Ratunku!   

Ile masz czasu dla siebie? Zdążysz zjeść obiad, odrobić wszystkie lekcje, pouczyć się na dodatkowe zajęcia, porozmawiać z rodziną o tym, co wydarzyło się w szkole i wyspać się, aby następnego ranka wstać z przeświadczeniem, że jesteś w 100% przygotowana/y na wszystkie zajęcia?

Jeśli tak, to moje gratulacje. Myślę jednak, że większość z nas zastanawia się codziennie, jak znaleźć czas dla siebie, dla znajomych, dla rodziny, dla domu i dla przedmiotów nie tylko „na jutro”. Czas na czytanie lektur, czy uzupełnianie arkuszy maturalnych?

Chyba wszyscy doświadczyliśmy niejednokrotnie tego, że każdy nauczyciel przekonany jest, że jego przedmiot jest najważniejszy. W konsekwencji, my uczniowie, poświęcamy zdecydowanie więcej czasu na przygotowanie się do testu z fizyki niż do zajęć z geografii czy historii, z których chcielibyśmy w przyszłości zdawać maturę. Dopiero późnym wieczorem, zamiast odpoczywać, próbujemy nadrabiać zaległości z wybranych przez nas przedmiotów maturalnych. Często jednak musimy korygować nasze plany i odłożyć na bok nadrabianie zaległości z przedmiotów maturalnych, bo dowiadujemy się nieoczekiwanie, że jutro czeka nas nieplanowany wcześniej sprawdzian z chemii i jeśli go nie zaliczymy (chociażby na 2), to nikt nam w domu nie uwierzy, że nie wystarczyło nam czasu, aby to wszystko ogarnąć. Dlaczego ciągle musimy dokonywać takich wyborów i to jeszcze pod taką presją? Dlaczego nasze oceny muszą później na świadectwach tak wyglądać? Najgorsze jest jednak w tym wszystkim jest to, że nie umiemy za wiele.

Wspomniałam o domu… Tu ciągle ktoś mówi nam, że powinniśmy się bardziej przyłożyć, bo przecież córka/syn cioci Basi lub wnuczka babci Józi jakoś lepiej sobie od nas radzą w szkole. Czy Was to nie irytuje? Bywa też niekiedy inaczej. Nie zawsze komfortowo czują się i ci, którzy dostają systematycznie dobre oceny. Ich najbliżsi na tyle przyzwyczajają się do nieustającego pasma sukcesów swoich dzieci, że przestają doceniać ich wysiłek. Chwalić Boga o ile to niespecjalnie sympatyczne samopoczucie nie przełoży się na zdecydowaną obniżkę formy szkolnej. Ale jeśli z prymusa staniemy się „trójkowiczem”, to musimy mieć świadomość, że ten fakt nie ujdzie już uwagi naszych rodziców, a nasze tłumaczenia w stylu „nie daję sobie rady” potraktują jako miganie się i czyste lenistwo. To smutne. Najbliżsi nie próbują zrozumieć naszej sytuacji, tylko w kółko powtarzają, że musimy się wziąć do roboty, i że damy radę, bo jesteśmy, a raczej byliśmy, przecież tacy dobrzy ze wszystkiego.

Ja osobiście rzadko kiedy wychodzę w piątek wieczorem. Jeśli zdołam się już dowlec do domu po ostatniej lekcji, którą kończę o 15:15, to biorę prysznic i padam na łóżko, nie mając nawet sił na zjedzenie obiadu. W sobotę już od rana zabieram się do nauki, bo z każdego przedmiotu mam tyle rzeczy zadane, że mogę nie zdążyć. W końcu, jak twierdzą nasi nauczyciele, to tylko dla naszego dobra, abyśmy się zbytnio nie nudzili. Najgorzej, kiedy mama zorientuje się, że spałam do 10-tej, nie posprzątałam, a mimo to mam ochotę gdzieś wieczorem wyjść! Wówczas w domu jest taka atmosfera, że siekierę można zawiesić w powietrzu. Oczywiście nikt nie zauważy, że cały dzień spędziłam z nosem w książkach. Niedziela, to u mnie czas nadrabiania zaległości w czytaniu lektur i odrobina czasu dla siebie, ale bez przesady.

Czasem zastanawiam się, dlaczego musze uczyć się tak wielu przedmiotów? Dlaczego muszę uczyć się np. fizyki i chemii, których nie lubię i nie rozumiem, a na świadectwie i tak będę miała w najlepszym przypadku dopuszczający? Dlaczego nasi profesorowie tak wiele od nas wymagają? Przyznaję, wybrałam tę szkołę świadomie, ale zdecydowanie nie dlatego, aby poświęcać tyle czasu na naukę przedmiotów, które w zupełności mnie nie interesują. Martwi mnie to, bo mam świadomość, że matury są coraz bardziej szczegółowe, coraz trudniejsze, a to zmusza nas do coraz to bardziej intensywnej pracy w zakresie tych przedmiotów, które wybieramy. Pozostaje tylko pytanie, kiedy mamy się za to zabrać? Po co uczymy się w tak szerokim zakresie przedmiotów, które w konsekwencji nie będą nam tak bardzo potrzebne. Moim zdaniem w gimnazjum zrealizowaliśmy zakres podstawowy ze wszystkich przedmiotów ogólnokształcących i teraz w liceum powinniśmy jedynie rozwijać nasze zainteresowania w konkretnych dyscyplinach wiedzy. Teraz powinniśmy skupić się na ważnych dla naszej przyszłości przedmiotach i im poświęcać cały swój czas. Gdybyśmy mogli dokonywać wyboru przedmiotów, na które będziemy uczęszczać, tak jak w szkołach na zachodzie Europy czy w USA, to mielibyśmy nawet czas na to, aby dobrze przygotować się do matury z przynajmniej dwóch przedmiotów więcej niż w tej chwili. A najważniejsze jest chyba to, że wówczas mielibyśmy więcej czasu dla siebie i poczucie, że uczymy się tego, co lubimy i co przyda nam się w życiu. A tak niczego nie robimy jak trzeba.

Chciałabym powiedzieć, że nie jestem zwolenniczką likwidowania zajęć, bo przecież wszyscy mamy świadomość, że nasza szkoła jest szkołą ogólnokształcąca i wiedza ogólna też się nam przyda, ale na miłość Boską - trochę luzu i zmniejszone wymagania od osób nie zainteresowanych danym przedmiotem byłyby jak najbardziej na miejscu.