Siła duszy   

Była zwyczajna.
Miała szesnaście lat. Na świat przyszła na początku zimy i stad też pewnie jej specyficzna uroda. Wyraźne kości policzkowe i oczy, w których odbijało się wszystko. Niby też zwyczajne, bo pospolite, niebieskie, a jednak było w nich coś więcej. Skrywały one jakąś tajemnicę, o której nikt poza nią nie wiedział.

I to czyniło ją niezwyczajną, choć nie lubiła tego. Nie była wylewna, nie nosiła najmodniejszych ubrań. Nie wyróżniało jej z tłumu nic, poza tymi oczami. Nie wierzyła w górnolotne stwierdzenia, że w oczach tkwi siła duszy. Gdyby mogła, zamieniłaby się z kimkolwiek, by tylko zapomnieć o sprawach, które łączą ją z przeszłością. Wiedziała, że wtedy zobaczyła za dużo, że stała się niewygodna. Chciała być zwyczajna. Nie lubiła ludzi, choć w głębi siebie pragnęła mieć kogoś na wyłączność. Piętno z dzieciństwa dawało o sobie znać, gdy choć przez chwilę zamarzyła o bliskości drugiego człowieka. Nie potrafiła się przełamać. Wiedziała, że ludzie potrafią krzywdzić, że często są blisko tylko po to, by wykorzystać.
Miała za sobą trzy nieswoje śmierci, których nienawidziła.

* * *

Znalazła się w zupełnie obcym świecie, którego do końca nie rozumiała. Starała się zrozumieć mechanizmy rządzące światem, lecz to przechodziło jej najśmielsze oczekiwania. Nie znalazła też nikogo, kto mógłby jej w tym pomóc, choć często zastanawiała się nad sensem swojego istnienia. Wiedziała, że żyje po coś i dla kogoś lub czegoś. Do końca nie wiedziała jeszcze, czy aby na pewno znajdzie się ktoś, kto nie zapyta o to, co dla niej najbardziej niewygodne. Że nikt nie zapyta o tę parę tych smutnych, błękitnych oczu.

* * *

Nie była samotna.
Była sama, lecz bardzo często obserwowała ludzi, którzy nierzadko nie potrafili cieszyć się tym, co mieli. Lubiła spisywać ich niejednokrotnie dziwaczne zachowania, by potem na spokojnie je analizować. Nigdy ich jednak nie oceniała. Zdawała sobie sprawę, że nie do niej należy ocena ludzi, była po prostu ciekawa świata, a nikt nie oddawał jego całego piękna tak, jak ludzie, których spotykała każdego dnia.

* * *

Każdy dzień spędzała tak samo, a mimo to nie miała nudnego życia. Potrafiła żyć chwilą, która mijała. Nigdy nie oglądała się za siebie, a i w przyszłość nie lubiła zaglądać. Nie czytała horoskopów, pudelka i innych dziwolągów. Nie lubiła czytać, ale lubiła myśleć. Była sobą w każdej chwili, w każdej sytuacji, w której się znalazła. Nie udawała, nie nosiła maski na twarzy. Choć ukrywała swoje emocje, uśmiechała się rzadko. A jeśli nie była sobą, to tylko przez te magiczne oczy, które czasami ją zdradzały. Tylko dzięki nim ludzie mogli ją poznać, wiedząc, że nie jest do końca zwyczajna.
Bo któż zwyczajny zastanawia się tysiąc pięćdziesiąt osiem razy, nim coś powie? Nie lubiła tego w ludziach, że rzucają słowa na wiatr. Te wydumane myśli bez pokrycia. Nie mogła znieść, że plotą tysiące słów, a tak bez sensu, bez znaczenia. I zawsze wtedy uciekała do miejsca, w którym była sama, bo wiedziała, że jej samotność to wybór drogi, którą chce iść.

* * *

Mogła być, kim chciała. Nikt nie narzucił jej, kim ma być, bo nie miała nikogo bliskiego. Oczy zdradzały, gdy była chora, gdy nie zgadzała się z opinią innych. Zawsze wtedy w jednym oku pojawiała się łza, lecz nie taka zwyczajna. Wydawać by się mogło, że to cała fontanna wybuchnie za moment z jej oczu i poleją się łzy wielkości ziaren grochu. Nigdy jednak nic podobnego nie miało miejsca, bo potrafiła nad tym zapanować.

* * *

Oczy mówiły wiele. A co skrywały? Tego powiedzieć nie mogę. A może już domyślacie się, dlaczego była tak zwyczajnie niezwyczajna?