Olimpiada   

Chłopiec był młody i niepospolicie piękny. Miał przed sobą wielką sportową karierę. Światło o mocy tysięcy watów tworzyło wokół niego niezwykłą atmosferę. Z miejsca, w którym stał, widać było tylko stoły sędziowskie, pierwsze rzędy widowni i boks, w którym siedzieli jego rodzice wraz z trenerką.

Gładką płaszczyznę lodu otaczała banda pokryta masą kolorowych reklam. Lodowisko to, które zazwyczaj służyło do rozgrywek hokejowych, teraz miało się stać areną zmagań łyżwiarzy figurowych.

Godzina 17.50. Do rozpoczęcia zawodów pozostały już tylko minuty. I zaczęło się. Dziewięciu jurorów w milczeniu oceniało możliwości młodych zawodników. Z głośnika padła zapowiedź i popłynęły pierwsze akordy.

Na lodowisku błysnęły łyżwy. Chłopiec zaczął od przekładanki przodem. Kibice podziwiali jego skoki nożycami, zgrabnego Lutza, Rittbergera, poprawnego Axla. W pewnym momencie wykonał potrójny Salchow. Długim ślizgiem śmignął po lodzie trafiając głową w reklamę Coca - Coli na bandzie. Tafla lodowiska błyskawicznie się pod nim zaczerwieniła. Z miejsca, gdzie leżał, nie widać było stołów sędziowskich ani pierwszych rzędów widowni, ani też boksu, w którym siedzieli jego rodzice i trenerka.

Spiker zaniemówił. Dziewięciu jurorów długo szperało w stosach kartoników, zanim ogłosiło werdykt:

1 2 3 4 5 6 7 8 9

E P I T A F I U M

Sanitariusze wnieśli na lodowisko nosze. Rodzice zawodnika zbliżyli się do przewodniczącego jury.

- Czy popełnił jakiś błąd? - zapytał ojciec chłopca.

Przytaknięcie.

- Czy pojechał słabo?

Przytaknięcie.

- Czy zaprezentował niski poziom?

Przytaknięcie.

- A czy napiszą o nas w gazetach?

Przytaknięcie.

Było to najpiękniejsze i najwspanialsze przytaknięcie, jakie rodzice chłopca i jego trenerka usłyszeli w swoim życiu.