Próba ucieczki   

Była szczęśliwa, aż pewnego dnia wszystko się jej zawaliło. Dosłownie z dnia na dzień runął cały jej świat i wszystko się posypało… Zaczęło się od kłótni z rodzicami o możliwość pójścia na imprezę do jednej z koleżanek. Zwykle nie było z tym bez problemu, ale teraz postanowili, że zostanie w domu. Prosiła, błagała, ale na nic. Godzinę później zadzwonił jej chłopak, oświadczając, że w ogóle do siebie nie pasują i po dwóch latach, ot tak, zerwał z nią bez żadnych wyjaśnień.

To był dla niej szok, ale pewnie by go jakoś przeżyła, gdyby chwilę później nie dowiedziała się, że znalazł sobie nową dziewczynę i to jej najlepszą przyjaciółkę. Takiego upokorzenia nie potrafiła już znieść. Przez długi czas otaczała się tymi ludźmi, opowiadała im o wszystkim, myślała, że wie o nich wszystko… Myliła się. Tak bardzo się myliła. Dopiero teraz to sobie uświadomiła, ale było już za późno.

Przestała się uczyć, a jej stopnie w szkole były coraz niższe. Nic ją nie obchodziło. Rodzice niczego z początku nie podejrzewali. Myśleli, że ma gorszy okres, i że to minie. Ale to trwało bez końca. Próbowali z nią porozmawiać, powiedzieć jej, że tak nie można, ale ona unikała ich. Nic do niej nie docierało. Wszystkie słowa odbijały się od ścian.

Zbliżał się koniec roku szkolnego. Groziło jej powtarzanie klasy. To też jej nie obchodziło. Ocknęła się dopiero, gdy otrzymała kartkę z propozycjami ocen, na której widniały prawie same jedynki. Wtedy to coś w niej pękło. Wbiegła do domu, rzuciła kartkę na stół, usiadła w kącie swojego pokoju i zastanawiała się, co tak naprawdę zrobiła i jak mogła do tego dopuścić. Chciała płakać, ale wewnętrzny ból nie pozwalał jej na to. Wtedy pojawili się jej zdenerwowani rodzice ze zmiętą kartką w ręku. Zmierzyli ją pełnymi wyrzutów i ostrymi spojrzeniami. Milczeli. Nie musieli nic mówić. Zrozumiała. Czuła się podle. Nigdy wcześniej tak na nią nie patrzyli. Wcześniej dostrzegała w ich oczach troskę, niepokój i miłość, ale nie teraz. W tej chwili ich lodowaty wzrok wyrażał tylko tępy ból.

Nie wytrzymała tego. Nie miała już siły. Nieme słowa rodziców przepełniły jej kielich rozpaczy. Miała wszystkiego dość. Wewnętrzny głos nakazywał jej ucieczkę. Nie zastanawiała się długo. Bez słowa wybiegła z domu. Biegła na oślep, w ciemność. Nie słyszała odgłosów trąbiących samochodów ani pisków opon. Nie przeszkadzał jej nawet coraz większy deszcz. Musiała od tego wszystkiego uciec. Nie wiedziała, kiedy znalazła się nad brzegiem rzeki. Chciała skoczyć, bo jej życie straciło sens. Zawahała się. Ten moment wystarczył, aby ktoś złapał ją za rękę. Gwałtownie się odwróciła. Próbowała się wyrwać nieznajomemu, ale ten nie pozwolił jej an to. Mocno ścisnął rękę dziewczyny. Szarpała się jeszcze chwilę, ale w końcu poddała się. Po jej twarzy zaczęły kapać łzy. Była zła na tego człowieka, że ją powstrzymał, ale w duchu wiedziała, że kiedyś mu za to podziękuje.

Grafika:

• http://aptekainternetowatania.pl/wp-content...