Portret   

Wróciła ze szkoły i rzuciła plecak na środek pokoju. Nie miała nawet ochoty odpowiedzieć matce na tradycyjne pytania: Co tam w szkole ? Jak minął dzień? Chciała szybko wykorzystać impuls, który zachęcał ją do działania. Usiadła przy biurku i pochyliła głowę nad kartką. Od razu wzięła się do pracy. To było jak natchnienie. Czuła to już nie raz, ale inaczej. Teraz coś mocno pchało ją do ciągnięcia kresek po białej tafli kartki. Nachyliła się i powstał kształt głowy. Na chwilę zamknęła oczy i juz widziała jego twarz. Jej wierne odbicie powoli przekładała na papier. Chciała oddać cały jej blask. Kreska za kreską. Oczy i nos. Tak, przypominała sobie kształt jego nosa – nieduży, zadarty, z małym garbkiem. I znowu skupienie. Przeciągnęła długą pionową linię przez połowę twarzy. Pod odbiciem oczu znajdowała się wierna kopia nosa. Każda, nawet ledwo widoczna zmarszczka odnalazła swoje odzwierciedlenie na papierze. Starała się dokładnie cieniować wklęsłości w jego policzkach i dołeczki w brodzie.

Teraz już nic nie mogło jej oderwać od pracy. Zawsze tak było. Kiedy zaczynała rysować cały świat odpływał – wszystkie problemy stawały się nieistotne. Liczyło się tylko to.

* * *

Często słyszała, że ma prawdziwy talent. Ludzie powtarzali to wiele razy. Potrafiła idealnie oddać nie tylko wygląd zewnętrzny, ale też prawdziwy obraz duszy osoby, którą rysowała. Wiedziała jednak, że nie ma co liczyć na studia w szkole plastycznej. Czasami o nich marzyła, ale szara rzeczywistość szybko zasłaniała marzenia. Matka ciągle powtarza, że plastyka to studia bez przyszłości. Po nich tak trudno znaleźć pracę. I tak dyskusja się urywała, zanim jeszcze na dobra się rozpoczęła. Miała bardzo ograniczony wybór. Rodzice pozostawiali jej tylko to, czego obawiała się najbardziej: prawo lub medycyna.

* * *

Szybko ślizgający się po kartce ołówek zostawiał po sobie ślady. Z każdą kreską jego portret stawał się coraz bardziej prawdziwy. Idealnie równe brwi, prawie łączyły się ze sobą u nasady nosa. Już tylko podbródek. Zaraz, zaraz, jak on wyglądał... Przymknęła oczy. Przywołała w pamięci jego obraz, a on stanął przed nią jak żywy. Jeszcze chwila i rysunek będzie gotowy. Dwie kreski, jedna i koniec. Poczuła radość i dumę ze swojej pracy. Spojrzała na kartkę i zobaczyła go. Uśmiech rozświetlił jej twarz. Teraz należał juz tylko do niej.