felietony - Archiwum
Człowiek - to brzmi dumnie
Osobiście nie jestem o tym tak do końca przekonana. Faktem bezspornym jest, że to nasi przodkowie wynaleźli ogień, pismo, a potem przez setki lat tworzyli w trudzie i znoju podwaliny naszej cywilizacji. To wszystko prawda, ale co z tego, skoro dziś wielu osobników uważających się za ludzi, zachowuje się jak dzikusy albo jak zwierzęta. Mam niekiedy wrażenie, że ludzkość zatoczyła koło i ludzie zaczęli wracać do swoich korzeni, co potwierdzają liczne przykłady.
Nie taka ta liga nudna
Właśnie dobiega końca sezon ligowy polskich drużyn siatkarskich. Z pewnością były to jedne z ciekawszych rozgrywek, pełne zaskakujących zwrotów akcji. Myślę więc, ze nadszedł czas na pierwsze podsumowanie. Postaram się ocenić to, co działo się na siatkarskich boiskach, biorąc pod uwagę zarówno wewnętrzną klubową rywalizację, jak i tę międzynarodową w europejskich pucharach.
O wyższości słowa nad obrazem
Filozofowie powiadali, że słowo jest furtką, która prowadzi do ogrodu znaczeń. Nie na darmo kanon komunikacji międzyludzkiej oparty był więc przez setki lat właśnie na nim. Dlaczego o tym wspominam właśnie teraz? Otóż dlatego, że przeraziły mnie najnowsze wyniki badań, przeprowadzonych przez Bibliotekę Narodową, dotyczące stanu czytelnictwa w Polsce w 2010 roku. Z badań tych wynika, że aż 56% ludzi w naszym kraju nie przeczytało w ubiegłym roku ani jednej książki. Czy można więc już mówić o pewnego rodzaju zapaści czytelnictwa? Niełatwo podać przyczynę tego zjawiska, ale moje osobiste obserwacje wskazują na co najmniej kilka kwestii sprzyjających jego pogłębianiu się.
Cześć, Jezus!
Kiedy czytamy Mękę Pańską, zastanawiamy się bez wątpienia niejednokrotnie nad tym, dlaczego Żydzi ukrzyżowali Jezusa. Nie chcę tu jednak przedstawiać aspektu materialnego i autorytarnych działań arcykapłanów, wolę raczej skupić się nad aspekcie ogólnoludzkim, a więc na tym, dlaczego wtedy tak niewielu uwierzyło w Zbawiciela. Przenieśmy się zatem z czasów Chrystusa o 1978 lat do przodu.
O byciu dobrym człowiekiem
Gdyby ktoś zapytał mnie, co najbardziej utkwiło mi w pamięci po czwartkowej wycieczce naszej dziennikarskiej braci do Warszawy, to powiedziałabym, że film w kinie 5D, w którym, w jednej ze scen, zaatakowały mnie szczury. Ale gdyby ktoś zapytał o to, co najbardziej utkwiło mi w sercu, to powiedziałabym, że przypadkowe spotkanie z pewnym bezdomnym. Tak właśnie, dobrze przeczytaliście - bezdomnym. Nie poznałam jego historii, nie rozmawiałam z nim, nawet nie zapałałam do niego sympatią - chociaż sprawił, że przez chwilę poczułam się lepszym człowiekiem.
Niewielu potrafi być sobą
Być sobą. Niby takie oczywiste stwierdzenie, ale co ono tak naprawdę znaczy? Czy można nie być sobą przebywając we własnym ciele? Dziwne? Absurdalne? Może i tak, ale przecież takie zachowania obserwujemy na porządku dziennym, chociaż niekiedy odnosimy wrażenie, że wielu ludzi nie jest chyba tego świadomych. Młodzi ludzi noszą generalnie wiele masek.
Panie Prezesie, to Pan jest dziś tam, gdzie stało ZOMO
Gdy w 2009 r. obchodzono dwudziestolecie demokratycznej Polski miałem zamiar napisać na ten temat tekst, ale uznałem, że nie jestem w stanie podzielić się z Wami ani czymś odkrywczym, ani zachęcającym do dyskusji (czytaj: kontrowersyjnym), więc dałem sobie spokój. Nie chciałem odbębniać laurki. Jednakże teraz nie mogę się powstrzymać. Od 11 kwietnia to już moje trzecie podejście to tego tekstu i mam nadzieję, że ostatnie, bo wreszcie wiem, skąd ta potrzeba pisania.
„Wiosłem” po łapach
Każdy z nas doświadczył już zapewne nie raz w swoim życiu istnienia systemu kar i nagród. Nagrody – za to, co zrobiliśmy zgodnie z oczekiwaniami naszych opiekunów bądź wychowawców, a kary – za to, co mówiąc kolokwialnie „przeskrobaliśmy”. Ten system nie omija także i szkół. Za dobrą naukę i nienaganne zachowanie możemy tu zawsze liczyć na pochwały, świadectwa z paskiem czy nagrody rzeczowe. Niektóre szkoły wprowadzają nawet projekty typu „Super uczeń”, których celem jest wyróżnienie tych najlepszych. A jak wygląda sprawa kar?
Nic czy coś
Nic. Co to jest nic? Nic jest to coś, czego nie ma, czyli coś, co generalnie nie istnieje. Od razu widać, że zachodzi tu pewna sprzeczność. Jak bowiem takie zwyczajne nic może być jednocześnie czymś? Jeśli nic byłoby czymś, to przecież znaczyłoby, że nie mogłoby być jednocześnie niczym. W takim razie czym jest to nic? Nic jest to nie zwykłe, ale niezwykłe coś. Jego niezwykłość polega na tym, że to „coś”… nie istnieje…
Ocena i krytyka kontra kultura
Czy mi się wydaje, czy też stajemy się coraz bardziej krytyczni? W czasach, w których tak wiele czerpiemy z innych kultur, potrafimy równocześnie krytykować wszelakie nowości, niczym przyzwyczajone do tradycji babcie dewotki. Mamy w zasięgu swoich ramion cały świat, a bardzo często zachowujemy się tak, jakbyśmy wciąż byli ukryci pod ciężkim, siermiężnym płaszczem czasów komunizmu.
Głupio jest żyć tak, jak ja żyję
Nie umiem rysować. Nie śpiewam też w szkolnym chórze ani nie występuje w przedstawieniach. Nigdy w życiu nie napisałam wiersza. Nie rozumiem Norwida. Nie potrafię też przyłożyć się solidnie do nauki, chociaż wiem, jak bardzo by mi się to kiedyś przydało. No i fizyki też nie czaję tak bardzo, jak wydawało mi się to jeszcze dwa lata temu. Czy dlatego niektórzy nauczyciele myślą, że jestem skończoną kretynką i że nic w życiu nie osiągnę? To prawda, że nie biegam do nich ze swoimi problemami, nie zgłaszam się na zajęciach i nie przymilam, ale czy to powód, aby uważać mnie za niegodną obdarowania choćby najmniejszym uśmiechem?
Życie jest nie fair
Ile razy to już słyszeliśmy. Ile razy takie słowa padły z naszych ust. Kto by to zliczył. Słychać je jednak wszędzie. Wypowiadane są w różnych sytuacjach. Jedni mówią to, bo kolega dostał wyższy stopień, a ściągał, inny jeździ nowszym samochodem, na który nas nie stać, a koleżanka ma modniejszą bluzkę, która na nas na pewno by lepiej wyglądała. Powodem wypowiadanie takich słów jest najczęściej po prostu zazdrość albo nieumiejętność zrozumienia faktu, że ktoś może być lepszy od nas. I choć jest to oczywiste, to jednak my za to wszystko winimy życie, bo człowiekowi bardzo trudno jest obwinić samego siebie. Tak jest wygodniej.
Świat zawiedzionych nadziei – cz. 2
W pierwszej części mojego tekstu starałem się przedstawić genezę ruchu hipisowskiego, natomiast teraz chciałbym napisać co nieco o jego przejawach – głównie o tzw. „komunach hipisowskich”. Najpierw chciałbym jednak przekazać wam kilka istotnych danych, w tym szacunki dotyczące liczebności hipisów w 1968 r. Wszystkie informacje zaczerpnąłem z badań amerykańskiego naukowca Lewisa Yablonsky’ego.
Sezon dobiega końca
Pierwszy sezon, który ASK Siarka Tarnobrzeg rozgrywała na najwyższym szczeblu – w Tauron Basket Lidze - zmierza ku końcowi. Niestety, nie mogę napisać wielu ciepłych słów o postawie naszych koszykarzy. W ostatnich miesiącach gra naszej drużyny wyglądała wręcz fatalnie. O ile w podsumowaniu pierwszej rundy napisałem o kilku dobrych stronach drużyny, o tyle teraz nie ma ich prawie w ogóle.
Nuda, nuda, nuda!
Zawsze lubiłam posiedzieć wieczorem przed telewizorem z paczką paluszków i gorącą herbatą w dłoniach. Włączałam wtedy swój ulubiony film bądź serial i oddawałam się uczcie dla ducha. A teraz? A teraz mam problem, bo moim zdaniem nie ma na co popatrzeć. Weźmy choćby na tapetę ofertę TVN. Od kilku sezonów nie dzieje się w tej stacji nic nowego. Dowody? Proszę bardzo.
Miłość kryje się w drobnostkach
Mam takie wrażenie, że to wcale nie musi być miłość, gdy ona pozwala mu złapać się za cycek, albo wepchnąć sobie do ust jego język. Nie mam jednak zamiaru być obrazoburcza, obiecuję. Jakby nie patrzeć, to coś takiego można zrobić prawie każdemu. Nie potrzeba do tego jakiejś specjalnej intymnej więzi. Można się w ogóle nie znać. Czasami całą tę miłość (co to niby jest?) zastępuje po prostu alkohol albo pieniądze i już, bo liczy się przecież tylko przyjemność i zabawa.
Śpiewać każdy może!
Za nami premiery trzech największych telewizyjnych produkcji rozrywkowych tego sezonu. Wszyscy najwięksi gracze na rynku postanowili, że będą to programy muzyczne. Czy uda im się jednak tym razem wykreować prawdziwą gwiazdę? Pojawieniu się na antenie wszystkich tych programów towarzyszyły kontrowersje, wielkie emocje, a co za tym idzie ogromny medialny szum, za sprawą sposobu w jaki kompletowano składy jury.
Świat zawiedzionych nadziei – cz. 1
Bardzo często dzieje się tak, że pewne zjawiska społeczne stają się częścią popkultury, przez co następuje ich mitologizacja i komercjalizacja. Jednocześnie wypacza to prawdziwy obraz i sens, a rzetelna naukowa analiza schodzi na plan dalszy, przygnieciona natłokiem dzieł literackich, muzycznych i filmowych, stanowiących apologię mającą znikomy związek z faktami. Taki los podzielił również ruch hipisowski.
Make love not war!
Świat mógłby być piękny i dobry, gdybyśmy tylko tego tak naprawdę chcieli. Mówi się często, że wojna i przemoc, to zło konieczne. Widzicie? Sami się nakręcamy! Jeśli dwóch prezydentów czy królów, chce ze sobą walczyć, to niech walczą, bo kto im tego zabroni, ale niech walczą sami. Niech leją się na pięści. Niech czują krew na języku wypływającą z rozciętych warg i połamanych nosów, a nie siedzą w wygodnych fotelach przy kominkach, popijając czarną kawę i mówią: „Tak, to była prawdziwie bohaterska śmierć. Szczere kondolencję dla rodzin żołnierzy, którzy zginęli w ostatnim tygodniu”.
Show must go on!
Przeciętna dziewczynka w wieku kilku lat bawi się lalkami bądź też spędza czas na zabawach z koleżankami. Tak bywa zazwyczaj, ale - jak pokazuje życie – niestety nie zawsze. Okazuje się bowiem, że jest na świecie stosunkowo spora grupa dziewczynek, które nigdy nie zaznały normalnego dzieciństwa. Na pewno słyszeliście o tzw. wyborach małych miss. To nic innego jak konkursy piękności dla dzieci, podczas których na scenie lub wybiegu pojawiają się kilkuletnie dziewczynki, stylizowane na damy.
