Zagubiony w dzikim pląsie strachu   

***

brakuje mi

poranków o aromacie

ciemnej kawy

i słów rozmiękczanych

w filiżance parującej ciepłem

gdy słońce rodziło się

każdego dnia na nowo

pokazując nam

więcej niż wczoraj

poznawałam cię

po wargach

zabrudzonych czekoladą

skrzepniętą w kącikach

twojego uśmiechu

co świt

odkrywałam cię na nowo

uczyłam się zdumienia

nad wzajemnym niepoznaniem

teraz

wiem o Tobie wszystko

lecz wciąż za mało

by rozumieć


***

świat został odarty

ze skóry nocy

ktoś mówi mi

że to dzień

patrz

słońce spadło z nieba

i rozbiło się o chodnik

dzieci zmurszałej ulicy

kaleczą się jego

potłuczonymi szczątkami

żebrak na skraju

drogi wyciąga ręce

w błaganiu o kawałek

ciepłej litości

włóczędzy ślepych zaułków

rozszarpują

wyrzucone na śmietnik serce

a w bramie czeka

żołnierz skazany

na karę śmierci

i raz po raz

rozdziera

przenikliwym szeptem

widokówki lepszego jutra


***

w tak słodkiej ciszy

zasypia oddech

usta zastygają

w milczącym bezruchu

ja nie odchodzę

tylko chowam się

za kurtyną

by potem wynurzyć się

z ciemności

odegrać ostatni akt

już słyszę

jak melodia wiruje

nagłaśniając się

zabiera ciszę

z granic podstarzałego świtu

to moja autodestrukcja

to moje samobójstwo

tak każe przeznaczenie

i dźwięki wtopione

w spokój zamierającej nocy

tańczę na odgłosie kroków

przychodzącego snu

tańczę po raz ostatni

wdychając nozdrzami zapach

rodzącego się dnia

zagubiony w dzikim pląsie strachu

potykam się o milczące nuty

śmierć chwyta mnie za oziębłą dłoń

muzyka krępuje nas w wiecznym uścisku

światła gasną kurtyna opada