recenzje - Archiwum
Film nakręcony z potrzeby serca
Luty to czas zakochanych. Czas par trzymających się za ręce i spacerujących po parku, w którym drzewa uginają się pod ciężarem śnieżnych czap. Dlaczego więc w tym okresie nie wprowadzić na ekrany kin kolejnego filmu o miłości? Bardzo dobrze się więc stało, że właśnie teraz pani Barbara Białowąs (scenarzysta i reżyser młodego pokolenia) postanowiła pokazać światu swoje najnowsze dzieło, film zatytułowany „Big Love”. Film tak niesamowicie prawdziwy, a chwilami drapieżny, że trudno oprzeć się wzruszeniu.
Bliżej zwłok, czyli fizycznie o śmierci
„Ciało ludzkie zaczyna się rozkładać w cztery minuty po śmierci. Coś, co było kiedyś siedliskiem życia, przechodzi teraz ostatnią metamorfozę. Zaczyna trawić samo siebie. Komórki rozpuszczają się od środka. Tkanki zmieniają się w ciecz, potem w gaz.” – Właśnie tak zaczyna się „Chemia Śmierci”, książka autorstwa Simona Becketta. Powieść ta, to thriller. Prawdziwy, dosłownie „z krwi i kości”.
Gdy wybije godzina Kopciuszka
Jeśli ktoś czytał moje wcześniejsze recenzje książek, to wie, że zwykle poświęcam swoją uwagę takim powieściom, które wywierają na mnie szczególne wrażenie i wywołują we mnie szereg niezwykłych emocji. Tak będzie i tym razem. Powieść, którą pragnę zrecenzować, nosi tytuł "Godzina Kopciuszka", a została napisana przez Katherine Stone.
Never let me go
Historia Kathy, Ruth i Tommiego, to bardzo smutna historia, której tłem są dzieje Hailsham, fikcyjnego ośrodka wychowawczego w Anglii. Ośrodka, w którym nauczyciele przygotowują odizolowane od reszty świata dzieci do życia poza jego murami. Życia, które niedługo się skończy. Bo tak po prawdzie, to dzieci te przygotowywane są do tego, żeby oddawać innym swoje narządy wewnętrzne aż do śmierci, która w książce nazwana jest tak pięknie „spełnieniem”.
Ramona Rey: wersja trzecia
W czasie, gdy zmieniająca swój wizerunek, coraz bardziej „alternatywna” Lady Gaga podsycała zainteresowanie popowego audytorium rzekomym „albumem dekady”, a przynudzająca Adele, grana była nieustannie w każdej z szanujących się rozgłośni radiowych, gdzieś daleko, w zapomnianym kraju nad Wisłą, otoczony całkowitą ciszą i spokojem letniego poranka, dopieszczał swój projekt jeden z najciekawszych duetów dzisiejszej popowej sceny muzycznej…
Show must go on…
Właściwie powinnam napisać, że książka „Myslovitz. Życie to surfing” jest biografią jednego z najlepszych polskich zespołów rockowych. Nie stać mnie jednak na aż taki obiektywizm, dlatego napiszę, że najlepszego, którego psychodeliczność, mądrość życiowa tekstów i oryginalność muzyczna stanowi zagadkę dla wielu istnień, w tym i mojego.
Gdy rodzi się szaleństwo
Stephen King jest dziś jednym z najpoczytniejszych, amerykańskich pisarzy, a jego książki rozeszły się do tej pory w ilości ponad 350 milionów egzemplarzy. Urodzony 21 września 1947 pisarz, zaczął tworzyć bardzo wcześnie. Od początku fascynowała go literatura grozy. Jego pierwsze opowiadanie nosiło tytuł „Byłem nastoletnim rabusiem grobów”, a do jego najlepszych dzieł zalicza się dziś m.in.: „Zieloną Milę”, „Czwartą po północy”, „Sztorm stulecia” oraz „Lśnienie”, do przeczytanie którego chciałabym Was dzisiaj zachęcić.
What the world needs now
Ostatnio daje się zauważyć nowy trend w komediach romantycznych, zwłaszcza tych świątecznych, które robione są na jedno kopyto, chociaż nie znaczy to wcale, że wszystkie są równie beznadziejne. A wszystko zaczęło się prawdopodobnie od „Love Actually” (polski tytuł „To właśnie miłość”), brytyjskiego filmu z 2003 roku. Teoretycznie standard – Hugh Grant, brytyjski akcent, śnieg, choinka i happy ending.
Łagodny kolos
Akustyczne, wpadające w ucho melodie, wsparte tekstami na poziomie, a wszystko to w wykonaniu naszych rodaków. Niemożliwe? A jednak. Twilite (duet Pawła Milewskiego i Rafała Barwisza) to właśnie coś dla fanów spokojnych, melodyjnych piosenek. Sami określają swój styl jako indie-folk. Użytkownicy portalu last.fm definiują go natomiast jako: acoustic, indie, albo indie-pop. Kto ma rację? W repertuarze tego duetu znajdziemy głównie akustyczne ballady, poruszające na ogół temat bliżej niezidentyfikowanych uczuć i pragnień.
Prawdziwy skarb
Niezwykłe, spontaniczne i bardzo romantyczne historie rozpoczynają się zazwyczaj w cieniu paryskich kamieniczek, na starych, wąskich uliczkach pamiętających jeszcze stąpającego po nich Hemingwaya. Jednak nie tylko w paryskich antykwariatach można się zakochać. Wrocław też ma swoją magię.
Najgorsze lato w jej życiu?
Zastanawialiście się kiedyś, jak ciężko jest normalnie egzystować dzieciom, które żyją w rozbitych rodzinach albo też żyją ze świadomością, że jedno z rodziców zachorowało na nieuleczalną chorobę i zostało mu raptem kilka miesięcy życia? Już jeden z tych przypadków może radykalnie zmienić życie człowieka, a co dopiero, jeśli obydwa dotkną jedną i tę samą osobę. Taka właśnie sytuacja przytrafiła się Ronnie, bohaterce książki „Ostatnia piosenka”, której autorem jest prawdziwy mistrz romantycznych opowieści, Nicholas Sparks.
Natalia Lesz wkurza hejterów
W ciągu ostatnich trzech lat na „Tę dziewczynę” spłynęła potężna fala krytyki. Zarzucano jej beztalencie i budowanie kariery na pieniądzach ojca, a teraz oskarża się ją o nagranie zbyt dobrego albumu. „Ta dziewczyna” to Natalia Lesz. Trzy lata kazała czekać na swoje drugie muzyczne dziecko. Powoli, lecz konsekwentnie, wydeptuje sobie ścieżkę do tytułu polskiej Księżniczki POP. Scena jest duża i każdy znajdzie na niej swój kąt, krążkiem „That Girl” Natalia zapewniła sobie nie tylko miejsce w pierwszym rzędzie, ale i na bardzo długi czas.
Perła w kaszance – „Bitwa Warszawska 1920”
Film, o którym głośno dziś w Polsce, dane mi było oglądać jeszcze na etapie produkcji. W „Bitwie Warszawskiej 1920” zagrałem bowiem jako statysta. Pomogła mi w tym naturalnie moja działalność w Związku Strzeleckim, ale pamiętam, że i tak nie było to takie proste. Wymagania stawiane statystom były bardzo rygorystyczne. W filmie mogli wziąć udział tylko mężczyźni odpowiedniego wzrostu i w określonym wieku. Przeszkodę stanowiło nawet noszenie okularów. Ostatnio spotkałem się jednak z opinią, że film ten, choć wydano na niego rekordowe 27 milionów złotych, wcale nie powala na kolana. Zapewne niektórzy posądzą mnie tu o stronniczość , ale ja pozwolę sobie nie zgodzić się z taką oceną.
Skins - młodsza wersja Californication
Kumple to serial przedstawiający życie codzienne dorastającej, angielskiej młodzieży. W każdym odcinku poznajemy problemy innego bohatera. W pierwszej serii są to kultowe postaci tego serialu: anorektyczka Cassie, hedonista Tony, prawiczek Sid, piękna Michelle, muzułmanin Anwar, homoseksualny Maxxi oraz utalentowana Jal. W trzeciej serii następuje jednak całkowita wymiana bohaterów, a najbardziej intrygującą postacią staje się młodsza siostra Tony'ego - Effy.
Powrót The Kooks
Jak miło słuchać zespołów, które się rozwijają. „Junk of the Heart” to krok do przodu dla The Kooks. Może nie jest to krok milowy, ale zdecydowanie w dobrą stronę. Chłopcy, których dotychczas poznaliśmy od strony lajtowych, łatwo wpadających w ucho piosenek, grają teraz nieco ambitniej, a przede wszystkim ciekawiej. „Chcieliśmy stworzyć porządny, pełnometrażowy album, którego można słuchać od początku do końca.
Miejsce, z którego nie ma już ucieczki...
„Ty masz tutaj być i masz na mnie czekać! Bo ze mną się jest i na mnie się czeka...”. To słowa, które najbardziej zapadły mi w pamięć po obejrzeniu filmu Jana Komasy „Sala samobójców”. I choć światowa premiera tego obrazu miała miejsce kilka miesięcy temu podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie, a film w tak zwanym między czasie zebrał sporo nagród, to myślę, że warto poświecić mu i dziś kilka słów.
Esencja zabijania
Cztery wygrane orły - trzy nominacje. Trzy wygrane statuetki na Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Filmowej w Wenecji - jedna nominacja. Pięć Złotych Lwów. Nagrody dla polskich filmowców, to niestety nadal rzadkość. Gdy więc już przydarzy nam się tak niezwykłe wyróżnienie, to według mnie zbrodnią byłoby nie zobaczyć samej produkcji. A kiedy mowa o produkcji nagrodzonej aż dwunastoma statuetkami, to po prostu nie ma takiej siły, która odciągnęłaby mnie od ekranu.
Spotkamy się kiedyś...
Poukładane życie, przewidywalna codzienność, marzenia, nadzieje. I nagle, bez ostrzeżenia, cios. Diagnoza: rak. Wyrok śmierci, dla którego nie ma miejsca w planach na przyszłość. Chroniczny ból głowy, bezwładna noga lub pierś utkana z siatki guzków. Wszystkie sygnały zepchnięte na drugi plan, bo przecież najważniejszy jest dom, szkoła, praca, rodzina.
Kiedy płaczą świerszcze
Są książki, które służą tylko temu, by jakoś zapełnić nasz czas, zrelaksować nas po ciężkim dniu, niekiedy rozbawić. Nie chcę przez to powiedzieć, że to źle, że czytamy takie opowiastki, wręcz przeciwnie, czasem każdy człowiek potrzebuje czegoś odprężającego. Ale istnieją też takie powieści, których czytanie pobudza do głębokich refleksji, które trzeba czytać powoli i w spokoju, by zrozumieć ich przesłanie. Wydaje mi się, że utwór, który zamierzam zrecenzować, należy przypisać do takiej właśnie kategorii. Jest nim powieść autorstwa Charlesa Martina "Kiedy płaczą świerszcze".
Prawdziwie hitchcockowski suspens
Obok filmu „Powrót” Andreia Zvyagintseva, początkującego rosyjskiego reżysera, nie da się przejść obojętnie. Każdy, kto go obejrzał, musiał poczuć jakieś silniejsze emocje. Zachwyt, złość, smutek, fascynację. Spotkałam się z wieloma odmiennymi opiniami, ale żadna z nich nie była nacechowana obojętnością. Film opowiada historię dwóch dorastających we współczesnej Rosji chłopców, którzy mieszkają z mamą oraz babcią. Pewnego dnia do ich domu wraca ojciec, praktycznie obcy dla nich facet, który zupełnie zmienia ich życie.
