opowiadania - Archiwum
Objęło mnie światło – cz. 1
Nierealne, pomarańczowe światło sączyło się spod moich przymkniętych powiek. Z jakiegoś powodu nie mogłam otworzyć oczu. A może jednak mogłam, tylko nie miałam na to ochoty? Zmęczenie nie pozwalało mi się nad tym zastanawiać. Przez dłuższy czas leżałam więc w bezruchu. Podłoże, na którym leżałam, zdawało się przejmować ciepło mojego ciała. Z trudem uniosłam się na rękach. To przyniosło mi ulgę, ale wciąż czułam, że nie wszystko jest ze mną dobrze. Siłą woli uniosłam powieki, czując w skroniach pulsujący ból, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłam.
Kochając, umiera się łatwiej - cz. 3
W kawiarni robiło się już prawie pusto. Oficerowie, którzy hucznie opijali koniec wojny, wstali i zarzucili swoje cienkie płaszcze, a następnie podnieśli wojskowe torby stojące obok krzeseł i z pełną powagą zasalutowali Havelowi, właścicielowi kawiarni. Widocznie podpici, a mimo to wciąż pełni powagi i dostojeństwa, ruszyli w kierunku drzwi. Szli, postukując twardymi podeszwami. Na ich wysłużonych mundurach widniały teraz połyskujące medale.
Kochając, umiera się łatwiej – cz. 2
Gnieździliśmy się w bunkrze jak karaluchy, odwlekając jedynie swoją śmierć. Od dwóch dni nie otrzymywaliśmy żadnych rozkazów; nasze radio wciąż milczało. Zapasów wody i puszek z żarciem starczyłoby nam na góra tydzień. Zdrowego rozsądku nie mieliśmy już wcale. Wstając dzisiejszego ranka, wiedzieliśmy, że możemy tylko czekać – nic więcej. Mogliśmy liczyć wyłącznie na śmierć, która przyjdzie z czekania.
Kochając, umiera się łatwiej – cz.1
Dzień był wyjątkowo piękny. Śnieżnobiałe chmury płynęły po czerwieniącym się, popołudniowym niebie, a wokół unosił się zapach kawy i jabłecznika. Siedząc z zamkniętymi oczami, wsłuchiwałem się w muzykę otoczenia; słyszałem młodych oficerów, którzy śpiewali przy sąsiednim stoliku:
Koszmar - cz.3
- Nareszcie do nas przyszedłeś - powiedziała Denise, gdy usiadłem przy niej i Delight pod drzewem.
- Musiałem się przebrać - powiedziałem pod nosem bez emocji.
Denise spojrzała na mnie ze zdziwieniem, po czym odwróciła się do trzylatki i na nowo zanurzyła się w lekturze.
Wolność i adrenalina
Budzę się. Budzę się, a raczej wychodzę z otępienia. Intensywnie mrugam, czuję smak soli w ustach. Nie ruszam się, dotykam tylko palcem tafli wody. Widzę małe kręgi, które moim zdaniem symbolizują coś nietrwałego. Wreszcie angażuję całą dłoń i patrzę na ruch wody. Bawię się, jest mi dobrze, dopóki nie przechodzą mnie koszmarne dreszcze. Punkt kulminacyjny – ocknięcie.
Witamy w Zonie…
Główną drogą prowadzącą do Zony jedzie ciemnozielona, niemal czarna terenówka. Z niewielką prędkością zbliża się do placówki granicznej. Mimo dobrej widoczności ma włączone światła. Żołnierze stacjonujący na przyczółku dokładnie przyglądają się autu przez lornetki, ale widząc spokój kierowcy, nie reagują nawet wtedy, gdy ten zatrzymuje się przed szlabanem. Jedynie ten, który odpowiadał za jego podnoszenie, podszedł do samochodu.
2 CoffeeMaker 2014-02-11
Zaraza zwana miłością
Znasz to uczucie, kiedy grzebią cię żywcem? Ja jestem ekspertem. Jestem profesorem takiego umierania. Widzę powolne ruchy łopaty sypiącej kolejne warstwy ziemi. Nie jest to przyjemne. Spróbuj wyobrazić sobie, że leżysz w dwumetrowym dole. Nie możesz nic zrobić, prócz wpatrywania się swoimi, na wpół martwymi już, ślepiami. Z czasem, ziemia dostaje się też do oczu. Tracisz kolejne zmysły, bo twoje uszy już dawno zostały przykryte.
Koszmar - cz.2
Poczułem silny ból głowy. Zachwiałem się. Denise złapała mnie pod rękę, aby mnie przytrzymać.
- Ichiro! Co się dzieje?!
Ból zaczął powoli ustępować, jednak miałem jeszcze zaburzenia równowagi, dlatego Denise pomagała mi utrzymać się na nogach.
Koszmar - cz.1
Koniec. Wybiła godzina 16. Jeszcze raz spojrzałem zmęczonym wzrokiem na swój gabinet. Wszystkie meble były tu z ciemnego mahoniu. Wyjrzałem przez okno. Na dworze świeciło piękne, jasne słońce. Schowałem do teczki wszystkie dokumenty i wyszedłem z gabinetu, zamykając drzwi. Szedłem przez jasny korytarz w stronę windy. Zaczynał się weekend.
Gates Of The Shadow – cz.3
Dziewczyna została jednak przypisana. Założono, że miejsce w radzie powinno na nią czekać. Niestety, tego miejsca praktycznie nie było, a poza i tak byłoby to niemożliwe, gdyż w radzie mogli zasiadać wyłącznie mężczyźni.
W poszukiwaniu straconej nadziei – cz. 2
Kolejna teleportacja windą, w której urzędował wielki pająk i jego ofiary, minęła równie szybko jak ta pierwsza. Cisza, która towarzyszyła naszej podróży, została przerwana kojącym głosem Doktora:
- Jesteśmy bardzo blisko – powiedział, patrząc w stronę drzwi, które pod żadnym pozorem nie zachęcały. Co prawda były czyste, nie pobazgrane farbą, ale były też ciemnoszare i podrapane niczym te w szpitalnej izolatce. Nie kontemplując więcej nad ich estetyką, przekroczyliśmy próg.
Katharsis
- Zatrzymaj się!
Nie posłuchałam. Nie przestawałam biec.
- Dlaczego ze mną nie porozmawiasz? - głos za mną nie dawał za wygraną.
- Zostaw mnie w spokoju!
Przedzierając się przez gęstwinę lasu, myślałam tylko o tym, by zostać sama. W końcu dobiegłam do rozległej polany. W dzisiejszą noc mogłam oglądać księżyc w całej jego świetlistej okazałości. Piękny widok.
Special Ops – cz. 2
30 październik 2030r. godz. 20.14
Zgrzyt kamieni dobiegający spod kół samochodu wyrwał mnie ze snu. Wjeżdżaliśmy właśnie w polną drogę prowadzącą przez las. Dopiero po chwili zrozumiałem, że to ta droga, na której ma stać furgonetka. Poczułem lekki ucisk w brzuchu. Strach. Zawsze odczuwam go przed wykonaniem zadania. Tylko dlaczego? Bo mogę zginąć? Bo coś może się nie udać? Tego nie wiem.
0 CoffeeMaker 2013-12-11
Van Wolfswinkel z krainy słoneczników
Van Wolfswinkel wsłuchiwał się w dźwięki dochodzące z klatki schodowej. Usłyszał kroki. Było ich już wiele, jednak żadne nie należały do jego ojca, choć po klatce paradowali już sąsiedzi, harcerze, a nawet Świadkowie Jehowy. Nie tracił jednak nadziei i na każdy stukot podnosił głowę, wsłuchując się w skupieniu, czy po stukocie nastąpi chwyt za mosiężną klamkę mieszkania, w którym się znajdował.
W poszukiwaniu straconej nadziei – cz.1
Pusty korytarz, wyłożony białymi kafelkami, ciągnie się dobre trzydzieści metrów. Jedynym źródłem nadziei na istnienie rzeczywistości są tutaj wyłącznie promienie światła pobliskiej latarni, wpadające nieśmiało przez wielkie okno na samym końcu. Cień, jaki rzucają na ściany i sufit, sprawia, że patrząc pod odpowiednim kątem mogę zobaczyć wyschnięte plamy ciemno – bordowej krwi, ścierane jak zwykle w pośpiechu. Idąc wzdłuż tego tunelu w stronę tej jasności, czuję, że kiedyś przeżyłem już podobną chwilę.
Gates Of The Shadow – cz.2
Odnajdujemy się „tu” po to, by później znów się zagubić. Zakochujemy się w „tym”, żeby później to znienawidzić. Dajemy im nadzieje, żeby im ją później odbierać. „Oni” uczą się w ten sposób. Uczą się, że wszystko ma swoje konsekwencje. Że świat nie jest ich, tylko nasz.
Special Ops – cz.1
30 październik 2030r. 17.57
Zbierało się na deszcz. Ciemne, ołowiane chmury szybko zbliżały się od zachodu. Wiatr strącał w większości pożółkłe liście z drzew. W powietrzu czuć było wilgoć. Po drodze, ciągnącej się przez las w stronę Warszawy, jedzie duża, nie rzucająca się w oczy furgonetka. W jej kabinie siedzi trzech mężczyzn w wieku około 35 lat. Jeden z nich śpi, a drugi, siedzący przy drzwiach, wpatruje się w krajobraz za szybą.
1 CoffeeMaker 2013-11-19
Wszystko będzie dobrze
- Panie, dlaczego mnie wezwałeś?
Spojrzałem na wysokiego mężczyznę z długą, siwą brodą. Spojrzenie jego było przyjazne, pogodne i budzące wewnętrzny szacunek.
- Widzisz mój Alisterze, przyszedł czas, byś - tak jak Twoi bracia - stał się Aniołem Stróżem.
- Tak bardzo się cieszę...
- Najpierw przenieśmy się jednak na ziemię.
- Ale po co?
Gates Of The Shadow – cz.1
Zaufanie. Czym ono jest, a czym być powinno? Czyż nie powinno być poczuciem bezpieczeństwa i wiary? Zaufanie nabrało nowego znaczenia. Poczucie bezpieczeństwa i wiarę w ludzi zamieniono na niepewność i bezduszność.
