felietony - Archiwum
To tylko Doda
W pierwszym, polskim numerze popularnego, amerykańskiego miesięcznika dla panów „Maxim”, który pojawił się na naszym rynku ponownie po ponad 8 latach przerwy, ukazał się bardzo nietypowy felieton. Gdy zobaczyłem nazwisko autora, wiedziałem już, czego mogę się spodziewać. Jednak podczas lektury tekstu, oczy otwierały mi się z każdą chwilą coraz szerzej.
Bo nie ma to jak anonimowość…
Spotykamy się z nią codziennie. W domu, w szkole, w pracy. Narażeni na nią są nie tylko ci, którzy istnieją jako osoby publiczne, czynnie udzielające się w życiu społecznym. Każdy, nawet najbardziej przeciętny i nie wychylający się człowiek może być… skrytykowany. Tak – krytyka. Ta nielubiana, wszędobylska, która istnieje od niepamiętnych czasów.
Skuś się na odsiadkę
Zimno ci? Nie masz co jeść, w co się ubierać, czym zapłacić za rachunki? Nie martw się. Polskie prawo podsuwa ci rozwiązanie tego problemu. Zrób coś, najlepiej coś złego. Napadnij, okradnij, zabij. Ręce mi opadają, kiedy słyszę o terrorze panującym w polskich więzieniach. Dlaczego ci biedni więźniowie nie mają niekiedy dostępu do bieżącej wody, komputera, telefonu czy łazienki? Dlaczego karmi się ich „odpadami”, zabrania wychodzenia na świeże powietrze i zmusza do noszenia tych okropnych ubrań? Och, serce się kraje!
Czarno na białym
Wydaje się, że jeśli wydarzenie miało miejsce ponad 60 lat temu, to jego ogólny zarys został już na pewno dokładnie opisany. W końcu był czas na to, aby zebrać setki wspomnień, napisać mnóstwo książek, nakręcić wiele filmów oraz wznieść wspaniałe, monumentalne pomniki, upamiętniające ważne wydarzenia z tamtych lat lub wielkich przywódców. Można by więc pomyśleć, że nie zostało już nic do dodania. Tylko, że nie wszyscy ludzie patrzą w taki sam sposób na to samo wydarzenie. Dlaczego?
Z deltą przez wieki
Wśród najczęściej słyszanych przez młodych ludzi poleceń, zaraz obok „zjedz chociaż mięso” albo „wynieś śmieci”, króluje dumnie od lat „ucz się tej fizyki!”. Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że troska rodziców o edukację swoich pociech w tej materii jest mocno nieuzasadniona i bezpodstawna. Prawda jest jednak inna. Zacznijmy od początku. Dawno, dawno temu w kraju zwanym Darem Nilu żyli sobie ludzie, którzy zbudowali piramidy. Choć, prawdę powiedziawszy, powinniśmy chyba cofnąć się jeszcze dalej.
Na ekranie sensu za nic
Liczyłem na tę jesień, ale widzę, że mamy powtórkę z rozrywki. Kryzys zaciska nam pętlę na szyi, beżowi znów się biją, a PiS rozpada się po raz kolejny. Nuda i tyle! A na dodatek te jesienne wieczory… długie, zimne i szare. Wojna wokół krzyża czy czegoś tam innego już nie bawi tak jak kiedyś, wiadomości przesycone są monotonią, a w muzyce „dla każdego” pornograficzne teledyski i marne kopie artystów. Nawet Palikot już nudzi…
Wszystko albo nic
Każdego nurtują te pytania. Czy istnieje przyjaźń między kobietą a mężczyzną? Czym tak w ogóle jest przyjaźń i co odróżnia ją od miłości? I w końcu chcielibyśmy także wiedzieć, czy wspomniana miłość tak naprawdę istnieje? Na każde z tych pytań można odpowiedzieć twierdząco lub przecząco, a zdań będzie zapewne tyle, ilu czytelników. Ja uważam, że przyjaźń damsko-męska nie ma prawa istnieć.
Faceci są jacyś inni?
Jakiś czas temu do kin trafił najnowszy film Marka Koterskiego pt. „Baby są jakieś inne”. Okazuje się, że film ten, który w zabawny sposób obnażył wady i przywary kobiet, nie przypadł paniom specjalnie do gustu. Ostatnio w magazynie „Pani” ukazał się tekst, sygnowany przez kilka znanych Polek (Boczarska, Młynarska, Czubaszek, Glinka, Pieńkowska), które postanowiły w rewanżu obnażyć główne wady mężczyzn.
Skok w zimę
Już tylko jeden dzień pozostał do rozpoczęcia tegorocznej edycji Pucharu Świata w skokach narciarskich. A ja w oczekiwaniu na kolejne emocje, które bez wątpienia przyniesie nam nowy sezon, chciałabym tradycyjnie podzielić się z Wami garścią swoich ostatnich przemyśleń i poszukać odpowiedzi na parę istotnych pytań dotyczących zbliżającego się sezonu w skokach narciarskich.
Rozmiar 0
Media zadecydowały. Chyba każda współczesna modelka chora jest na anoreksję, a modeling kojarzy nam się dziś przede wszystkim z tą właśnie chorobą. Widujemy te kobiety na wybiegach i nie raz słyszymy w mediach dyskusje o ich ciężkim życiu i wyniszczonych licznymi głodówkami ciałach. Czy powinnyśmy więc zazdrościć im tego, że spacerują nieustannie po cienkiej linie rozciągniętej pomiędzy zdrowiem a chorobą?
Memento mori
Obudziłam się jak zwykle, nie przeczuwając niczego. To był taki zwykły „dzień, jak co dzień”. Najpierw poranny prysznic, później szybkie śniadanie i przebieżka z dziarskim uśmiechem na twarzy na przystanek autobusowy. Nie ważne było i to, że mróz cały czas dawał o sobie znać. Po kilkunastu minutach nadjechał wreszcie mój spóźniony „pegaz”, a po chwili byłam już w szkole. Słysząc dźwięk pierwszego dzwonka pomyślałam: „To będzie udany dzień”.
Pod zaborem litewskim…
W XXI wieku Polacy mogą cieszyć się wolnością słowa, wyznania i takim życiem, na jakie zasłużyli sobie po 123 latach przebywania pod zaborami. To oczywiste. W tej kwestii nie różnimy się od krajów zachodnich, tworząc rzeczywistość, co prawda odbiegającą nieznacznie od rzeczywistości bardziej rozwiniętych państw, ale przynajmniej naszą własną. Możliwość takiej egzystencji nie jest niestety dana ponad dwustu tysiącom Polaków, którzy mieszkają na Litwie.
Cholerny Edison!
Przechadzając się ulicami dzisiejszych miast, naprawdę trudno nie nabawić się oczopląsu. Każde z nich roi się bowiem od migoczących neonów, świecących wszystkimi kolorami tęczy kasetonów oraz pulsujących w tempie dorównującym prędkości światła, mikroskopijnych rozmiarów lampek i lampeczek. Owszem, w końcu nie na darmo spala się dziennie tony węgla w ogromnych rozmiarów elektrowniach, ale czy naprawdę trzeba wykorzystywać ją w tak ostentacyjny sposób? Biedny Edison. Zapewne nie ma już nawet sił, by znowu przewrócić się w grobie…
I have a dream!
Pięknie jest śnić i marzyć, bo to nic nie kosztuje. Można wtedy przenosić się do najbardziej odległych i egzotycznych zakątków świata, które mają nam tak wiele do zaoferowania! (na pewno więcej niż Polska pogrążona w kryzysie, sam nie wiem już jakim). A co powiecie o marzeniach związanych z możliwością cofnięcia się w przeszłość? Szkoda, że nikt nie potrafi cofnąć czasu, tak, abyśmy mogli znaleźć się w wybranym okresie w konkretnym kraju. Ach, gdyby istniała taka maszyna!
Jak połączyć ogień z wodą?
Adam Darski vel „Nergal”, muzyk i wokalista death metalowego zespołu Behemoth, znany jest w naszym kraju bardziej ze swoich licznych, kontrowersyjnych zachowań scenicznych niż z umiejętności i dokonań muzycznych. Wiele osób kojarzy go ponadto z Dodą, a w zasadzie z ich płomiennym romansem i jako jurora emitowanego w telewizji publicznej programu rozrywkowego „The voice of Poland”. I właśnie obecność tego muzyka w tym programie wywołała ostatnio prawdziwą burzę w Internecie, w której ścierają się ze sobą nieustannie zwolennicy jego talentu oraz ich adwersarze wywodzący się generalnie ze środowisk katolickich.
The Future
Na prawo widzą Państwo osobnika płci żeńskiej, zwanego ówcześnie kobietą, dziewczyną bądź niewiastą. W wiekach wczesnych: XII, XV, a nawet XVIII występowały w przyrodzie jedynie dwie odmiany tego gatunku: chłopka (beż żadnych praw, z mnóstwem obowiązków, wiecznie głodna, brudna, przedwcześnie postarzała, mająca na celu wydawanie na świat potomstwa) oraz kobieta z tak zwanych sfer wyższych (w pięknych sukniach, makijażach, ze stuosobową świtą przy boku, której obowiązkiem było jedynie wydawanie środków płatniczych, zwanych pieniędzmi oraz podburzanie osobników płci przeciwnej do walki o nią).
A znasz, dziecko, jakieś inne słowa?
Kur*a… To jedno z najczęściej używanych dziś przez młodzież słów. Słowo to występuje zazwyczaj samodzielnie, ale ostatnio coraz częściej bywa też wzbogacane o inne, niosące ze sobą nie mniejsze emocje określenia, co ma zapewne w konsekwencji świadczyć nie tylko o niezwykłym wyluzowaniu wypowiadającego je osobnika, ale i o jego ponadprzeciętnej erudycji i kreatywności.
Ty będziesz następny…
Uroczystości Wszystkich Świętych i Wspomnienia Wszystkich Wiernych Zmarłych, czyli tak zwany Dzień Zaduszny, mamy już za sobą. W te dni szczególnie mocno zastanawiamy się nad sensem życia i naszą wiarą bądź niewiarą w Boga i jego zmartwychwstanie. Ja, w ten właśnie czas, chciałbym poruszyć dwa niezwykle istotne zagadnienia. Chciałbym zastanowić się nad sensem ludzkiej egzystencji i nad komercyjną stroną tych listopadowych dni. Bo bussines to bussines, a deal to deal…
Alkoholizm... początek to, czy koniec?
Widok lejącej się strumieniami wódki, piwa czy wina spowszedniał już na tyle, że nikogo nie szokuje. Alkohol spożywa się dziś wszędzie: w miejscach publicznych, na przystankach, pod sklepem itd. Jednak między tymi, którzy po prostu nadal „świetnie się bawią”, krzątają się też i tacy, którzy zapłacili już najwyższą cenę. Bezdomni alkoholicy. Oni też kiedyś coś mieli.
Ona ma gorącą dupę
Rok 1917. Marcel Duchamp - światowej sławy artysta - wywrotowiec, prezentując publiczności porcelanowy pisuar, zaczyna dopiero swą przygodę ze sztuką i choć wiek dwudziesty nie osiągnął jeszcze nawet pełnoletniości, to on już wie, jak będzie wyglądał w dorosłym życiu. Ale panie Marcelu, czy aby w pańskiej „Fontannie” nie utopił pan nadziei na to, że sztuka znajdzie jeszcze miejsce dla siebie w kolejnych dekadach?
