Z umysłu Pierra   

Mam 4 latka. Wyglądem przypominam jednak 26 letniego mężczyznę. Siedzę na wyimaginowanym parapecie i spoglądam za okno. Widzę kolorową witrynę sklepu z porcelaną. Na jedną z filiżanek spada rudo-brązowy liść. Przykrywa stertę kurzu. To już nie ta sama filiżanka, co przed chwilą. „Dopiero jesień” – myślę.

Wstaję. Podchodzę do wyimaginowanego stolika, na którym leży jedna z tych paryskich pralinek. Biorę ją do ust i z rozkoszą oddaję każdy centymetr mojej duszy jej przebiegłemu smakowi. Wspominam tamte czasy. Przechadzałem się z Nią miejskimi alejami. Uciekaliśmy przed wiatrem, który powiewając mocniej, zdmuchiwał nas. Byliśmy suszącą się na dworze bielizną. Tak delikatną, jak sierść jej syjamskiej kotki. A każda chwila stawała się zaraz wspomnieniem…

Patrząc na otaczające mnie 4 białe ściany, obite szorstkim materiałem oraz na tego samego koloru kanciaste łóżko stojące w kącie, myślę, że to już koniec. Nuda przysłania mi codzienne 24 godziny. Cały ten czas tworzę własną historię. Czekając na pielęgniarki, które od miesięcy spoglądają na mnie coraz żałośniejszym wzrokiem, myślę, co będą miały mi dziś do powiedzenia. Nikt mnie nie odwiedza. Nawet Ona. Też uznała, że jestem jak ci, z którymi mnie tu zamknięto.

Jedynym moim ubraniem jest biały kaftan. Jedynym zajęciem – spoglądanie w wyimaginowane okno. Jedyną nadzieją – koniec.

Ja nie jestem jak oni. Wrzeszczący. Błagający. Cierpiący. Nawet nie wiem, jak się tu znalazłem. Kto pozwolił na umieszczenie mnie tu? Co ja zawiniłem? Jestem normalniejszy od tych wszystkich głupców za betonową ścianą rzeczywistości! To ja. Narrator powieści. Zdobywca świata. Twórca rozmów i ciszy. Władca śnieżnobiałego królestwa, skuty w kajdany realiów. Cóż mogę zrobić? Nic.

Tik, tak… Bezkresny czas dobiega końca. Znów pielęgniarki. Z uśmiechem mówią „ktoś do ciebie”. Idę tunelem niewiedzy. Spoglądam na Niego. Dziękuję panie.