felietony - Archiwum
Jeden naprzeciw większości
Chyba się zgubiłam. Miałam iść gdzie indziej, a jestem tu. Mam problem. Sama nie wiem, co tu jeszcze robię. Chyba pomyliłam drogę, bo jakoś kompletnie tu nie pasuję. Jestem dziwakiem? A może jestem po prostu inna? Ale czy ta inność jest dobra, czy też należy się jej pozbyć? Widzę, jak się patrzą. Tymi wielkimi, ciekawskimi oczyma. Tylko po to, by się pośmiać. Nie mają czegoś innego do roboty? Żerują jak sępy na cudzym nieszczęściu.
Europo! Jesteśmy Polakami!
Kilka razy w roku obchodzimy rocznice bardzo ważnych wydarzeń z historii naszej ojczyzny. Chciałoby się, aby wydarzenia te otoczone były podniosłą, kulturalną i dostojną atmosferą. Taka powinna być bowiem naturalna kolej rzeczy. Rzeczywistość odbiega jednak od naszych wyobrażeń. Spójrzmy prawdzie w oczy – dzisiejsze obchody świąt państwowych są raczej miłym odskokiem od szkolnego czy korporacyjnego tygla, a nie okazją do pokazania swojego patriotyzmu.
Uśmiech jest zaraźliwy – zainfekuj kogoś!
Lubicie się uśmiechać? Ja lubię. To takie moje hobby, codzienna przyjemność, która nic nie kosztuje, a tak wiele znaczy. Spacerując po mieście spotykamy często małe dzieci, które prawie zawsze się uśmiechają. Nic odkrywczego, prawda? Dzieciaki cieszą się z byle czego, bo nie wiedzą jeszcze, jak trudne bywa życie. Ale co myślą sobie ludzie, gdy natykają się na samotnie spacerującego, uśmiechającego się do wszystkich bez żadnego konkretnego powodu przechodnia. „No, śmieje się jak jakiś głupi” – myśli zdecydowana większość.
Kibol polski pospolity
Co jakiś czas słyszę w radiu lub czytam na jakimś portalu internetowym o kolejnych wybrykach uwielbianych przez wszystkich zamaskowanych kibiców. A to kogoś niechcący uderzyli, bo krzywo na nich spojrzał, a to zatrzymali mecz, bo nie mogli patrzeć, jak bliska ich sercu drużyna dostaje baty, a to znowu zorganizowali sobie piknik na polanie w lesie, połączony z ekstremalnymi zabawami ruchowymi, na który zaprosili swoich nie mniej ułożonych kolegów z zaprzyjaźnionego klubu. I szlak mnie łysy trafia, jak o tym wszystkim myślę.
8 CoffeeMaker 2013-11-07
Technologia w parze z...?
Człowiek XXI wieku chętnie korzysta ze zdobyczy technologii. W prawie każdym domu znajdziemy minimum jeden komputer, a w prawie każdej kieszeni czy torebce przynajmniej jeden telefon. Są to bardzo przydatne urządzenia, które znacznie ułatwiają nam codzienne życie i komunikację, wprowadzając też wątek rozrywki. Rozwój technologii jest niewątpliwie czymś dobrym, ale czy niebezpieczeństwa, jakie ze sobą niesie, nie będą wkrótce bardziej utrudniały nam życia, miast je ułatwiać?
Stadionu szum, banknotów szelest i trochę ropy w tle
W sumie to ja je chyba lubię. Te arabskie, rosyjskie, czy jakiegokolwiek innego pochodzenia by one nie były. Uwielbiam to zamieszanie, jakie wywołują. To oburzenie jednych i uciechę drugich. O czym mowa? O petrodolarach.
Sine domenico non possumus!
Budzik, nastawiony jak zwykle na godz. 9, dzwoni. Bezduszny polifoniczny morderca snów. Wstaję jednak dopiero przed godz. 10. Udaję się do kuchni i nastawiam wodę na herbatę. Toaleta, potem rzeczona herbata. Ubieram się odświętnie i o godz. 10 wychodzę. Na klatce spotykam sąsiadów. Niektórzy z nich tak jak ja uskuteczniają mały exodus, a inni wracają powoli do domów, wdrapując się z trudem po schodach. Życie emeryta nie jest łatwe, myślę. Wychodzę.
Zawód? Celebryta!
Żyjemy w czasach, w których trudno ziścić swój american dream. Jedni obierają drogę dążenia do sukcesu przez ciężką pracę, budując swoje imperia, drudzy zakładają para banki, a jeszcze inni, sprytnie niczym odchody w sedesie, wślizgują się do świata show biznesu! Nie sztuką jest bowiem zarobić na czymś. Sztuką jest zarobić na niczym. Niczym, czyli na odbiorcach, bo jak inaczej nazwać tych, których do białości rozpala wiadomość, że Marylę Rodowicz zaatakowała sowa, a ktoś tam ma torebkę za 46 tysięcy?
Quo vadis Zibi?
Fornalik za burtą. Stało się to, co dla kibiców polskiej reprezentacji było oczywiste od niechlubnego remisu z Mołdawią. Postawa Mariusza Lewandowskiego, a szczególnie Grzegorza Wojtkowiaka, była gwoździem do trumny naszego byłego już trenera. W reprezentacji jest w tej chwili trochę tak, jak po przejściu tornada, a osób, które potrafiłyby ją na nowo poskładać, jest na moje oko raczej mniej niż więcej.
Nietypowa podróż
Czasami chciałabym mieć wehikuł czasu, który przeniósłby mnie wstecz. Właśnie tak, w przeszłość, a nie w przyszłość, gdyż co ma być, to będzie, a ja na razie nie chcę znać jej szczegółów. Pozwolę działać sile wyższej. Nie chcę niczego planować. W mojej podróży w przeszłość nie zależy mi jednak na oglądaniu siebie i żałowaniu chwil, które się już nie „odstaną”. Chciałbym cofnąć się w czasie i być niezauważalną, by poznać życie i mentalność ludzi, którzy żyli kilka dekad przede mną.
Może w końcu dowiem się, co to jest "spalony"?
Tytuł tego felietonu nie jest przypadkowy, a wręcz znamienny, jeśli tylko panowie zechcą zwrócić uwagę na to, kto jest jego autorem. Bo niby skąd dziewczyna ma wiedzieć, co znaczy w terminologii piłkarskiej „spalony”? Jasne, zdarzają się wyjątki, czyli kobiety, które również interesują się piłką nożną, ale te - zdaniem większości mężczyzn - jarają się nie tyle samym meczem co piłkarzami i to tymi najprzystojniejszymi. Nie jest tak, panowie?
Znaleźć złoty środek
W życiu ważna jest równowaga i umiar. Przesada nigdy nie jest dobra, choć nie zawsze łatwo jest znaleźć od razu dobre rozwiązanie. Bardzo irytuje mnie, gdy ludzie nie bacząc na nic narzucają innym swoje zdanie. Oczywiście każdy ma własne poglądy na świat i życie, ale czy to, że ktoś uważa inaczej niż większość, musi jednocześnie znaczyć, że nie ma racji, że się myli?
Jak zaprosić dziewczynę na studniówkę?
Serce wali jak młot. Tym razem dasz radę! Jesteś zwycięzcą! – powtarzasz sobie, ale twoje ciało z jakiegoś powodu nie jest w stanie wykonać polecenia mózgu i ostatecznie obdarowujesz swoją wybrankę tylko nieśmiałym uśmiechem i cichą odpowiedzią na jej powitanie. Twój mózg krzyczy, że jeszcze możesz ją dogonić i zapytać, ale mięśnie paraliżuje jakaś nieznana siła i nie jesteś w stanie nawet drgnąć. Znowu się nie udało.
Bede grau w gre = będę potępiony?
Powinieneś się leczyć – powiedziała matka do syna, widząc, że chłopak szatkuje w grze komputerowej setki demonów, posługując się w tym celu gigantycznym mieczem trzymanym oburącz przez skąpo ubraną cyfrową kobietę. Nie posłuchał, a matka miała rację. Chłopak umarł. To znaczy padł, hp się skończyło. Szybki restart przy ognisku w obozie i trzeba lecieć, żeby odzyskać choć trochę pd.
Za dużo zakazów, za mało wolności
Ostatnio można zauważyć wzmożoną aktywność organizacji i ruchów, które zdecydowanie występują przeciwko Islamowi i rzekomej „islamizacji” przestrzeni publicznej w państwach zachodnich. Łączy się z tym spora ilość doniesień o mordach, terrorystycznych atakach i przestępstwach popełnianych przez radykałów, umotywowanych islamską ideologią. Przeciętny człowiek, słysząc słowo „Islam”, widzi egzotyczne palmy, kobiety w burkach i walących pokłony mężczyzn.
Wolność dla każdego
Czy możliwe jest, aby w naszym kraju przejęła rządy nowa, nieznany na razie wielu ludziom partia? Media każdego dnia informują nas o kolejnych wielkich aferach i przepychankach słownych liderów kluczowych partii. PO, PIS PSL i SLD „okupują” polską scenę polityczną od lat. Niedawno do tego panteonu dołączył także Ruch Palikota, ale oczekiwanej świeżości do polskiej polityki nie wniósł. Czy naprawdę nie ma u nas w kraju innych ugrupowań, które mogłyby przejąć ster tego okrętu i zaproponować rodakom coś interesującego?
Polska - tu się pije
I nie chodzi mi bynajmniej o to, w jakich ilościach Polacy pobierają kroplówkę z procentami i dlaczego to czynią. Próbuję zrozumieć nawet tych, którzy twierdzą, że oglądanie na trzeźwo naszych narodowych kopaczy nożnych w akcji graniczy z cudem. Potwierdza to nawet dyspozycja komentatora Eurosportu2 - Tomasza Burnosa - w trakcie meczu z San Marino.
Dziewczyno, tu nikt nie słucha One Direction!
W Internecie można spotkać wiele takich lub podobnych im komentarzy, które kierowane są zazwyczaj do ludzi preferujących muzykę popularną. Istnieje bowiem powszechne przekonanie, że ten gatunek muzyki adresowany jest do małolatów lub intelektualnych prostaków. Ile razy słyszeliście w towarzystwie komentarze: "Boże, czego ty słuchasz. To przecież muzyka dla dzieci"?
Okradani z „wolności”
Godzina 13:28. Piątek, lekcja języka polskiego. Od oczekiwanego weekendu dzielą uczniów mojej klasy tylko dwie minuty. Nerwowe spojrzenia. Delikatne bębnienie opuszkami palców o blaty ławek, a nauczycielka pisze w najlepsze na tablicy notatkę z kolejnej lektury. W głowach uczniów krąży jednak tylko ta jedna myśl: „Kiedy wreszcie zabrzmi ten dzwonek?”. Trzy, dwa, jeden… Dryń!
I że Cię nie opuszczę…
„Ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że Cię nie opuszczę aż do śmierci.” Uniwersalne słowa, mówiące o tym, co w związku dwojga ludzi powinno być najważniejsze. Zobowiązanie do okazywania sobie miłości i jej pogłębienia. Obietnica wierności, uczciwości i wspierania się w trudnych chwilach. Wydawać by się mogło na pozór, że każdy świadom jest odpowiedzialność za to, co mówi, robi i do czego się w tym wypadku publicznie zobowiązuje, biorąc często Boga na świadka.
