Żyj nam sto lat!   

Czy jest jakiś przepis na długie życie? Co jeść, co robić, w co inwestować, by móc żyć jak najdłużej? Czy powinnam łykać codziennie Rutinoscorbin, zrezygnować z oglądania ulubionego serialu, ograniczyć spożywanie cukrów i zapisać się na karate? Odpowiedzi na te z reguły banalne, ale w istocie naprawdę ważne, egzystencjalne pytania bardzo często przychodzą do nas niespodziewanie i wprowadzają do naszego poukładanego życia sporo zamieszania.

Było zwykłe, słoneczne popołudnie. Nawet może trochę zbyt słoneczne, jak na styczeń. Właśnie zastanawiałam się, czy posłodziłam już moją herbatę wystarczająco, gdy nagle przez okno spostrzegłam jakąś staruszkę stojącą przed bramką, prowadzącą do mojego domu. Starsza pani rozglądała się niepewnie po podwórku. Widać nie była pewna, czy może bezpiecznie wejść. Zaciekawiona wyszłam przed dom, aby zapytać, czy mogę jej w czymś pomóc. Okazało się, że ta starsza pani przyjechała - jak sama mi powiedziała - do Zosi, swojej przyjaciółki sprzed lat, z którą chciała porozmawiać przed śmiercią choćby raz jeszcze. Zosia to moja prababcia. A teraz wyobraźcie sobie spotkanie dwóch przyjaciółek po dwudziestu, może trzydziestu latach, na dodatek obarczone świadomością, że może to być ich ostatnia rozmowa…

Gdy wróciłam do swojej przesłodzonej herbaty i miałam już wyjść, aby dać staruszkom kilka chwil na spokojną rozmowę, przyjaciółka mojej prababci powiedziała coś, co mnie mocno zaintrygowało. Cytuję: „Wiesz, Zosiu, ja to chyba znam sposób, jak można dożyć setki!”. Wiecie, gdy słyszy się coś takiego z ust osoby, której do tej setki nie brakuje wcale wielu lat, to naprawdę nie można przejść obok tego obojętnie! Staruszka podzieliła się oczywiście z nami receptą na długie życie i opowiedziała nam, jak to ostatnio czytała w gazecie artykuł na temat tego, że stu lat mogą dożyć tylko ci ludzie, którzy robią to, co lubią. Oczywiście nie wzięła tego na poważnie, ale bardzo się ucieszyła, że istnieje takie przekonanie. Dlaczego? „Bo ja codziennie plewię w moim ogórku i bardzo, bardzo lubię to robić! Więc na pewno dożyję tych stu lat, Zosiu!”

Czy plewienie w ogródku może zapewnić nam sto lat życia? Czy to wystarczy? Myślę, że jest w tym jakiś sens. Jeśli człowiek robi to, co kocha, to jest szczęśliwy, a jeśli jest szczęśliwy, to ma siłę i energię, aby nadal to robić. I choć żyjemy w czasach, w których naprawdę trudno znaleźć człowieka w pełni zdrowego, to myślę, że nie może to przesądzić o długości naszego życia. Niewielu z nas myśli o tym, co będzie za 60 lat? Jak będziemy wtedy wyglądać? Kim wtedy będziemy? Powodem tego wcale nie musi być tak uwielbiany przez nas styl życia „tu i teraz”, ale raczej niewiara w to, że w ogóle dożyjemy czasu, w którym będziemy starzy i pomarszczeni. Powtarzając banalne frazesy, że lepiej przeżyć intensywne dwadzieścia lat, niż żyć setkę i umierać z nudów, zapominamy o tym, że naprawdę można dożyć późnej starości i nadal cieszyć się życiem. Najlepszym przykładem na to jest przyjaciółka mojej prababci Zosi. Kobieta ta przeżyła już wiele. Na pewno ma co opowiadać swoim wnukom i nadal robi to, co kocha. Jest szczęśliwa. Do tego właśnie powinniśmy dążyć. Aby w przyszłości młodzi ludzi mogli dostrzec w naszych starych oczach zadowolenie z życia. Aby mogli nauczyć się od nas, jak wygląda życie i przekonać się, że każdy może być szczęśliwy. Myślę, że młode pokolenie winno widzieć w nas wzory do naśladowania. Nie marnujmy więc swoich drogocennych lat na użalanie się nad sobą, czy też inne mało znaczące pierdoły. Badania potwierdzają, że im ludzie starsi tym szczęśliwsi. Jednak nie jest to reguła. Szczęściu trzeba pomóc, bo nawet z upływem lat nie przyjdzie ono do nas samo. Róbmy więc to, co kochamy! Bo nawet zwykłe codzienne plewienie w ogródku może zapewnić nam długie, szczęśliwe życie.

Grafika:

• http://krzysztof-grabowski.com/...
• http://m.fotoblogia.pl/...