Tajemnica - cz. 1   

- Chyba kręcimy się w kółko - powiedziała niepewnie Beata. Była przekonana, że świerk złamany przez wichurę mijali już co najmniej dwa razy.

- Nie bredź - żachnął się Wojtek - przecież idziemy według wskazań kompasu.

- Może się popsuł - zasugerowała Beata ostrożnie.

- Sama jesteś zepsuta - burknął. - Poza tym kieruję się położeniem słońca, a ono raczej nie nawala.

- Bez nerwów - odezwał się milczący dotąd Łukasz. - Myślę, że oboje macie rację. Szliśmy w dobrym kierunku, ale i mnie zaczyna się wydawać, że już tędy przechodziliśmy.

- Łazimy po tym lesie od pięciu godzin. Już dawno powinniśmy z niego wyjść. Rano zapewniałeś nas, że dzięki skrótom dotrzemy na miejsce przed szóstą wieczorem –przypomniała Beata.

- Owszem, ale przegapiłaś zapewne pewien drobny fakt: musieliśmy nadłożyć spory kawał drogi na tych moczarach. Mamy opóźnienie, więc lepiej nie traćmy czasu, strzępiąc język po próżnicy – powiedział Wojtek.

- Obyś miał rację, bo inaczej noc nas tu zastanie - mruknął Łukasz.

Pomaszerowali dalej. Beata wyjęła z kieszeni spodni niezbyt czystą chusteczkę i zawiązała ją na gałęzi powalonego świerka. W przeciwieństwie do Wojtka ufała swoim zmysłom, a te mówiły jej wyraźnie, że zabłądzili.

Dobiegał końca trzeci dzień ich pieszej wędrówki po Roztoczu. Towarzystwo znało się głównie z licznych studenckich imprez. Dotąd nie podejrzewali się o zamiłowanie do turystyki pieszej i w istocie dla niektórych z nich ten wypad za miasto był jedynie pretekstem do pobalowania w schronisku. W ich ośmioosobowej grupie znalazło się tylko dwóch mężczyzn gotowych stawić czoła trudnościom na szlaku - Wojtek i Łukasz. Od razu było widać, że są uzależnieni od wysiłku fizycznego, zakwasów i odcisków na stopach.

Beata od początku nie była zachwycona pomysłem pójścia na skróty. Uwielbiała zwiedzać mijane po drodze wsie, zaglądać do małych kościółków, miejscowych knajp, sklepów. Chciała pogadać sobie z ludźmi, a las takich atrakcji raczej nie zapewniał. Po kilku kolejnych kilometrach postanowili trochę odsapnąć. Z ulgą pozbyli się ciężkich plecaków i usiedli na ciepłym mchu.

- Lada moment dotrzemy do drogi - stwierdził Wojtek, wpatrując się uważnie w rozłożoną mapę. - A potem zostaną nam do przejścia jeszcze jakieś trzy kilometry.

- „Nie byłabym tego taka pewna”- pomyślała Beata, ale zachowała tę wątpliwość dla siebie. Wrażenie że zbłądzili nie mijało. Każde drzewo, każda ścieżka wydawały się jej znajome i ogarniało ją zdziwienie, że chłopcy zdają się tego faktu zupełnie nie dostrzegać.

- Kto ma ochotę coś przekąsić? - zapytał Łukasz, wyjmując prowiant z plecaka.

- Ja chętnie - Beata wyciągnęła rękę po apetycznie wyglądającą bułkę, lecz przed jedzeniem postanowiła się jeszcze nieco orzeźwić. Wstała i zwilżyła kark chłodną wodą. Kiedy schyliła się, by schować butelkę do plecaka, zauważyła między drzewami jasną, poruszająca się na wietrze plamę. Domyślała się, co to jest i zrobiło jej się ciężko na sercu.

- Panowie, miałam rację. Kręcimy się w kółko - westchnęła zrezygnowana. Nawet kompas się pogubił.

Nie od razu zrozumieli, o co jej chodzi. Dopiero kiedy przyniosła chusteczkę i wyjaśniła skąd się wzięła na gałęzi, Łukasz zakrztusił się, a Wojtek rozdziawił buzię i posłał jej niedowierzające spojrzenie.

- Jaja sobie z nas robisz, tak? - spytał z nadzieją.

Pokręciła przecząco głową.

- W życiu mi się coś takiego nie przytrafiło, a przeszedłem, nie chwaląc się, całe Bieszczady. Jesteś pewna, że to twoja smarkatka?

- Jak niczego na świecie. I co teraz będzie? – zapytała Beata.

- A co ma być? Idziemy dalej, tyle, że tym razem nie spuszczę oka z kompasu – rzucił Wojtek.

- Trzeba zadzwonić, że dotrzemy mocno spóźnieni – odezwał się Szczepan i wyciągnął komórkę. - Zero zasięgu - stwierdził smętnie po chwili.

- No to pięknie - prychnął Wojtek. – Dobra, ruszamy, ale za chwilę, bo muszę jeszcze na stronę - krzyknął i pobiegł między drzewa.

Wrócił nadspodziewanie szybko. Był blady i mocno zdenerwowany, a może nawet przestraszony. Zachowywał się tak, jakby zobaczył ducha.

- No, już! Ruchy, ruchy! Spadamy stąd! – poganiał ich ściszonym głosem, w którym słychać było napięcie.

Udzieliło się ono i pozostałym, bo zaczęli w pośpiechu nakładać plecaki.

- Stary, co jest?- spytał Łukasz.

- Nic takiego…

- Wojtek, nie ściemniaj. Przecież widzę, że panikujesz. Nigdzie nie pójdziemy, dopóki nie powiesz, co się stało!

Drobny szantaż przyniósł pożądany efekt. Wojtek przestał się miotać i przesłał im niepewne spojrzenie.

- Tam… za tą… za górką… - wyjąkał z trudem - tam… wisi człowiek.

- Jak to wisi? Żywy? - wtrąciła Beata niezbyt mądrze.

- Nie sądzę. Ma gruby sznur na szyi, a nogi dyndają mu pół metra nad ziemią.

- Nie zbadałeś mu pulsu? - zdziwił się Łukasz.

- Zgłupiałeś? Nawet się do niego nie zbliżyłem! Trup, to trup. Dzwonię po policję! Kiedy wreszcie wyjdziemy z tego cholernego lasu?!

CDN.

Grafika:

http://www.eventmapa.pl/images/...