To rasta dorasta   

Jah jest prezydentem,
Jah jest kierownikiem,
Jah, Jah jest trenerem, ja jestem jego zawodnikiem.

Vavamuffin

Często w większych miastach możemy spotkać na ulicach osoby z niecodzienną fryzurą, tak zwanymi dreadami. Ubierają się zazwyczaj w ciuchy z motywami Afryki czy Jamajki i noszą dodatki w zielono – żółto – czerwonych barwach. Ta subkultura to rastafarianie. Choć są oni grupą ludzi zewnętrznie podobnych do siebie, to wnętrze każdego z nich jest tajemnicze, nietuzinkowe i całkiem odmienne. Rastafarianin jest bowiem zwyczajnym człowiekiem z nadzwyczajnym wnętrzem i monumentalną wręcz wiarą.

Początki ruchu rastafari datuje się mniej więcej na okres lat 30 XIX wieku na Jamajce, kiedy to walczono o równouprawnienie rasowe. W tym samym czasie w Afryce, dokładniej w Etiopii, nastąpiła koronacja księcia Ras Tafari na cesarza Hajle Sellasaje I. Jego korzenie pochodziły podobno od króla Dawida i jego żony Saby, dlatego też czarni na Jamajce wierzyli, że Ras, jak mówiła przepowiednia wybitnego działacza społecznego i religijnego – Marcusa Garveya, jest Wybrańcem Bożym i Królem Królów Etiopii. Głosiła ona także, że pokój na świecie nadejdzie wtedy, gdy kolor skóry będzie miał takie samo znaczenie jak kolor oczu, czyli żadne. Według przepowiedni, Hajle Sellasje I miał sprowadzić wszystkich czarnych, rozsianych po całym świecie do ich domu – Afryki.

Ruch rastafari, zwany ruchem duchowej świadomości, nie jest tylko grupą ludzi, których łączą zainteresowania czy upodobania muzyczne. Nie jest też żadną organizacją. Jest kochającą wspólnotą miłości dzieci Jah, żyjących w Babilonie – systemie zniewalającym człowieka. Rastamani cenią wolność słowa, myśli, ale także i ciała. Propagują niezależność oraz godność człowieka stworzonego na obraz i podobieństwo Boga. Nie znoszą dyskryminacji rasowych i klasowych. Wierzą - tak jak ich czarni, jamajscy przodkowie - w prawdziwość przepowiedni Marcusa Garveya. Głoszą, że dopóki istnieją bariery różnic rasowych, doputy społeczeństwo nie będzie wolne i w pełni szczęśliwe. Współcześni rastafarianie toczą walkę z egoizmem. Pragną, aby chciwość, pieniądze i bezwzględne dążenie do sukcesu czy władzy zostało zastąpione braterstwem, współdziałaniem, dzieleniem się etc.

Rastafarianinem może zostać każdy, kto popiera zniszczenia Babilonu, a zamiast tego, życie w ogólnoludzkim braterstwie. Ludzie ci niczym mesjasze głoszą dobrą nowinę. Ich zadaniem jest przywrócenie innym ludziom poczucia utraconej wspólnoty i bliskości braterskiej. Taki styl życia jest protestem przeciw złu. Rastamani nie działają siłą i agresją, lecz docierają do ludzi poprzez świadomość, przekonanie, zachowanie i obrzędy. Ich działanie można śmiało nazwać pozytywnym poszukiwaniem wolności serc i duszy.

Egzystencja rastafarian ma swoje oparcie na Starym Testamencie. Proste życie i chwała Jahwe (Jah) – właśnie to głosi ta ważna część Biblii. W praktyce oznacza to unikanie alkoholu i narkotyków, a także wegetarianizm. Tolerowane jest natomiast palenie trawki, gdyż uznaje się to za czynnik budzący w człowieku pozytywną energię, pomagający w medytacji, rozmyślaniach i zbliżający do Jah.

Najpopularniejszym symbolem rastafarian są dready, a właściwie dread locki. Są to długie, skołtunione włosy. Mają one odstraszać złe moce. Każdy rastaman, który posiada to specyficzne uczesanie, wie, co oznaczają jego dready. Niektórzy twierdzą, że kołtuny są symbolem grzywy Lwa Judy, czyli odwagi i nieustraszenia w działaniu przeciwko siłom Babilonu. Inni upodabniają się dzięki nim do biblijnego siłacza Samsona. A jeszcze inni traktują je jako korzenia Drzewa Życia.

Kolejną rzeczą, po której łatwo rozpoznać rastamana, to jego upodobania muzyczne. Reggae - uznawane za muzykę serc, jednoczącą wszystkich ludzi. Jest ona tarczą broniącą przed Babilońskim systemem. Muzyka ta została spopularyzowana przez legendarnego Boba Marleya. Znanymi w Polsce grupami/wykonawcami reggae są: m.in. Vavamuffin, Izrael, Habakuk, Maleo, Natural Dread Killaz, Regenerator.

Rastafarianie wypraszają sobie określenie rastafarianizm, ponieważ twierdzą, że końcówka –izm wiąże się ze złem. Głoszą złotą zasadę – „No ism, no schizm”.

Kolorami dzieci Jah są zielony, żółty i czerwony. To barwy etiopijskiej flagi i oczywiście nie pozostają one obojętnymi rastamanom. Każdy kolor ma symboliczne znaczenie.

ZIELONY – to Afryka.
ŻÓŁTY (ZŁOTY) – to złoto zgarnięte przez kolonistów.
CZERWONY – to krew przelana w walkach o Afrykę.

Rajem rastafarian jest Zion czyli Syjon. Według fragmentu psalmu: „Nad rzekami Babilonu usiedliśmy i płakaliśmy, kiedy wspominaliśmy Syjon”.

Rastamani jako ludzie bardzo wierzący, głoszą doktrynę Ja i Ja (I and I). Oznacza ona silną jedność Jah z ludźmi. Dokładniej, rastafari twierdzą, że po prostu w każdym człowieku znajduje się Bóg.

Ruch rasta jest rzeczywiście dla wielu sposobem na życie. Wprawdzie niektórzy twierdzą, że nie jest on religią, lecz uznają go za drogę życia. Z całą pewnością znajdą się i tacy, którzy nie znając głębszego sensu tej wspólnoty, nazywają siebie rastafarianami, a w rzeczywistości tylko szukają pretekstu do zapalenia trawki. Myślę, że trzeba poczuć w sobie ducha braterstwa oraz pomocy innym, a także mieć głęboką wiarę w Jah, żeby nazwać siebie rastafarianinem. Bo same upodobania muzyczne nie sprawią, że staniesz się jednym z nich.

Grafika:

• http://product/gi_rasta.jpg
• http://60/105860.jpg