felietony - Archiwum
Jeszcze Polska nie zginęła
Hymn państwowy, to uroczysta pieśń o charakterze patriotycznym, która obok flagi i godła zaliczana jest do najważniejszych symboli każdego państwa, bo podkreśla jego niezależność i wyróżnia je na tle innych. Hymnu nie wolno znieważać, bo takie zachowanie traktowane jest jako występek, a za to przewidziana została w Kodeksie Karnym odpowiednia kara (w naszym kraju można otrzymać za coś takiego karę grzywny, karę ograniczenia lub pozbawienia wolności do roku). Obywatele są więc zazwyczaj dumni ze swoich symboli narodowych i się z nim identyfikują.
Świat karmi się plotką
Jako, że jestem jednym z wielu szarych użytkowników Onetu, chcąc nie chcąc i do mnie docierają nagłówki artykułów zawierających najczęściej frazę „Skandal! Musisz to zobaczyć!” oraz imię i nazwisko jakiegoś celebryty (bo dziś prawdziwych gwiazd już chyba nie ma...). Zastanawia mnie wtedy, skąd się takie coś bierze? Skąd u ludzi chęć czytania o - bądź co bądź - ludzkiej niedoli? Co jest w tym takiego pociągającego?
Wesoły kierowca
Człowiek, który na co dzień ma do czynienia z miejską komunikacją, może odebrać tytuł tego tekstu jako prowokację. Każdy kierowca autobusu jest wszakże na swój sposób osobnikiem interesującym i niewątpliwie warto mu się bliżej przyjrzeć. Z poczynionych przeze mnie obserwacji wynika, że jest co najmniej kilka typów ludzi, wykonujących ten trudny i co by nie mówić nisko płatny zawód.
Miłość, obojętność, nienawiść
Większość z was zna zapewne z życia lub literatury liczne przykłady pięknych, miłosnych historii nastolatków, którzy zakochali się w sobie, spędzali ze sobą każdą wolną chwilę i byli gotowi zrobić dla siebie wszystko! To nazywanie ukochanej swoją księżniczką, to tworzenie wspólnych planów na przyszłość, a nawet te wyjścia z domu w środku nocy, by popatrzeć wspólnie na gwiazdy. Zawsze razem, na dobre i na złe. Piękne. I tylko żałować wypada, że nie każdy taki związek wytrzymuje próbę czasu.
Patriotyzm tylko na koszulce?
Gdy tak sobie chodzę ulicami naszego miasta, mijam mnóstwo młodych ludzi. Widok to zaiste ciekawy, gdyż młodzież jest z reguły wyznacznikiem trendów, czyli inaczej mówiąc tego, jak zmieniają się czasy. Rzeczywistość w naszym kraju budzi wśród młodych ludzi ogromne emocje, co wyrażają najchętniej poprzez swój wygląd. Punkowa, antysystemowa stylizacja, pokazuje z jednej strony, co się tak naprawdę młodym ludziom nie podoba, ale z drugiej również to, jakie wartości są im szczególnie bliskie.
Muzeum nie/najlepsze
Na świecie żyją dwa typy ludzi. Jedni uwielbiają zwiedzać muzea, a inni usypiają, patrząc na zgromadzone tam eksponaty. Osobiście należę do tego drugiego typu, ale mimo to uważam, że każde muzeum powinno mieć jakieś uzasadnienie swojego istnienia, dlatego wybaczcie, ale jestem bardzo sceptycznie nastawiony do pomysłu budowy w naszej stolicy Muzeum Polskiej Wódki.
Rozmyślania przed lustrem
5.40. „Drrrrryńńńńń” - dzwoni budzik. Ale ja nie śpię już od dobrych kilku minut. Leżę tak sobie w ciszy i czekam na ten przeraźliwy dźwięk, który przez 5 dni w tygodniu informuje mnie, że czas wstawać i ruszać do szkoły. Za oknem szarobłękitne niebo. Słońce wyłania się dopiero powoli znad horyzontu. Z trudem szukam w sobie motywacji, by wyjść z łóżka. W końcu ją znajduję – obowiązek to obowiązek.
Czy to koniec włoskiego futbolu?
Kilka tygodni temu dyrektor generalny klubu piłkarskiego AC Milan, Adriano Galliani, powiedział w jednym z programów telewizyjnych, w którym rozmawiano o poziomie włoskiej ligi, bardzo znamienne zdanie. Stwierdził, że niegdyś Serie A była prawdziwie ekskluzywną restauracją, która w ostatnim okresie zamieniła się niestety w przeciętną pizzerię. Porównanie zaiste trafne. Media sportowe we Włoszech biją na alarm, bo coraz mniej kibiców w kraju, ale i na świecie, ogląda włoską ligę.
Upadek kultury, czyli apokalipsa zombie
Świat się chyba kończy. Z kapitalistycznego zachodu nadciąga ponoć apokalipsa, która zniszczy ludzkość od środka. Nigdzie, w mediach czy na ulicy, nie widać poruszenia. Nikt nie szuka schronienia. Wszędzie jedna wielka cisza, podobna do tej, gdy ktoś puści bąka i wszyscy udają, że to nie oni. W domach zwykłych obywateli daje się co prawda wyczuć niewielki swąd naiwności, ale sami ludzie zachowują się tak, jakby nic się nie działo.
Subiektywny patriotyzm
Jakiś czas temu pisałem o oscarowych szansach „Idy” Pawlikowskiego. Pisałem, czym ten obraz czaruje widzów na całym świecie i dlaczego powinniśmy patrzeć na niego jak na dzieło ze wszech miar wyjątkowe. I wierzcie mi, że trudno mi dziś pojąć, dlaczego film ten, który w międzyczasie odniósł bez wątpienia największy sukces za granicą w długoletniej historii polskiej kinematografii, przeszedł przez ekrany polskich kin prawie niezauważony, nie wzbudzając zainteresowania polskich widzów. Fakty są nieubłagane. Najmniej widzów na świecie obejrzało „Idę” w ojczyźnie reżysera. Czy was to nie dziwi?
Strach? Tak, poproszę
Dlaczego tak jest, że często z własnej woli oglądamy bądź czytamy horrory, thrillery lub mocne kryminały, zamiast wziąć do ręki książkę tudzież obejrzeć film, które nas odprężą lub rozbawią? Dlaczego wolimy zanurzyć się w świecie krwawych jatek, zmasakrowanych, broczących krwią ciał, czy też duchów pojawiających się z najciemniejszych zakamarków nawiedzonych domów? Dlaczego w końcu tak bardzo chcemy się bać, mimo iż strach to uczucie, którego generalnie w życiu unikamy?
Gwiazdy pierwszych wystrzałów
XXI wiek, wraz z rozrostem mediów oraz ewolucją nauki i praw człowieka, wskrzesił także zjawisko, którego świadkami byli już nasi przodkowie w wiekach minionych. Zjawisko, które kiedyś, na skutek wolniejszego przepływu informacji (nierzadko dodatkowo wypaczonych) i mniejszej jego skali, nie było aż tak widoczne i namacalne, jak to ma miejsce obecnie. Medialność śmierci i ludzkiego cierpienia.
Czy to świnie siedzą w kinie?
Na pewno wielu z was, drodzy czytelnicy, podobnie jak ja, lubi chodzić do kina. Nie wiem jednak, jak wy to odbieracie, ale mnie niezmiernie irytują ludzie, którzy swoim prostackim zachowaniem utrudniają, a czasami wręcz uniemożliwiają obejrzenie innym filmu. Ostatnio często pisze się o tym, że współczesny Polak zachowuje się w kinie jak neandertalczyk, któremu obce są nawet podstawowe zasady savoir-vivre. Prawdziwi miłośnicy kina zapewne domyślają się, o co mi chodzi.
Żyj nam sto lat!
Czy jest jakiś przepis na długie życie? Co jeść, co robić, w co inwestować, by móc żyć jak najdłużej? Czy powinnam łykać codziennie Rutinoscorbin, zrezygnować z oglądania ulubionego serialu, ograniczyć spożywanie cukrów i zapisać się na karate? Odpowiedzi na te z reguły banalne, ale w istocie naprawdę ważne, egzystencjalne pytania bardzo często przychodzą do nas niespodziewanie i wprowadzają do naszego poukładanego życia sporo zamieszania.
Patologii na Camp Nou ciąg dalszy
W Barcelonie zrobił się ostatnio taki dym, jakiego chyba najstarsi katalońscy górale nie pamiętają. Szatnia zaczęła rządzić i domaga się stanowczo zmiany trenera, Messi zachowuje się jak święta krowa, a wróble na Camp Nou ćwierkają coraz głośniej, że byłemu już prezydentowi klubu, Sandro Rosselemu, zostaną postawione konkretne zarzuty. Jakby tego było mało, z klubem pożegnał się także całkiem nie dawno Andoni Zubizaretta, dyrektor sportowy. Huśtawka nastrojów, jaką przeżywają teraz kibice Barcy, jest nie do pozazdroszczenia.
Bohater?
Janek Mela to prawdziwa ikona świata niepełnosprawnych. Wszyscy go znamy, bo przez ostatnie lata uczono o nim nawet w szkole podstawowej. Do dziś pamiętam czytankę poświęconą właśnie jemu. Precyzyjnie mówiąc był to wzruszający opis wyczynu, jakiego dokonał. Ten pozbawiony ręki i nogi nastoletni chłopak, pokazał ogromny hart ducha i udowodnił, że niepełnosprawność wcale nie musi oznaczać wykluczenia bądź niemożliwości spełniania marzeń.
Tulpa - zabawa w schizofrenię
Gdy byliśmy mali, często udawaliśmy, że bawimy się z niewidzialnym przyjacielem albo znaliśmy kogoś, kto tak robił. W dzieciństwie jest to całkowicie normalne, gdyż fantazja dziecka jest z natury nieokiełznana. Gdy osiąga się jednak wiek nieco poważniejszy, takie zabawy mogą stać się już bardzo niebezpieczne. Piszę o tym nie bez powodu, gdyż wiem, że młodzież, zwłaszcza ta w wieku gimnazjalnym, lubi sobie poeksperymentować z własnym mózgiem.
Upadek Okcydentu
Podobno dla kiepskich kabareciarzy i satyryków przewidziany jest osobny krąg piekielny. Czy tak jest naprawdę? Nie wiem i powiem wam, że nawet jestem zadowolony z tego faktu, że na razie nie mam możliwości tego sprawdzić. No tak, ja takiej okazji faktycznie nie mam, ale kilku redaktorów francuskiego, satyrycznego pisma "Charlie Hebdo" otrzymało prawdopodobnie szansę, by się o tym przekonać.
Magia noworocznych postanowień
Nadszedł rok 2015, a wraz z jego nadejściem wielu z nas poczyniło sobie noworoczne postanowienia. Teraz będziemy z zapałem próbowali je spełniać, choć zapewne już końcem stycznia ten nasz zapał widocznie przygaśnie. Na początku jest fajnie. Obiecujemy sobie zakasać rękawy i wziąć się za realizację naszych planów. Teoria jest prosta. Problem pojawia się jednak wtedy, gdy przychodzi pora na praktykę. Piękna wizja to bowiem jedno, a jej realizacja to już coś zupełnie innego.
O szczęściu, czyli o niczym
Felico: Wiecie co? Wszyscy macie rację. Życie jest beznadziejne. Świat jest do niczego. Nie chcę już dłużej udawać, że jestem szczęśliwa, że gdziekolwiek spojrzę, dostrzegam piękno. Nie mogę być wieczną optymistką. Tak naprawdę to wszystko jest kłamstwem. Świat jest skażony, a za kilka lat, kiedy my, licealiści, staniemy się dorośli, nie będzie już niczego, co kiedyś nas cieszyło, a pozostanie jedynie ból. Prawdziwe piękno będzie wówczas reliktem przeszłości.
