Szepty mijającego dzieciństwa   

Kiedyś była mała i miała dwa chude warkocze przybrane błękitnymi kokardami zrobionymi z wstęg pociętego nieba. Codziennie ubierała na twarz naiwny uśmiech, a w kieszeniach fartuszka trzymała wiarę w siebie i w świat. Pamiętała, jak stawała na drobnych paluszkach, pragnąc stać się dużą dziewczyną.

Dorośli byli tacy mądrzy. Wiedzieli, dlaczego słońce tak jasno świeci, dlaczego Ziemia jest okrągła. Mimo to często widziała na ich twarzach cień smutku i żalu, który wymykał się spod maski malowanej półszczęściem.

Zastanawiała się, jak to możliwe, iż tak poważani ludzie tak się smucą. Przecież mogli znacznie więcej niż ona - drobna dziewczynka w przykrótkiej sukience, którą podobno uszyło słońce. Na nich świat nie patrzył z pobłażliwością. Nie wyrzucał ich słów do śmietnika bzdur. Dlaczego więc zapomnieli, jak się uśmiecha? Ten ich krzywy grymas ma przecież niewiele wspólnego z prawdziwym uśmiechem.

Nagle... przeszywający wskroś ciągły dźwięk, wystraszone twarze, słowa plączące się z gestami i łzami, krzyk uciekający z gardła niczym ostatnie tchnienie umierającego dzieciństwa.

Było tak cicho, a ona wpatrywała się w szklane oczy mamy, dostrzegając w ich pustce najstraszliwszą prawdę. Teraz już wiedziała, że czasem warto nie wiedzieć, bo zbyt duża wiedza zabija w człowieku nadzieję.