O dobrym wychowaniu   

Matka-Karmicielka Kotów podniesionym głosem wykładała niesfornemu Klonowi – Dręczycielce zwierząt Wszelkich – prywatnie córce – zasady, których przestrzeganie sprawia, że tak zwani dorośli nie mają ochoty popełniać zbrodni na nieletnich.

Po każdym zdaniu Matki-Karmicielki Kotów Klon robił miny nieprzyjemne, prychał, wzruszał ramionami, a kiedy tego nie robił, sprawiał wrażenie, jakby wciągnął uszy do środka, a skłonny do błyskawicznej ewolucji organizm wytworzył grubą dźwiękoszczelną błonę przykrywającą bezużyteczne otwory po bokach głowy. Dlatego prelegentka podkręcała z każdym zdaniem potencjometr.

Po kolejnym prychnięciu można było uznać, że Matka-Karmicielka Kotów włączyła ze trzy wzmacniacze i zwyczajnie ryczała. Piękna, czarna kotka przysłuchiwała się temu wszystkiemu z dezaprobatą. Kiedy ilość decybeli zaczęła być szkodliwa dla organizmu (także, a może przede wszystkim dla organizmu Matki-Karmicielki Kotów), wstała, przeciągnęła się, zajrzała wprost w ziejący zjadliwym smrodem dydaktycznym otwór wydający głośne dźwięki, a potem położyła na nim włochatą łapę. Ile można słuchać o tym, że nie mówi się „co?”, tylko „słucham?”…