„Przetańczyć z tobą chcę całą noc...” - Studniówka 2007   

Wychodzący bokiem rytm poloneza rodem z „Pana Tadeusza”, przedstudniówkowa gorączka i notoryczne stresowanie nas (wystarczająco już zestresowanych) zakazami przyklejania plakatów do ścian; jak również śnieg pojawiający się w nieodpowiednim momencie tegorocznej zimy – to wszystko i jeszcze więcej, złożyło się na odbijający się w naszej biografii bal maturalny.

Wraz z wrześniowym przekroczeniem progu „Kopernika” usłyszeliśmy hasło wywoławcze: „studniówka”, które potem śniło nam się po nocach w najgorszych koszmarach (o ile w III klasie śpi się w ogóle). Ten oto teoretycznie niezapomniany bal, wprowadził bowiem więcej zamieszania niż Giertychowskie zmiany w egzaminie dojrzałości. Gdzieś w połowie listopada rozpoczęły się próby, ciągnące się także „po godzinach”, byleby tylko układ każdej klasy wyszedł ładnie i równo. Ale spacerek polonezem, to jeszcze nic w porównaniu do monotematyczności przedstawicielek płci pięknej, które już we wrześniu opracowywały, jak ma wyglądać na tę okazję ich nowy imidż! I choć może wtedy ich głosiki nie miały jeszcze dużego natężenia, to wraz z odliczaniem dni do 27 stycznia nabierały takiej mocy, że niejednemu uszy spuchły.

Same przygotowania, w postaci dekorowania korytarzy i sal, gdzie w swoim gronie miały bawić się poszczególne klasy, też nasycone było nerwówką. Zanim „odgórny wymóg” nakazał określić motyw mający dopiero powstać w wyniku pracy kilkudziesięciu (a może kilkunastu?) rąk, podawało się ilość materiałów potrzebnych do jego realizacji... Jednak, gdy przyszło co do czego, materiałów tych było za mało i pozostało zadowolić się tym, co się dostało, broń Boże, nie dzieląc się nimi z rówieśnikami z innych klas! Zabroniono nam również narzekać i prowadzić jakiekolwiek dyskusje na tenże temat. Moim zdaniem tegoroczny wystrój (zwłaszcza korytarzy) nijak się miał do tego z lat ubiegłych i zastanawiam się czy to ze względu na beztalencie naszego rocznika, czy na to, że jesteśmy pierwszym (kto wie czy ostatnim) rocznikiem zdającym nielegalną maturę z nielegalnym przelicznikiem i objętą nielegalną amnestią, co nas zapewne niezmiernie poruszyło.

Wśród owacji, błysków fleszy paparazzi i tłumu zgromadzonych najbliższych (i tych dalszych) z naszych rodzin, a także potencjalnych gapiów żądnych wrażeń, pamiętnego 27 stycznia A.D. 2007 konsoleta zagrała poloneza. Dzielnie na parkiet wkroczyły klasy maturalne, by nacieszyć oczy zgromadzonej publiki, a z niejednych wycisnąć łzy wzruszenia. Ciekawe czy owe łzy wywoływały najmodniejsze w tym sezonie loczki, które zaistniały na większości głów, czy może obraz nie umiejących poruszać się na szpilkach dorosłych dziewczyn.

Tegoroczne kreacje nie były zbyt wyszukane. Dominowały spódnice i gorsety, choć było też kilka kreacji w stylach epok co najmniej średniowiecznych, jak i retro. Przedstawicielek najmodniejszego w tym sezonie koloru czerwonego było niewiele. Stanowczo dominowała czerń. Dało się zauważyć, że coraz więcej dziewczyn preferuje krótkie kreacje, eksponując swoje łydki, co zapewniało im komfort, gdyż ciężko było je podeptać, chociaż... dla chcącego nie ma nic trudnego.

Ten akapit dedykuję wszystkim przedstawicielom rodu męskiego, którzy pojawili się w murach naszej szkoły w tym szczególnym dniu. Oni na swych włosach prezentowali najnowsze rodzaje „nabłyszczaczy”, pianek, żelów, gum, wosków i o dziwo brokatu! Niejeden mężczyzna swoją fryzurą zniszczył dekoracje, np. przebijając balony albo plącząc się w zwisających z sufitowych żyłek serpentynach. Prezentowaną elegancją i gracją nikogo nie powalili, a ich kultura picia (oczywiście napojów gazowanych) pozostawiała wiele do życzenia. Jednak, co rzucało się w oczy, sporo z nich umiało tańczyć! Nie wiem, na ile jest to zasługa kursów tańca, a ile w tym jest ich wrodzonego wyczucia rytmu. Miło było jednak popatrzeć, jak ktoś wykonuje więcej niż dwa kroki, np. podczas rock and rolla.

Muzyka serwowana przez orkiestrę USC - Pawła Gosposia, urozmaicająca i nadającą klimat balowi maturalnemu w „Koperniku” już 4 rok z rzędu, subiektywnie rzecz biorąc, była całkiem do przyjęcia. Posiadała tą magiczną cechę, której niejednokrotnie brak współczesnym utworom muzycznym: melodię i rytm, dzięki którym dało się przy niej tańczyć. Nawet ci, którym słoń nadepnął na ucho, mogli znaleźć coś dla siebie, co umożliwiło im poruszanie zarówno ręką, jak i nogą (ot, takie „Kaczuchy”). Choć spotkałam się z brakiem entuzjazmu u niektórych odbiorców i słuchaczy naszego „podkładu muzycznego”, ja wystawiam im 4.

Jako dość wybredna osoba powiem, żeby nie przedłużać, że bawiłam się dobrze, a to przede wszystkim dzięki napisom pod kapslami „tymbarków”, a także dzięki ludziom, którzy przyszli, w jakimś sensie kierowani chęcią zadośćuczynienia naszym nauczycielom za trud, który włożyli w naszą 3-letnią edukację, oraz chcąc świadomie zaakcentować ten ciągle zmniejszający się dystans, jaki nas - tegorocznych maturzystów – dzieli od zakwitnięcia tegorocznych kasztanów.