Podwójne życie   

Był pochmurny jesienny dzień. Zacinający deszcz i zimny, porywisty wiatr przypominały uporczywie, że to już połowa listopada. Na ulicach, jak zwykle w godzinach popołudniowych, panował tłok. Ludzie wracali z pracy, ze szkół i sklepów, ze wszystkich możliwych miejsc.

Szedł szybkim krokiem omijając ludzi z parasolami. Sam miał na głowie kaptur. Przemek, osiemnastoletni wysoki brunet - drugoklasista z ogólniaka - raczej nieśmiały. Przyjaciół miał niewielu. Taki typ samotnika. Wszedł do domu. Drugie piętro, blok w centrum miasta. Wewnątrz mama gotująca obiad i młodsza siostra. Powiesił kurtkę na wieszaku w przedpokoju i zdjął buty.

- Obiad na stole już stygnie! Jak tam w szkole? Coś nowego?

Nie pytała go, gdzie był do tej pory, bo znała odpowiedź. Nie pytała też, co robił, bo wiedziała, że i tak jej nie powie. Nikomu nie mówił. Dla niego było to zbyt osobiste. Zjadł obiad i poszedł do swojego pokoju. Codzienny rytuał. Odrobił lekcje, pouczył się, oglądnął przez chwilę jakiś film w telewizji i trochę posiedział przy komputerze, a potem poszedł spać. Cieszył się, że jutro, tuż po zajęciach, znowu będzie mógł pójść TAM.

Tak wyglądało jego życie. Oczywiście nie zawsze było aż tak monotonne, bo nawet on by tego nie wytrzymał. Kiedyś miał nawet dziewczynę. Niby było im razem dobrze, ale odeszła od niego. Nie zrozumiała, że to nie ona jest dla niego najważniejsza.

Przeważnie bywał TAM codziennie, popołudniami. Tylko w środy nie mógł, bo miał angielski, a w piątki musiał wychodzić wcześniej, aby odebrać siostrę z przedszkola. Spędzał TAM przeciętnie dwie godziny i to mu wystarczało. Wystarczało, żeby żyć. To właśnie TAM mógł być sobą, pokazać to, co w nim tak naprawdę drzemie, a co tak starannie ukrywał przed światem. Kiedy był smutny i miał doła, TAM śpiewał i śmiał się. Natomiast, gdy mu się coś udało, to na tych jego, jak je sam określał, „ zaczarowanych deskach”, płakał. Różnie bywało, ale za każdym razem było inaczej. Taki Kalejdoskop.

Najbardziej lubił jednak chwile spędzane pośród innych ze świadomością tworzenia wspólnej, choć złożonej z kilku pojedynczych i zupełnie niepowtarzalnych, historii. Tego uczucia nie da się oddać słowami, tego trzeba doświadczyć – twierdził. W grupie kilku osób, bardzo różnych charakterologicznie, mających odmienne spojrzenia na świat, każdy odbierał godziny TAM spędzone na swój własny sposób. Czasami wydawało mu się nawet, jakby to jego prawdziwe życie toczyło się właśnie TAM, jakby te ściany rozumiały go lepiej niż przyjaciele, a deski mogły wykrzesać z niego prawdziwe uczucia. TAM mógł osiągnąć wszystko. Być, kim tylko zapragnął. A najważniejsze było to, że nikt mu tego nie zabraniał.

Takie oto życie prowadził Przemek. To szare, które ma każdy z nas i to, o którym każdy z nas marzy. A jego TAM? Mały, stary budynek w centrum miasta. Tuż przed wyburzeniem. W środku duże pomieszczenie, kilka krzeseł, a w centrum scena zbita z przypadkowych desek i kurtyny uszyte ze skrawków materiału. Nad drzwiami własnoręcznie zawieszony przez Przemka szyld - TEATR.