Niepamięć   

z kolejnym rokiem
gdy przychodzę w to miejsce
przybrane ciszą
poruszającą nićmi smutku
przeplatającymi duszę
zdaję sobie sprawę
coraz bardziej jak czas
potrafi niszczyć pamięć

to przecież tak bardzo niesprawiedliwe
że zabierając mi ciebie
z każdą chwilą odbiera mi też wspomnienia
rozciera rysy twarzy
zapomniałam już jak brzmiał twój głos
niesiony oddechem
dotyk twoich palców przestał mieć tożsamość
zaginął pośród obcych pośpiesznych gestów

nadszedł moment
bym rozliczyła się z łez
marnotrawionych przy każdej fotografii
każdym martwym uśmiechu
zapachu ulatującym z białej koszuli
przecież już prawie cię nie pamiętam
to niedorzeczne bym mogła cierpieć