Romea i Julio

Dodano 2011-11-08, w dziale opowiadania - archiwum

Wiesz, poznałam wczoraj niezwykłą parę - Romeę i Julia. Historia ich związku wydała mi się na pierwszy rzut oka niezwykle banalna, ale w gruncie rzeczy zmusiła mnie do refleksji. Poznali się na studiach. Ona była studentką Politechniki, wydziału budownictwa, a on studiował na wydziale aktorskim PWST. Historia jak z kiepskiego serialu!

Spotkali się na ulicy. Wpadła na niego, gdy szedł zamyślony, niosąc w rękach wielką stertę papierów. Po wszystkich „och przepraszam, nie chciałam” i „nic się nie stało” zaproponowała mu kolejne, nieprzypadkowe już i niebanalne spotkanie. Może na kawę, a może nie. Gdziekolwiek.

Julio był bardzo nieśmiały, w przeciwieństwie do Romei, która od razu wiedziała, że to TEN, jedyny, niepowtarzalny chłopak, którego szukała już od dwóch tygodni. To z pewnością jej (kolejna) Druga Połowa! Jej koszmar poszukiwań nowego faceta trwał na tyle długo, że już ze trzy razy zdążyła popaść w depresję, dzwoniąc z gorzkimi żalami do wszystkich swoich przyjaciółek. Chyba nawet pojawił jej się gdzieś za uchem jeden siwy włos z tych zmartwień. Po ostatnim chłopaku zostało jej tylko jedno zdjęcie, którego nie chciała jednak wyrzucać. No, bo do kogo mogłaby powzdychać?

Ta kobieta musiała kogoś mieć. Była jak ogień. Pożar! Nie dało jej się opanować, kiedy już wybuchły jej uczucia. A on? On nie miał jeszcze żadnej dziewczyny, chociaż uwierzcie mi, przystojny był jak młody bóg. Nie chciał? Bał się dziewczyn? „One są takie, takie… niekobiece. Gdy spotkam taką, którą pokocham za jej wrażliwość i czułość, to pierwsi się o tym dowiecie, obiecuję” – mawiał, gdy pytali go o ten fakt znajomi.

Nagle spotkali się. Dwa różne, antagonistyczne światy. Co z tego wynikło? A to, że ona chciała go zdobyć, a on potknął się o własne nogi. I nie zobaczył wcale wymarzonego kwiatka, ale orła, który dumnie szybował po niebie. „I owca zakochała się w wilku, a wilk zapłonął miłością do owcy.” *

Po wielu spotkaniach uznali w końcu, że inaczej już żyć nie potrafią. „Pobierzmy się!” – padł kiedyś ten „wszystkostanowczozmieniący” tekst. Cóż, jak powiedzieli, tak zrobili. I wiesz co się stało? Popadli w agonie dusz. Konanie serc. Wiedzieli, że coś jest nie tak. Wszystkim mówili: „Tak, nie jesteśmy zwykłą, konwencjonalną parą. Romea chodzi do pracy, zarabia, a ja zajmuję się domem i ogródkiem. Czasem gdzieś wychodzę, ale tak jest dobrze. Jesteśmy nowocześni, odrzuciliśmy te wszystkie przestarzałe stereotypy.” Jednak w duszy czuli, zbliżający się wybuch, podstępnie skradającą się katastrofę. Nie miało być to wcale takie straszne dla całej ludzkości, ale dla nich było ciosem poniżej pasa. Rozstali się.

Bam Bam Bam Ba-ba-bam. Koniec, cisza. – Tak, właśnie tak, wyglądał ich związek. Po 4 latach małżeństwa rozstali się w milczeniu. On nie chciał dalej żyć w cieniu orła. Pragnął odnaleźć swój kwiatek. Chciał robić to, co kocha. Ona nie chciała być natomiast ściągana w dół przez balast, którym był dla niej jej mąż. Nadal była piękna i mogła znaleźć sobie innego, młodego boga.

A Ty? A ja? My też chodzimy z zamkniętymi oczami. Ciągle wpadamy na słupy i do rowów, a jednak uparcie nie chcemy otworzyć oczu. To, co wydaje się nam dobre, jest złe. A to, co dobre, omijamy szerokim łukiem, żeby nie zobaczyć, że białe jest białe a czarne, czarne. Tak często udajemy ślepca, wołającego wszem i wobec, że słońca nie widzi, więc ono nie istnieje! Czy Romeo i Julia nie przewracają się w grobach na myśl o tym, co teraz robimy?

Poszukaj miłości. Ona jest obok Ciebie. Obróć się i spójrz, może ktoś tak samo patrzy w górę, albo idzie z tak samo spuszczoną głową? Nie wywracaj świata do góry nogami Najpiękniejsza jest zwyczajność. Ideały szybko cię nudzą.

*Cytat z filmu „Zmierzch” (w wolnym tłumaczeniu)