Potrafię   

potrafię zdrapać błękit z nieba
i włożyć go pod swoją powiekę
by wyśnić piękno zamknięte
w cichych gestach dobra

czasem umiem zszyć łzy
w najmocniejszą siłę
która pozwala lecieć wtedy
gdy trudno jest nawet iść

dziś pustkę wypełniam
ostatnim tchnieniem dnia
ulatującym ze słońca
- duszy barw rozkwitających na ziemi

z oczu głodnego dziecka
zbieram nadzieję
że ta biedronka spacerująca po dłoni
naprawdę przyniesie z nieba okruch życia

znowu potrafię ufać
w jutro nadlatujące na oddechu lata
wraz z ciepłem
którego kiedyś mi zabrakło