Ukradłem siebie - część 3   

Biegliśmy śmiejąc się i czując jakieś dziwne podniecenie błahą kradzieżą dwóch kubków gazowanej wody z karmelem. Jednak dla mnie wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie. Patrzyłem na twarz Oli, na jej oczy, policzki, usta. Na jej dłonie, o których w owej chwili marzyłem. Marzyłem, aby jedna z nich powędrowała ku mojej, schwyciła ją i poprowadziła gdzieś w bezpieczne miejsce. Słyszałem jej piękny, szczery, ale i niezdrowy śmiech. W tej chwili czułem się więcej niż przyjacielem Oli, więcej niż kochankiem. Czułem się nią. Czułem, że jesteśmy jedną uradowaną, niewinną, dziecięcą duszą, która nie ponosi za nic odpowiedzialności, która jest wolna, która kocha i jest kochana. Byłem najszczęśliwszy na świecie, bo oto dokonywało się coś, czego zawsze pragnąłem. Przełamanie dystansu, przebicie muru. Tego, co tak pieczołowicie Ola budowała, aby nie wpuścić mnie tam, gdzie właśnie hulałem jak tornado po polu pszenicy.

- No, już nas nie zobaczą - sapnęła Ola, kiedy zniknęliśmy za rogiem ulicy.M
- Napisz do mnie - powiedziałem.
- Dobrze.
- Ale nie masz mojego adresu, czekaj, nie mam nic do pisania...
- Nie szkodzi - uśmiechnęła się Ola. - Zadzwonię do Ciebie z Krakowa, na pewno zadzwonię.
- Będę czekał. Jedzie już mój autobus. Dziękuję Ci za ten wieczór.

Boże, jak bardzo pragnąłem ją pocałować, przytulić. Nie odważyłem się.

- Zadzwoń, cześć. Trzymaj się!
- Zadzwonię, pa!

Patrzyłem jak znika w głębi ulicy. Kochałem ją. Cały czas ją kocham. Ale jadąc autobusem zdawałem sobie sprawę, że pewnie już nigdy się nie zobaczymy, nigdy już nie będziemy razem. Koniec. Zaszedłem za daleko. To, co przeżyłem tamtego wieczoru, było piękne. Nie chciałem cofnąć czasu. Wiem, że wcale nie ukradłem wtedy tych pieprzonych kilku złotych. Ukradłem wtedy siebie.