej części jelita cienkiego, ale wkrótce okazało się, że po tym zabiegu pojawiły się komplikacje. Anna, mimo swoich 24 lat, posiwiała. Nie miała już sił, by przechodzić przez kolejny, tak trudny etap w swoim życiu. Wiedziała jednak, że nie może się poddać. Wiedziała, że musi być silna, że oboje muszą być silni – i ona i Adam, właśnie dla niego, dla Jasia, którego pokochali wcześniej, niż go ujrzeli.

Jaś przeszedł pomyślnie kolejną operację, ale Anna wiedziała już, że jej synek nigdy nie będzie mógł normalnie żyć. Nierozłącznie związany z pompą do żywienia pozajelitowego, mógł w ogóle funkcjonować.

***

Jaś ma teraz 7 lat i czeka go kolejna, niezwykle poważna operacja, która może mieć ogromny wpływ na jego dalsze życie. Kilka pierwszych lat swojego życia spędził w Centrum Zdrowia Dziecka, które stało się dla niego drugim domem. Nie chodzi do szkoły. Uczy się indywidualnie. Ma świetną pamięć. W swoim krótkim życiu posiadł jednak znacznie większą mądrość życiową niż niejeden dorosły. Nigdy nie traci pogody ducha, jest dzielny i wytrwale znosi kolejne przeszkody, które zgotował mu los.

Choć nigdy nie pozna smaku zwykłego jedzenia (nawet słodyczy), choć nigdy nie będzie mógł normalnie żyć, tak, jak jego rówieśnicy, nawet w najmniejszych sprawach potrafi dostrzec dobro i piękno. Pociesza zawsze tych, którzy się smucą. Jest namiastką niezwykłości Bożych planów. On wie, że życie to najcenniejszy skarb, jaki otrzymał od Boga. On wie, że nawet najmniejsza kałuża odbija niebo i przekazuje tę mądrość tym, którzy wątpią.