Złote motyle   

Nie umiał nawet dokładnie określić, gdzie się znajdował. Odkąd cudem uszedł z życiem, był totalnie wykończony. Od kilku dni uciekał… I tak miał wiele szczęścia, gdyż rany na całym ciele nie krwawiły już tak bardzo i nie pozostawiał za sobą śladów. Biegnąc na oślep, dotarł do małego kościółka na peryferiach miasteczka. Tutejszy ksiądz bez zbędnych pytań pozwolił mu zostać na noc. Wreszcie mógł odpocząć, choć leżąc na marnym łóżku w przykościelnej zakrystii, nie do końca czuł się bezpiecznie. Tym bardziej, że ów kościółek usytuowany był pośród starych mogił na wielkim cmentarzu. Mroźny zimowy wicher rozdmuchiwał resztki śniegu spoczywające na nagrobkach, a księżyc w fazie nowiu przypominał cienki rogalik zasłonięty przez ciężkie granatowe chmury nocy. Była pierwsza, a on nadal walczył z bezsennością. W uszach wciąż dźwięczało monotonne tykanie starego wahadłowego zegara.

Wpatrzony w malutki płomyk świecy, rozmyślał nad tym, co się wydarzyło. Wtem płomyk zatańczył wesoło, pokręcił się dookoła, po czym gwałtownie zgasł. Widząc to, podniósł się leniwie z posłania, podszedł po ciemku do ściany i poszukał drugiej świecy. Zapalił knot. W jego małym pokoiku rozbłysnął ponownie jasny blask ciepłego światła. Przez chwilę zamierzał wrócić do łóżka, lecz tym razem ciekawość była silniejsza od niesamowitego zmęczenia. Już na samym początku zauważył, że w podłodze jego tymczasowego lokum znajduje się haczyk i klapa, pod którą najprawdopodobniej znajduje się wejście do podziemia. Bez chwili namysłu uchylił klapę i wślizgnął się do środka. Blask świecy delikatnie rozświetlał długi korytarz prowadzący pozornie do nikąd. Było niesamowicie zimno. Wyjął z kieszeni kurtki pudełko zapałek i zapalił jedną z nich. Natychmiast zgasła.

Podążał dalej ciemnym korytarzem podziemi, a wędrówka zdawała się ciągnąć w nieskończoność…

I nagle usłyszał trzask łamanego drewna. Odrobinę przerażony przyśpieszył kroku. Wtem oślepił go blask rozbłyskującego na końcu tunelu światła. Ale to nie było normalne światło. W jednej chwili znalazł się w dziwnej komnacie. Osobliwość i niezwykłość tego miejsca potęgował fakt, iż wszystko, co stanowiło elementy wnętrza, wykonane było ze złota. Jego uwagę przyciągnęły szczególnie tajemnicze drzwi w końcu złotej sali. Otworzył je powoli. Zza drzwi ponownie wdarło się do komnaty oślepiające białe światło. Zasłaniając oczy rękoma, zerknął w stronę nowo otwartego pokoju. Spostrzegł, iż znajdował się właśnie w środku olbrzymiego prezbiterium. Na centralnym miejscu stał duży ołtarz, a nad nim lewitowała blada istota o złotych włosach z wplecionym w nie przepięknym kwiatem czarnej róży. Nagle poczuł powiew silnego wiatru wzmagającego się coraz bardziej. Natychmiast przeszedł go zimny dreszcz. Zaczął czuć się niepewnie, a do jego uszu dotarła seria trzech wystrzałów rozrywających powietrze w bezmiernej ciszy. Jak sparaliżowany obserwował uciekającą świetlistą istotę…

Gdy się ocknął, znajdował się w ciemności, otoczony zewsząd grobami. Nie mógł sobie przypomnieć, jak znalazł się w tym miejscu. Ruszył więc przed siebie. Brnąc przez zabłocone cmentarne alejki dotarł do skrzyżowania. Odruchowo skręcił w prawo. Zawsze skręcał w prawo. Po chwili jego oczom ukazała się leżąca na ziemi naga kobieta. W jej palcach widniały trzy kule, lecz nigdzie nie było śladów krwi. Jedyny charakterystyczny element, który od razu rzucił mu się w oczy, to leżąca obok niej piękna czarna róża. Oszołomiony, delikatnie dotknął kwiatu opuszkami palców. Z róży wydobył się biały dym, po czym spomiędzy rozłożystych płatków wyfrunął niespodziewanie niesamowity złoty motyl. Zdumiony, nie mógł oderwać od niego wzroku. I znowu do jego uszu dobiegł ten dźwięk - dźwięk trzech wystrzałów…Tylko tym razem, kule wbiły się gładko w jego własne plecy. Nie czuł bólu. Jedyną rzeczą, jaką zdążył dostrzec, zanim osunął się bezszelestnie na ziemię, była wznosząca się w powietrze para złotych motyli…

* * * *

Był człowiekiem światowym, znanym podróżnikiem. Życia, jakie wiódł, pozazdrościłby mu pewnie niejeden. Niestety zapomniał, iż ma kogoś, dla kogo jego miłość była o wiele cenniejsza, niż prezenty, które przywoził z kolejnych wypraw. Zapomniał o tej, dla której malował kiedyś na szarym płótnie tańczące w blasku zachodzącego słońca złote motyle.