Prawdziwy… MACZO?!   

Nie wiem czy was też, ale mnie osobiście bardzo zaciekawiła postać tajemniczego, a przy tym niezwykle aktywnego komentatora SGI Lesser – „Moczo_absolwenta”. Odkąd nawiązałam współpracę z Lesserem, zauważyłam, że pod większością moich artykułów (moich koleżanek i kolegów z redakcji również) pojawiają się regularnie komentarze Moczo. Kim jest więc ów tajemniczy komentator?

Postanowiłam zabawić się w detektywa, aby choć trochę zaspokoić moją i myślę, że także waszą, drodzy czytelnicy, ciekawość. Zaczęłam od przejrzenia wszystkich komentarzy ezoterycznego Moczo. Co ustaliłam?

Primo, tajemniczy pan M definitywnie ma coś w głowie. Inaczej mówiąc jest po prostu szalenie inteligentny i niezwykle oczytany. Zazwyczaj wyraża swoje zdanie pod felietonami, wywiadami z ciekawymi osobami lub też pod innymi ambitnymi tekstami. Zagląda także do działu recenzji, ale już bardzo rzadko widać jego komentarze w dziale opowiadań. Wnioskuję z tego, iż jest facetem mocno stąpającym po ziemi, konkretnym, który nie lubi bujać w obłokach. Podejrzewam więc, że jest niestety mało romantyczny (mam świadomość, że to stwierdzenie może zaniepokoić jego wielbicielki).

Secundo, często prowokuje dyskusje i najwyraźniej bardzo to lubi. Bez żadnych zahamowań wyraża własne zdanie, nawet, jeśli jest mocno kontrowersyjne i całkowicie sprzeczne z powszechnie przyjętym. Jest typowym realistą, ale co by nie rzec, stara się być obiektywny. Według mnie, z takim temperamentem, wiedzą i swobodą wypowiedzi, powinien był spróbować swych sił w polityce! Tymczasem nasz drogi M jest najprawdopodobniej od 2004r. studentem CMUJ (Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego) w Krakowie. Co oznacza, że do zakończenia studiów pozostał mu już tylko rok.

Tertio, zdecydowanie woli poruszać „świeże”, globalne tematy lub też takie, które odnoszą się w jakiś sposób do niego samego bądź też pozwalają mu skorzystać z własnego, bogatego życiowego doświadczenia.

Egoista?

Niedawno przeczytałam w jednym z jego komentarzy, że nasz tajemniczy M, oprócz nauki w „Koperniku”, zaliczył także edukacyjny epizod w tarnobrzeskim liceum społecznym. Z jego wypowiedzi wynika, że zasadniczo nie narzeka dziś na żadną z tych szkół, chociaż przyznaje, że w państwowym liceum trochę „gwiazdorzył”, czym wyróżniał się w swojej klasie i co powodowało, że niekoniecznie był lubiany przez swoich kolegów i niektórych nauczycieli. Może zatem nasz drogi M był nieco zakompleksiony? A może była to tylko chęć przebicia się, pokazania, zaistnienia w nowej społeczności? Bądźmy jednak dla naszego bohatera wyrozumiali. W okresie szkoły średniej hormony buzują wszystkim i nikt chyba nie chce pozostać wówczas niezauważony.

Moczo jest oczywiście tarnobrzeżaninem. Na początku studiów zauroczony wielkomiejskim życiem, nie zamierzał wracać po ich ukończeniu do rodzinnego miasta, bo podobnie jak nam teraz wydawało mu się ono po prostu nieciekawe. Dziś zaczął jednak doceniać urok małych miasteczek i bardziej podoba mu się życie w Tarnobrzegu niż w „metropolii”. Planuje zatem po skończeniu studiów wrócić w rodzinne strony. Może spotkamy go więc kiedyś na oddziale chirurgii albo położnictwa i ginekologii? Prawdopodobieństwo, że kiedyś spotkamy go w tarnobrzeskim szpitalu i będziemy z nim rozmawiać, jak z każdym innym lekarzem, nie przypuszczając nawet, że to może być on, oceniłabym na jakieś 51%!

Odnajduję w nim również pewną wrażliwość i odrobinę poetyckiego talentu. Nie jest to dar zwyczajny. Jego poezja jest mocno naturalistyczna i kontrowersyjna. Pozwolę sobie zacytować tu jeden z jego utworów, którym podzielił się z naszymi czytelnikami, a który to szczególnie mocno utkwił mi w pamięci:

Uciekaj mój odbycie

Uciekaj skoro świt…

Niezaprzeczalnie enigmatyczny Moczo ma więc także zadatki na laureata nagrody Nobla w kategorii literackiej [sic!]. Ta niecodzienna twórczość przypomina mi trochę wypowiedzi znanego polskiego showmana Kuby Wojewódzkiego. On także odczuwa wyraźną potrzebę wyróżniania się, wyjścia poza pospolitość. Jest niejednoznaczny, inny, ma własny styl i sposób na barwne życie. Definitywną różnicą pomiędzy oboma panami jest to, że p. Kuba Wojewódzki ma tzw. „parcie na szkło”, a jego show tworzone jest całkowicie pod publiczkę, natomiast Moczo jest naturalny, a jego działania nie są chyba aż tak perfidnie celowe.

Moczo, to dla mnie postać tyle fascynująca, co i irytująca. Siedzi sobie przed monitorem, ocenia i komentuje nasze publicystyczne wprawki, a my nawet nie wiemy, kim jest i z kim mamy przyjemność rozmawiać. Niektórzy zdesperowani czytelnicy sieją już pogłoski, jakoby to prof. Ryba podpisywał swoje komentarze nickiem “Moczo_absolwenta”, lecz moje skrupulatne dochodzenie w tej sprawie wykluczyło go definitywnie z listy podejrzanych. W końcu imiona Maciej i Zbigniew różnią się od siebie – nieprawdaż! Tak, tak… nasz Moczo przypuszczalnie tak właśnie ma na imię – Maciek. Na koniec dodam, że moim zdaniem ma on w tej chwili około 25 lat.

Możemy go sobie różnie wyobrażać. Możemy zadawać wiele pytań. Możemy głowić się nad jego doczesną egzystencją. Nikt jednak nie zaprzeczy, że Moczo – całkiem niechcący – stał się w bieżącym roku dla czytelników naszej gazety zagadką No1. Prawdopodobnie w tej chwili, czytając mój tekst, jest w swoim żywiole, bo znów może być gwiazdą. Drogi panie Moczo czy chcesz być nadal anonimowym czytelnikiem Lesera, czy też może dasz się jednak wciągnąć w moją grę, którą zatytułowałam: „Kim jesteś?”