Daliśmy się zaskoczyć miłości   

FENRIR: Andrew, po raz kolejny spotykamy się w loży komentatorskiej „Lessera”. Myślałem, że i tym razem będziemy „bezwzględni i okrutni” dla szkolnych wykonawców. Niestety, koncert wypadł perfekcyjnie. Mile zaskoczył mnie trafny dobór piosenek i wykonawców, z których dwóch nie miałem okazji wcześniej poznać. Mam na myśli byłą redaktor naczelną naszej gazetki – Kasię Skoczek – oraz Dagmarę Czechurę. Moim zdaniem na tle innych wokalistów, których widzimy przy każdej możliwej okazji, to właśnie one wypadły najlepiej.

ANDREW: Tego koncertu nie chcemy oceniać pod względem zmagań wokalnych. Tu liczyła się pomoc dla naszego kolegi z klasy 1h, Bartosza. Agnieszka Osiecka bez wątpienia nie przewróciła się w grobie, a wręcz przeciwnie. Jestem pewien, że gdyby mogła ten koncert obejrzeć, to też wzruszyłaby się głęboko. A jedyne, co by pewnie zmieniła, to swoje alter ego na scenie w osobie Dominiki Matusiak. Sama koncepcja pokazania Osieckiej, która skrobie piórem podczas występów i raz na jakiś czas zabiera głos, była nawet ciekawa, ale Dominika moim zdaniem zdecydowanie nie udźwignęła tej roli.

FENRIR: Myślę, że to był chyba jedyny mankament całego koncertu. Począwszy od scenografii autorstwa Dariusza Chmielowca, a kończąc na zachowaniu publiczności, wszystko było na najwyższym poziomie. Sądziłem, że będę miał okazję ponarzekać trochę, chociażby na widzów, ale oni również mnie pozytywnie zaskoczyli. Pod sam koniec, kiedy Bartosz wszedł na scenę, widziałem że nawet Ty, Andrew, miałeś łzy w oczach…

ANDREW: Zawsze jest miło, kiedy ludzie są dla siebie ludźmi w pełnym tego słowa znaczeniu. Postawa nas wszystkich, zarówno tych, którzy kupili bilety, jak i samych występujących, była budująca i godna podziwu. Zaczęła zjawiskowa Agnieszka Woźniak, która przypomniała jeden z największych szlagierów Osieckiej – „Małgośkę”. Miała też piękną sukienkę.

FENRIR: Mnie akurat pierwsze dwa utwory nie przypadły do gustu, głównie przez fatalnie dobrane podkłady. Natomiast pierwsza piosenka Kasi Skoczek powaliła mnie na łopatki. Aksamitne wykonanie „Ludzkiego gadania” na dobre wbiło mnie fotel, a jej długie po szyję nogi przez cały czas mam jeszcze przed oczami. „Wariatka” w jej wykonaniu powinna być jej wizytówką.

ANDREW: Świetne „Salto” wykonał też Łukasz Sławiński. Akompaniowała mu „matka” tarnobrzeskich wokalistów, pani Anna Pintal. Potem znów zachwyciła mnie Agnieszka swoim „Mówieniem żartem”. Sprawiła, że ciarki przeszły mi po plecach. Dużo gestykulowała i miałem wrażenie, że nie tylko mnie zahipnotyzowała.

FENRIR: Mnie natomiast urzekł występ Dagmary Czechury. To ta druga artystka, którą widziałem po raz pierwszy i która podobała mi się najbardziej. Na koncercie zadebiutowała piosenką „Kto tak ładnie kradnie”. Potem sponiewierała mnie do reszty i skradła moje serce wykonaniem „Ballady na Chmielnej”. Urzekł mnie jej talent i te ciągle roześmiane oczy.

ANDREW: Nie mogę nie wspomnieć też o Oli Lewandowskiej, która wdzięk i grację zapożyczyła chyba od Penelope Cruz. Świetnie czuje się na scenie. A na dodatek z każdym występem zaskakiwała nas inną kreacją. Mnie najbardziej spodobała się w „Cygance”, gdy w tle trochę niepotrzebnie pląsała Ola Paruzel. Leva ma świetny wokal i przy każdym jej wykonaniu, miałem wrażenie, że te teksty pisane były właśnie dla niej.

FENRIR: Jeżeli już odbiliśmy w „Levo”, to chciałbym wspomnieć o „Tangu Tandresse”, do którego w tle zaprezentowała się para taneczna. W słowach piosenki można było usłyszeć o tangu z kokardą, która feralnie odpięła się Klaudii w pierwszych taktach utworu. Co nie umniejsza bynajmniej talentu obojga tancerzy, jednakże uważam, że wszystkie wstawki taneczne zaprezentowane podczas koncertu, były zdecydowanie za krótkie. Natomiast następna piosenka o Cyganach w wykonaniu Agnieszki wyszła co najwyżej średnio. Naprawdę bez rewelacji.

ANDREW: W połowie koncertu dane nam było usłyszeć w końcu kolejną tegoroczną absolwentkę Kopernika - Kasię Osóbkę. Jej „Portofino” wypadło jednak przeciętnie. Mam wrażenie, że raczej nie odnalazła się w repertuarze Agnieszki Osieckiej. Ja wolę ją zdecydowanie w takich piosenkach, jakie prezentowała podczas wszystkich dotychczasowych Szkolnych Przeglądów Talentów.

FENRIR: Ale ja podtrzymuję swoje zdanie na jej temat i dalej twierdzę, że mnie podoba się każdy utwór w jej wykonaniu. Choć obiektywnie muszę przyznać, że zdarzały się jej już lepsze występy. Przejdźmy teraz do jedynego duetu. Aga Woźniak i Łukasz Sławiński nie wstrzelili się w konwencję przeboju „Czy te oczy mogą kłamać?”. Moim zdaniem była to jedna z mniej udanych prezentacji.

ANDREW: Mnie podobała się Agnieszka. Po raz kolejny oczarowała mnie i – ku mojemu zaskoczeniu - totalnie przyćmiła Łukasza. Następnie usłyszeliśmy klasyk koncertów charytatywnych w „Koperniku” – „Sing, sing”. Pamiętamy jeszcze bardzo dobrze ubiegłoroczny występ, w którym w utworze tym wystąpiła piękniejsza część grona pedagogicznego. Trio naszych wokalistek poradziło sobie z tą piosenką zdecydowanie lepiej. Najlepiej wypadła jednak Monika Wilczyńska, choć to chyba Agnieszka miała grać w tym numerze pierwsze skrzypce.

FENRIR: Piosenkę „Sing, sing” uatrakcyjniły trzy „kopernikowskie” tancerki. Szkoda tylko, że jedna z nich postanowiła tańczyć ukryta za głośnikiem. Cały występ był jednak najbardziej energetyczny i żywiołowy ze wszystkich pokazanych nam w tym koncercie. Artyści najlepsze zostawili na koniec. Wspólne wykonanie „Wielkiej wody” zwieńczyło dzieło. I to jak zwieńczyło!

ANDREW: To była swoista wisienka na torcie. Prawdziwa bomba zostaje zawsze na koniec, tak też było i w tym przypadku. „Wielka woda” naszych wokalistów na długo zapadła mi w pamięć. Ale i tak największe wrażenie zrobiło na wszystkich wspomniane wcześniej osobiste podziękowania Bartosza, które było niesamowicie szczere i wzruszające.

FENRIR: Tak, co do tego nie ma najmniejszych wątpliwości. Finał koncertu zatarł wrażenie po nie najlepszych występach recytatorskich. Było to jedno z najlepszych i najbardziej przejmujących widowisk, w których brałem udział. Szczerze pisząc, mnie też trudno było utrzymać kamienną twarz.

ANDREW: Warto wspomnieć o bardzo dobrym pomyśle na ten koncert. Piosenki Agnieszki Osieckiej nie należą do najłatwiejszych; są pełne prawdy o życiu, czasem ironii, ale przede wszystkim są niezwykle trudne do przekazania publiczności. Naszym wokalistom to się jednak udało. Wielkie brawa dla organizatorów i uczestników koncertu!

Grafika: własna webmastering