Pustynia   

Cierpienie usiadło wygodnie wśród kaktusów jałowej pustyni. Przeciągnęło się leniwie, spojrzało w niebo, po czym zabrało się do pałaszowania placka z przekąskami. Ależ mu się dzisiaj udała zdobycz! Kilka złamanych serc, rozbitych dusz, rzęs, na których zasnęły łzy. Jednak najbardziej smakowały mu martwe marzenia. Miały smak budyniu. Cierpienie skończyło jeść, przeciągnęło się i zasnęło.

Przyśniła mu się Radość.

Właśnie musnęła sukienką różową malwę i usiadła na soczystej trawie łąki. Schowała twarz w dłoniach ( miała takie długie palce ). Łzy, które spłynęły po jej rękach, pachniały kolorami szczęśliwej miłości, współczucia, cierpliwości, dobra. Radość płakała i płakała. A łzy płynęły tęczą po liściu. Wreszcie zasnęła.

Przyśnił jej się Lęk.

Lęk był najodważniejszym istnieniem pustyni. Potrafił przerazić małe fenki, zdławić gardła rozbudzonych susłów. Ale nade wszystko uwielbiał się mierzyć z fatamorganami. Nie bał się żadnego złudzenia, marzenia i pragnienia ludzkiego. Wszystkie zmiatał z powierzchni pustyni gorącym , pożądliwym oddechem. Czasem tylko poddawał się zmęczeniu. Wtedy zasypiał i śniła mu się Nadzieja.

Nadzieja leżała wśród wysokich traw i zanosiła się szklistym, suchym, beznadziejnym śmiechem. Wiła się z bezsilności i niewiary. Jej twarz wiotczała, ręce czerniały, włosy wypadały. Ostatnim tchnieniem wiatru sięgnęła ku słońcu i ukradła mu jeden blady promyk. Owinęła go wokół palców i zapadła w sen.

I przyszedł czas, gdy po pustyniach i łąkach stąpała Wielka Ciemność i przygarniała do siebie wszystkie wiotkie, senne ciała Cierpień, Radości, Lęków, Nadziei. Ciemność dała im schronienie, otworzyła oczy. A kiedy to się stało, wszyscy oni ujrzeli małego Chłopczyka wspinającego się na ramiona Ciemności i pytającego „Ojcze, czy i oni będą ze mną w Niebie?”