Skryci czy wylewni do bólu?   

Ponury, szary dzień. Ponura, szara jesień. Za oknem chłodno, wietrzno i jakoś tak…nieswojo.Wszyscy leniwie snuli się po korytarzach, powoli zmierzając do swoich klas. Wtem zza rogu wyłoniła się Kaśka. No tak. Każdy już wiedział, co to oznacza.

Kaśka sama w sobie nie była złą dziewczyną. Wręcz przeciwnie. Pełna zapału, serdeczna, uśmiechnięta. Tylko… No właśnie. Zawsze kiedy pojawiała się w towarzystwie, robiło się „duszno”. Opowiadała z podniesionym głosem tak szybko, że mało kto potrafił za nią nadążyć. Do tego gestykulowała. Ba! Machała rękoma i mieliła jęzorem na prawo i lewo. Nie było osoby, której by to nie irytowało, a nawet złościło. Bo okay, rozumiem, że ktoś chce się czymś pochwalić czy wygadać, ale ona plotła głupoty, aż żal było jej słuchać. Na nasze aluzje nie reagowała. W takich chwilach wszyscy pragnęliśmy żeby wreszcie zamilkła. I wszyscy żałowaliśmy, że Kaśka nie jest po prostu zwykłą, skromną nastolatką.

Często najmądrzejszą odpowiedzią jest milczenie.

Lew Tołstoj

Milczenie… Czym tak naprawdę jest? Jedni postrzegają je jako przejaw wewnętrznego spokoju, skromności, a nawet taktu. Inni twierdzą, że osoby milczące, szczególnie w towarzystwie, muszą być jakieś dziwne, „podejrzane” i nie należy im zbytnio ufać. A jeszcze inni maja świadomość tego, że częste milczenie może być objawem bardzo poważnej choroby: autyzmu lub mutyzmu (zanik mowy występujący jedynie w niektórych sytuacjach, nie związany z uszkodzeniami narządów mowy).

W jednej z biblijnych przypowieści mówi się o tym, że mowa jest srebrem, a milczenie złotem. Czy w dzisiejszym świecie maksyma ta jest nadal aktualna? Chyba jednak nie. W XXI wieku dominuje przekonanie, że „każdy z ma tego świata tyle, ile sam sobie weźmie”. Dziś światem rządzą ludzie przebojem idący przez życie. Głośni, roześmiani, nieszczerze serdeczni, no i przede wszystkim… gadatliwi! A co z tymi, którzy cenią sobie wewnętrzny spokój? Osoby ciche, skryte, nieśmiałe, nie narzucające się innym i nie zalewające innych nieustającym potokiem słów, postrzegane są z reguły jako „tajemnicze” i niepewne, co z pewnością utrudnia im start w każdej dziedzinie życia. Często słyszą pod swoim adresem przykre słowa, ba nawet epitety i to najczęściej od tych, którzy nie dość, że ich tak naprawdę nie znają, to nawet nie mają zamiaru tego uczynić.

Czy zastanawialiście się kiedyś, dlaczego niektórzy używają tak wielu słów? Czy na pewno robią to tylko wówczas, gdy mają coś istotnego do powiedzenia? Ja odnoszę niekiedy wrażenie, że niektórzy mówią, mówią i mówią, bo po prostu lubią chyba słuchać swojego głosu. Taki delikatny przejaw narcyzmu. Wszyscy znamy określenie „mowa trawa”. Wspaniale obrazuje je myśl Johna Steinbeck’a, który powiedział kiedyś, że „ ze wszystkich stworzeń tylko człowiek pije, choć nie ma pragnienia, je, choć nie jest głodny i mówi, choć nie ma nic do powiedzenia.” I jak tu się z nim nie zgodzić – nieprawdaż?

Zapewne nie raz przeżyliście taką sytuacje, gdy bliska wam osoba wyjechała, choćby na studia czy do pracy za granicę. Chcąc podtrzymać z nią kontakt, musimy zadowolić się rozmową przez telefon lub internetowe komunikatory, co też najczęściej czynimy. Jakież dziwne uczucia towarzyszą nam przy takiej formie komunikacji. Co czujecie na przykład, gdy uświadamiacie sobie, że tematy się wyczerpują, a chcielibyście jeszcze choćby przez chwilkę pozostać w kontakcie z daną osobą? Kończąc rozmowę zrywamy więź. W sieci milczenie nie istnieje.

Zupełnie inaczej czujemy się jednak w bezpośredniej rozmowie. Nawet wówczas, gdy skończy nam się temat rozmowy, możemy wspólnie pomilczeć nie zrywając więzi. Powiedziałabym nawet, że jest to całkiem przyjemne uczucie - zamilknąć, gdy wszystko zostało już powiedziane. Niektórzy powiadają nawet, że milczenie, to najtrudniejsza rozmowa.

Nie inaczej jest w miłości. Tu „jeden uśmiech znaczy więcej niż tysiąc słów”. Czasem wystarczy uśmiechnąć się serdecznie i czule, a nasz uśmiech potrafi zastąpić wiele, zarówno tych wypowiedzianych, jak i niewypowiedzianych słów, myśli i uczuć. Wylewność nie jest tu chyba zbytnio pożądana!

Przykład Kaśki uświadamia nam, że takie zachowanie dla wielu innych osób może być męczące, irytujące, a niekiedy nawet deprymujące. Ale nie zapominajmy, ze każdy kij ma dwa końce i zbytnie zamykanie się w sobie również nie popłaca, a niekiedy można je przypłacić poważną utrata zdrowia. Są jednak takie chwile w życiu, gdy nie wolno nam milczeć. Szczególnie wówczas, gdy sytuacja wymaga od nas wyrażenia własnej opinii. Wszystko zależy więc od nas samych i od tego, czy słowo takt ma dla nas jakiekolwiek znaczenie. Zgadzacie się ze mną?

Grafika:

http://republika.pl/.../3178323/sz/milczenie3.jpg

http://barteq.fotolog.pl/mlczenie-to-najtrudniejsza-rozmowa...